სკამი

კეთილო ადამიანო,გცალია ცოტა ხანს რომ მომისმინო? არა,თავს არ მოგაბეზრებ,უბრალოდ,უბრალოს ჩემს გულისტკივილს მოგიყვები.მარტო გულისტკივილს კი არა,ჩემს განვლილ ცხოვრებას დაგიხატავ.რატომ ვტირი? არა,არ ვტირი; არც ვიცინი,ეს ცრმლნარევი ღიმილია,ეს

დასრულდა

სამყაროს ფერები იცვლება დიდი ხნის ძიების შემდეგ პოულობ მას, ვისაც ეძებდი ხარ ბედნიერი, როგორც არასდროს და შენში რაღაც იცვლება შენ ხვდები, რომ იპოვი ისეთი ადამიანი, რომელიც შენთან იქნება.

კიდევ შევხვდებით

ვიცი რომ ჩემი არასდროს ყოფილხარ, მაგრამ დღეს უფრო მეცლები ხელიდან.... სტერეოტიპები შთანთქავს უბედურების მორევში გრძნობას, რომელიც შენთვის მინდოდა გამეყო და ვერ მოვახერხე, მე ხომ შეცდომა დავუშვი , შენ რომ შეგიყვარე ... შენ ხომ ასე განსხვავდები ,

ბავშვური გატაცება

ყოველთვის როცა სიყვარულზე დაიწყებდნენ მეგობრები საუბარს თავს ვარიდებდი ოთახიდან გავდიოდი და ტირილს ვიწყებდი არასდროს არ მყავდე გვერდით ისეთი ადამიანი ვისაც ჩემი გულის ტკივილს გავანდობდი ვისაც ვეტყოდი რომ მე ის მიყვარდა მერე რა რომ ეს სიყვარული

კედელი

ოხ ეს კედელი...ეს ლურჯი საღებავაქერცლილი 20 სანტიმეტრის სისქის კედელი,რომელიც გარე სამყაროს ხმას ახშობს...არ მიყვარს ხალხი...მათი ცივი მზერა...გაყინული თვალები...საშიში გამოხედვა...ყოველივე ეს ჩემში ზიზღს იწვევს,ზიზღს რომელიც იმ შემთხვევას მახსენებს

შიზოიდი (თავი I)

პატარა ბავშვი იზრდება ზედმეტად მზრუნველ ოჯახში რის გამოც ის ყალიბდება ისეთ ადამიანად, რომელსაც ეშინია თვითრეალიზაციის და გაურბის საზოგადოებას. მას აქვს სოციალური, ფსიქოლოგიური და ასევე ფიზიოლოგიური პრობლემები ამ ყველაფრის გამო. მიესალბეთ, ეს

დეე'ს

როცა ვიღვიძებ და სიტუაციას ვანალიზებ, სწრაფად ვდგები, მაგრამ თავბრუ მეხვევა და ისევ ლოგინს ვუბრუნდები. მახსოვს ბოლოს სანამ გამიყვანდნენ, გპირდები-მეთქი ვუთხარი. ცოტახანი თვალდახუჭული ვზივარ, ვწყნარდები და პალატას

სადღაც, სამი საათით უკან

დავრჩი მარტო და ახლა გეძებ.... ყოველდღე ყველგან ვაცეცებ თვალებს იმედით, რომ დაგინახავ... მელანდება, რომ მეძახიან და მთელი გულით ვნატრობ, ეს ვიღაც შენ იყო.. მერე მახსენდება, ვერ იქნები იმიტომ, რომ აქ ხარ ხარ... სადღაც ხარ, სამი საათით უკან და ვინ

სამყარო

წვიმა რა არის თქვენთვის წვიმა. ალბათ ბუნებრივი მოვლენა რომელიც სევდას ფანტავს...მე კი ამ საკითხს სულ სხვანაირად ვუყურებ წვიმა ეს მოვლენა რომილის თვითეული წვეთი პიანინოს ხმაა რომელიც იმ მელოდეიას ჰქმნის რიმელიც უებარი წამალივით გკვურნალობს და გულის

რაღაც,ამდაგვარი...

ისტორიას ალექსი აღარ ჰყავს,მწერალს-საკუთარი თავი. ბოლო დროს უცნაურად იქცევა,ყველაფერზე იღიმის,ბევრს ლაპარაკობს და ხშირად სძინავს.აღარავის და აღარაფერს აკვირდება,ქუჩაშიც უკვე თავდახრილი,ჩაფიქრებული დადის. ნეტავ,რა უდევს იმ გულში ან პატარა თავში,რაზე