წერილი საიქიოდან - ერკემიდასი

„რა ლამაზია სამყარო, მაგრამ ამას მხოლოდ მაშინ ვაფასებთ, როდესაც ვტოვებთ წუთისოფელს და თან მიგვაქვს დარდი. დარდი არა სამყაროზე, არამედ საყვარელ ადამიანებზე, რომელსაც ოდნავადაც ვერ შეუმსუბუქებთ თქვენი დაკარგვით მიყენებულ ჭრილობას. საიქიოში არც

მეტრო

ყურთსასმენებს ვირგებ და მეტროში შევდივარ.ყოველთვის მიყვარდა ესკალატორზე მეორე მხარეს ყურება. რაღაც გარდამავალი წამი სულ იყო ხოლმე მაშინ. ის წამი, ვიღაცის მზერას რომ შენიშნავ, მაგრამ ხშირად ან მე არ მივყოლივარ იმ მზერას ბოლომდე,ან ის...

მცდარი აზრი

ჩახველების ხმა მესმის და ინსტინქტურად მისკენ ვიხედები. – არ ვილაპარაკოთ? – მეკითხება და ნერწყვს მძიმედ ყლაპავს. გაყინული სისხლი პატარ-პატარა ნამტვრევებად მექცევა და ძარღვებს მიკაწრავს.

''ის, რაც შენს მიმართ გამაჩნია, გრძნობაზე ბევრად მაღლა დგას''

ყოველდღე როდესაც ვიღვიძებ, ყოველდღე როცა ცარიელ ოთახებს ვხედავ და ირგვლივ არავინაა, მხოლოდ მე, მე და სიმარტოვე ვართ, მიჩნდება მხოლოდ ერთი სურვილი რომ ჩემთან იყო, მიჩნდება სურვილი რომ ჩაანაცვლო მარტოობა და ამ ოთახებსაც ხალისი შესძინო..

სიყვარული რომელიც არასდროს დასრულდება

კისერში გაჩხერილი მაქვს ისაგან დაცლილი გული... სული მტკივა ,რომელიც მარტოსულია და არავინ ჰყავს გვერდით რომ გაამხნენვოს.

კაცია-ადამიანი?!

"მგლებს სიცოცხლე უყვართ, იმიტომ ეწაფებიან სისხლს, რომ სიცოცხლე სისხლშია, ამიტომ მოწყურებულები სვამენ სიცოცხლეს." _ე დავით ძაღლიც კი სჯობს ხანდახან ადამიანს განა არა? ტალახიანი შარვლიდან სიგარეტი ამოაძვრინა ჭაღარა მამაკაცმა და სველი ასანთით

უშენოდ

შენ გაიქეცი შენი სახლიდან იმიტომ რომ მას ჩემი სუნი ჰქონდა.. ვერ ავიტანე შენეული ცივი ჰაერი.. თითიდან ისევ მარტოობა მოწვეთავს სისხლად.. ვენებშიც კი აღარ დარჩა შენი შეგრძნება..

ხშირად უთხარით სიტყვები: "მე შენ მიყვარხარ".

15 წლის იყავი,როდესაც პირველად გითხარი "მე შენ მიყვარხარ". შენ კი გაწითლდი, თავი დახარე და გაიღიმე. 20 წლის იყავი, როდესაც გითხარი "მე შენ მიყვარხარ". შენ ხელი ხელზე მომკიდე და მაგრად მოუჭირე, გეშინოდა, რომ სადმე არ გავმქრალიყავი.

ხელს თუ გამომიწვდი...

გამომკიდებოდა მეც ვინმე გამოქცეულს, ხელს ჩავკიდებდი, სახლში მივიყვანდი და ვანახებდი-ნახე როგორ ჭკნება დედაჩემი,მე კიდევ ვერაფერს ვაკეთებ-მეთქი. შემდეგ უფრო ახლოს მივიყვანდი და ვანახებდი დედაჩემის თვალებს,უბერებელს,შიგ ჩახედვისას ჩემი სახე რომ

შენ შეგიჩვიეს ჩემმა თვალებმა!

მე გიყურებდი,როგორ მაცლიდნენ შენ თავს ხელიდან. გიყურებდი,როგორ გკარგადი ძლიერად! მე გიყურებდი მიწის ზემოდან–ვეღარ გხედავდი სიცივეში დაკარგულს. მე გიყურებდი მთელი ბავშვობა,მთელი ცხოვრება,მაგრამ შენი ერთი გამოხედვა ჩემთვის ნეტარება იყო.