მარტოსული

ვერ გაუძლოო იტყვიან.. ადგებიან.. თავში დაიშენენ ხელებს.. გულთან მიიჭერენ თითებს.. ტვინში მოწოლილ სისხლს შეაჩერებენ.. თოვლზე ნაკვალევს დაელოდებიან.. მოჩვენებებს დაიჯერებენ..

ვინ იცის ?

ვინ იცის რა მოყვება გატეხილ გულს? ვინ იცის რა მოყვება ცრემლს რომელიც ლოყაზე შრება?

ქართვლის სენი

აი,ციცაბო კლდეს რომ შეეჭიდები შიშველი ხელებით სუსხიან ზამთარში და დალაშქვრას რომ მოისურვებ, აღმართს რომ მიუყვები ჭიუხვებში, სურვილი, რომ წინ გიბიძგებს, გახელებს, მწვერვალის ხელშეხების ზმანება რომ ძალას გმატებს, უკან დახევის სირცხვილს რომ გიასკეცებს,

შემოდგომის იმ საღამოს

შემოდგომის იმ საღამოს, როცა ფანჯრის რაფაზე ჩამოსული წვიმის წვეთი წიგნზე თვალს უნდა გაწყვეტინებდეს შემოდგომის იმ საღამოს, როცა ყავის ჭიქიდან ამოსული ორთქლი ცხვირზე დაკოსებული სათვალის მინებს უნდა ბურავდეს იმ საღამოს, როცა ყურსასმენებიდან მშვიდი

სიცოცხლის ფასად მაინც აგისრულებ ოცნებას

-გამარჯობა ნიტა! -გაგიმარჯოთ.. გიცნობთ? -ასე თუ ისე მიცნობ! -არა არ გიცნობთ კარგი მახსოვრობა მაქვს.. და რომ გიცნობდეთ არც დამავიწყდებოდით,

გოგონა ფრთებით

იქ იდგა როგორც ყოველთვის ბეჭებში ოდნავ მოხრილი, შუა და საჩვენებელ თითებს შორის გარჭობილი სიგარეტით ჯიხურზე გაკრულ „მოწევა აკრძალულია“ აბრასთან.

დიდი ტკივილი და ნამდვილი სიყვარული

დღე, რომელიც არ დამავიწყდება! ბავშვები ეზოში ვთამაშობდით, როდესაც გვანცა, ლია დეიდამ სახლში აიყვანა. შემდეგ მარიც წაიყვანეს და მეც მათ კვალს გამაყოლეს. ჩემი ველოსიპედი ეზოშია... ჩემი ბურთი, გვანცას სათამაშო... ,,დე რა ხდება?" ,, დე გვანცასთან

ხელი არ გამიშვა

ადამიანისთვის ალბათ ყველაზე საშინელი გრძნობა უმოქმედობაა,როცა ცხოვრება თავზე გენგრევა და ვერაფერს შველი, ყვირილი გინდა და ხმა არ გაქვს,სიცოცხლე გინდა და გკლავენ ისე რომ არჩევნის უფლებასაც არ გიტოვებენ,ძალა გეცლება და საბოლოოდ ნებდები,ფარ-ხმალს ყრი

იისფერი ნათება

ჩემს წარმოსახვაში დაცემულს არ დასცინიან. ამ ისტორიას მხოლოდ ერთი პერსონაჟი ჰყავს, ისიც გამუქებული, ნაცრად ქცეული, ვერ უძლებს იისფერი ნათების სიწმინდეს. მხოლოდ მე, ჩემს თავთან მარტო დარჩენილმა, ვიცი როგორ დავმძიმდი. ვისვრი ქვებს ზღვაში, რომ

ქაღალდის ნავი

დიდიხანია ზღვაში ნავს ვუშვებ! ნავს, რომელსაც შენი სახელი აწერია, იმ იმედით, რომ ვეღარ გაგიხსენებ... აღარ მომინდება შენი ჩახუტება და აღარ ვუყურებ ღიმილის დროს როგორ გეჩხვლიტება ლოყები. ვეღარ დავინახავ შენს კრიალა თვალებს, ნაპერწკლებს, რომ ისვრიან