სარკის მიღმა

თეთრი სხივები... მატარებლის ხმაური... თვალისმომჭრელი განათება... გაშლილი სივრცის შუაგულში სადაც უამრავი სარკეა ახლაგაზრდა ქალი დგას.ალისფერი თმები მხრებზე აქვს მიმოფანტული.სახეს ვერ ვხედავ,მხოლოდ ზურგს

მე(გულები)

„ყველა ფიქრი თვალებში ჩახედვით იწყება, მაგრამ ზოგიერთი ცრემლით მთავრდება, ზოგი კი ღიმილით… ქვეყნად ისე არაფერი იკარგება, როგორც ჩუმი და უთქმელი ფიქრი, თუმცა რაღაც საიდუ

კენტის არომატი

ჩემს სამყაროში ფერები გახუნდა, არ ვიცი ფრი დაუბრუნდება თუ არა, მაგრამ თუ გავითვაისწინებთ იმას, რომ მე არ მსურს ისევ ფერადი გავხდე, მაშინ სავარაუდოდ არასდროს გახდებიან ისეთები როგორებიიც წარსულში იყვნენ, თქვენ ფერებში ვინც გინდათ ის იგულისხმეთ ან

ანგელოზი მატარებელში!

სადგურზე ვდგავარ და გაყინულ ფეხებს მიწაზე ვაბაკუნებ.ყველა მატარებელს ელოდება,ფუსფუსებენ ხალხი,ლაპარაკობენ,გადი-გამოდიან სიცივის გამო.გრძელ "პალტოს" მჭიდროდ ვიკრავ ტანზე და საათს ვუყურებ.მატარებლის ხმა შორიდან ისმის და ხალხი ირევა,ცდილობენ ერთმანეთს

აედევნე უკან...

რომელია მისი საყვარელი ადგილი? რისი ეშინია? რა უხუთავს სულს? ხატვა თუ უყვარს? შეიძლება, არც უყვარს და უბრალოდ ადამიანების თვალიერება უყვარს, რომელიმე სატრანსპორტო მარშუტში... ლიმონის გასინჯვისას სახე თუ ემანჭება? ფორთოხალი უფრო უყვარს თუ გრეიფუტი?

გამანადგურა...

ყოველ ღამე ვტირი, რადგან მეშინია. ყველა'ფრის მეშინია... პატარა ვიყავი, როცა მშობლების ჩხუბს შევესწარი.

სულის სიმწარით

თვალებს ვერ ახელს, ცხელი წვეთები მთელ ტანს წვავს, ძალა გამოცლილი ხელები თვალებისკენ ნელი მოძრაობით მიაქვს და ლიმნის არომატით დამტკბარი ქაფის უსიამოვნო შეხების ჩახშობას ცდილობს, ხელებს ბთელ ტანზე ისმევს თითქოს ცდილობს ჩამოირეცხოს ცოდვები, სიბინძურე,

სურვილების რეგისტრატურა

სურვილები... სურვილები... სურვილები... ყოველთვის ფრთხილად იყავით სანამ სურვილს ჩაიფიქრებთ, შეიძლება ის მართლა აგიხდეთ და ეს გახდეს თქვენი ყველაზე დიდი სასჯელი.

*****

ნუ მოკლე ისტორია ნამდვილი ამბავი და თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ 2017 წლის 8 ივლისი, თითქოს ჩვეულებრივად კაშკაშებდა მზე, ჩვეულებრივი გოგონასთვის, დილით ადრიანად გამოაღვიძა ფანჯრის სარკმევლიდან მოციმციმე მზის სხივებმა , რომელიც თვალს ჭრიდა გოგონას

წარსულის ალეგორია

მახსოვს, როგორ მივრბოდი, უღრან ტყეში, წვიმდა, მიწას გაზაფხულის სურნელი ჰქონდა, მხოლოდ წინ მივრბოდი, არაფერი მაინტერესებდა, არც დასერილი ხელები და მკლავები, არც ტალახიანი და ჩაფექვილი ფეხები, მტკიოდა, თუმცა ეს ტკივილი იმ სულის ტკივილის მეასედიც არ