შავ–თეთრი

ვინ იცის უკვე მერამდენე ბართს ვიღებ. ყველაფრის მოყოლას თავიდან ვიწყებ, არც დეტალები მრჩება უყურადღებოდ. ვწერ, თან ვიცინი, ვტირი. როცა დასასრულისკენ მივდივარ სახიდან ღიმილიც მშორდება, ცრემლიც მაშრება და მელანიც წრება. მიჩნდება სურვილი თითოეული ასო,

ბავშვური გაფრენა...

ვინ ზის იქ ზევით ? კაცია ? არ ვიცი .... ვინც არ უნდა იყოს ალბათ ვუყვარვართ იმიტომ რომ ჯერ კიდევ ვასებობთ აი შენ ვინც ეხლა კითხულობ თუნდაც მე როცა ვწერ ჯერ კიდევ ვსუნთქავთ.

თაკო

ლამაზია ჩემა მზემ ძალიან ლამაზი...ყოველ ღამე ჩამესმის მისი ტკბილი ხმა,ყოველღამე ვხედავ მის გირჩისფერ თვალებს,ღიმილს რომელმაც ერთი აპრილის დღე გამილამაზა.არ მესმოდა სიყვარულის როგორ შეიძლება ადამიანი გაგიჟებამდე შეგიყვარდეს

შემოდგომაა,ფოთოლთა ცვენა...

შემოდგომის დილაა... ციდან ცრემლების სახით წვიმა მოდის; ირგვლივ წითელ,ყვითელ და მწვანე ფოთლებით აკინძული ხეები არიან,რომლებსაც ცოტა აკლლიათ და დედაშობილა დარჩებიან,ფოთლები კი ძალიან მალე მოსწყდებიან დედის კალთას და მტვრად და ფერფლად დაუბრუნდებიან

საუბრები წარსულ მესთან

ნეტავ ერთ დღეს წარმატებულს, მიზანმიღწეულს, რომელიც ჯერ კიდევ არ მაქვს, რომ მკითხავენ რას ეტყვი იმ ყურსასმენებიან გოგოს, ოთახში ჩუმად რომ ტიროდა ხოლმეო, მაშინ რას გეტყვი? როდის გამეცინება, როგორი უსაფუძვლოდ მტირალა იყავი.

გრძნობა

მზე ჩადიოდა.სიკვდილის ანგელოზი საფლავის ქვაზე ჩამომჯდარიყო და უკვანასკნელი სისხლიანი ცრემლით ეგებებოდა ახალ ღამეს, სავსე მთვარეს... ყორანმა ფრთა ფრთას შემოჰკრა და ცაში აიჭრა,მზის უკანასკნელი სხივი გადაკვეთა და უკიდეგანო წყვდიადს შეეგება,რომელსაც

მოწოდება

მოწოდება ჩვენშია, უბრალოდ მას აღმოჩენა სჭირდება, უნდა მოახდინო შენში დამალული ნიჭის ჯერ აღმოჩენა და შემდეგ მისი რეალიზება… ყველა ერთდროულად ვერ ვიპოვით მას, მაგრამ დროთა განმავლობაში ყველა შევძლებთ და ვიტყვით "მე საკუთარი თავი ვიპოვე"-ო.

აღრიალებული სიჩუმე

შემოდგომას ყოველთვის მოაქვს თავისი წილი დეპრესია. ეს ჯერ კიდევ სექტემბერში ხდება, ოქტომბერში მძაფრდება და ნოემბერში პიკს აღწევს. ორგანიზმი აანალიზებს, რომ უხილავი სიცივე მალე შეაღწევს მასში, ძვლებს ჩაეკიდება და გვიან გაზაფხულამდე აღარ დატოვებს. ახლა

მაიმასკო-ჩემი ფანჯრებიდან...

დედაჩემი ავადაა . ექიმებმა დიაგნოზი დაუსვეს. სამედიცინო ტერმინებს ვერ ვიმახსოვრებ და რა ჰქვია ზუსტად ვერ გეტყვი, ცოტა უცნაური და გრძელი სახელი აქვს, შენი სახელისგან განსხვავებით, ჰარი. სიცხეს შუბლზე ტუჩებით ვუზომავ . როცა ვხვდები

ცივი გული

მზე ამოდის.. ნელ-ნელა თავის სხვივებს ირგვლივ ფანტავს და სამყაროს ათბობს. ნეტავ იმ ნატკენ, ჩახშობილ გულსაც სწვდებოდეს, რომელიც ბავშვურ სახეზე ცრემლების ფონზე ფეთქავს.