ვერცხლისფერი მთვარე

ხალხი წერისთვის დამაჯერებელ ისტორიებს თხზავს,ზოგი დრამატიზმით გამსჭვალულს,ზოგი სიყვარულის ისტორიებით.მე კი გეფიცებით სადაცაა გათენდება და მე ისევ მაგიდასთან ვზივარ. ფანჯრიდან, რომლიდანაც მთვარის ყურებაში ვაზის მწვანედ გაშლილი ფოთლები მიშლის

ფიქრობ რომ გიჟის ვარ არა? ვარ!

ყოველთვის მიჭირდა საკუთარი ადგილი მეპოვნა ამ სამყაროში...ახლაც მიჭირს... თითქოს ზედმეტად უცხოც კი ვარ აქაურობისთვის, და ეს რეალობაც ზედმეტად პრიმიტიულია ჩემთვის,მართლაც... ალბად უკვე ფიქრობ

ტყე

ტყეში ყველაფერი გამოღვიძებას იწყებდა და იქაურობა ცხოვრელების მხიარული შეძახიებით ივსებოდა. მაგრამ ბუნებასთან ერთად იღვიძებდნენ ბნელი არსებები. არსებები, რომლებმაც გაანადგურეს ქალაქები და ქვეყნები. არსებები, რომლებმაც შეცვალეს ისტორიები.

ადამიანო!

შენ წერ, მერე აქვეყნებ, ან არ აქვეყნებ.. ზოგჯერ ნაწერებს იტოვებ შენთვის, ზოგჯერ კი გინდა ვინმემ წაიკითხოს. მეორე წუთას კი ხვდები რომ ეს მხოლოდ შენია და არ გინდა ვინმე უხეშად შეეხოს.. თითქოს ზღვაში აღმართული აისბერგი ხარ და იცავ ნაშრომს, მაგრამ

რა ლამაზი სიტყვაა მიყვარხარ

მიყვარხარ! - რა ლამაზი სიტყვაა, თითქოს მთელი გულია, ორგანიზმია, თითქოს მთელი ამოსუნთქვაა. მიყვარხარ... ეს ერთი სიტყვა რა უცებ აგვითრთოლებს ხოლმე გულს, აღგვაგზნებს და ცაში აგვაფრენს. სიყვარული... რამდენს გულს უსერავს ეს სიტყვა, თვალებზე ცრემლს

სულის ტკივილი

ბებერი ხის დამსკდარ ქერქზე ჯერ თეთრი პარკუჭი გაჩნდა, შემდეგ დაღამდა, გათენდა, იწვიმა და ,,პატარა საკნიდან“ ისეთი არნახული სილამაზე განთავისუფლა, რომ მისი თვით აფროდიტესაც კი შეშურდებოდა.

ხმაურიანი სუნთქვა

მისი დაჟინებული მზერა ვიგრძენი. ცოტათი გავშეშდი, გულში სითბო ნელ-ნელა და ნაპერწკლად ჩამეღვარა.თანდათან ზურგი გამიხურდა, მივხვდი მიახლოვდებოდა. არ შევრხეულვარ და არ მივახვედრე,რომ ის ვიგრძენი. მარტო მისი მზერა კი არა, თავადაც ვიგრძენი მთელი სხეულით.

გონება,შიში ჯერ არ არსებულისა

ჩვეულებრივ,ჩემი ყოველდღიურობა არ გამოირჩევა სხვა ადამიანებისგან.მაგრამ იმით ვარ განსხვავებული ჩემს გარეშემომყოფებს შორის,რომ მე შემიძლია კითხვები დავსვა.ისეთი კითხვები,რომლის დასმისას არ შემიტოკდება წარბი.არ ამიჩქარდება გული და არ ვინანიებ

ურთიერთობები

*შენ შორს ხარ, ამიტომ აღარ მინდა ურთიერთობა და თან გრძნობები მინელდება. ეს ყველაზე მდაბიო მიზეზია, რაც კი ადამიანმა შეიძლება გითხრას, თუმცა არ ნიშნავს, რომ ეს ადამიანი მდაბიოა, უბრალოდ, ის არ არის იმდენად გაბედული, რომ გითხრას *მე არ მინდა შენთან

გვირილების მიწა

არ ვიცი, რამდენ ხანს გრძელდებოდა ეს სიზმარი, მაგრამ ახლაც მახსოვს, თუ როგორ მატკინა გული გაღვიძებამ. გვირილების ცხოვრება ძალიან განსხვავდება ადამიანების ცხოვრებისგან. მიუხედავად იმისა, რომ მათი სიცოცხლე ბევრად ხანმოკლეა ვიდრე ჩვენი, ისინი მაინც