,,მელანქოლია და შეხვედრის მარადისობა"

ეძღვნება, ჩემთვის ძვირფას ადამიანზე მოგონებას. ისტორია რეალურია და ძალიან სევდიანი. პერსონაჟი გადმოსცემს გრძნობებს და ერთადერთი შეხვედრის ამსახველ მარადისობად ქცეულ განცდებს...

ოცნებიდან რეალობამდე.

ვერცერთ ოცნებაში ვერ ვინატრებდი ასეთ რამეს. წამები მიყურებდა თვალებში, ორივე ხელი ჩემ წელს შემოხვეოდა და მისკენ მითრევდა, ჩვენს შორის რამდენიმე სანტიმეტრს ფარავდა და ჩემს ტუჩებს ეკონებოდა.

დარდებიდან

ნუ უსმენ ხალხს, ეძიე საკუთარ თავში.თუ იპოვი, დაიჭერ. დაიჭირე წამი და არ გაუშვა ხელიდან.

შორს და ახლოს

ჩემ თავს პირობა მივეცი...... ისეთ ადამაინზე ვინც თავად არ ეცდებოდა ჩემთან ურთიერთობას,მაგრამ ისევ იგივე შარში ვეხვევი

დაჩრდილული მეგობარი

გვანცა ადრეული ბავშვობიდან თამაშობდა მასთან. ყველაფერს უზიარებდა, გულს უშლიდა და თვითონაც მუდამ მხარში ედგა. ბაღში ერთად დადიოდნენ. მათი ცხოვრება საერთო იყო, უბრალოდ სხვაგან ეძინათ და სხვა ოჯახი ჰყავდა ორივეს...

ცალმხრივი სიყვარული

სიყვარულზე რომელიც, ბევრს არც სჯერა რომ არსებობს საერთოდ, თუმცა...

ჩუმი სამყარო

- არავინ არის? ამოვთქვი შიშით და მხოლოდ ახლაღა იგრძნო სხეულმა სიცივე, სველი ტანსაცმელი სხეულს ზედ ცივად ეკვროდა, შიშის კანკალს სიცივის კანკალი ერწყმოდა და სხეულთან ერთად კბილებიც მიკაწკაწებდა, ელვის შუქზე თუ გამოჩნდებოდა ქოხში ნივთები, სიჩუმე იყო

წამი წამთა შორის .

მაშინ როდესაც უკანასკნელი ხის უკანასკნელი ფოათოლი ხეს მოსწყდება და ჩაიკარგება მონოტონური კოშკების წყვდიადში დადგება ღამე რომელიც არასოდეს გათენდება .

იბრძოლე...

მათთვის,ვინც საკუთარ "მე"-სთან ბრძოლაშია...

ლურჯი თვალები

ხიდის მოაჯირზე ვცადე აძრომა, ფეხი დამიცდა, კიდევ ვცადე, თავს ძლივს ვიმაგრებდი. სასიკვდილოდ განწირული, მოაჯირს ვებღაუჭებიდი, რომ არ გადავვარდნილიყავი. საოცარია არეულ გონებას სხეული ინსტიქტურად ეწინააღმდეგებოდა, ჩემი ქვეცნობიერი გადარჩენას ცდილობდა.