ფერები!

ხედავ ? ჩემი ლურჯი აზრები როგორ გამიიასამნისფერდა?? ამჩნევ, რომ ნათელმა, ბრჭყვიალა ოცნებებმა ბზინვარება დაკარგეს და გახუნება იწყეს?! კაშკაშა, მუქი ზღვისფერი კი სევდის ფერს, რომ ემგვანება?! როგორ ფერს? უიმედობის ფერს.

დაუნახავი რეალობა

ეს არ არის ისტორია სიყვარულზე. ეს არის ჩემთვის მტკინვეულ თემაზე.ერთი წლის წინ დავწერე ეს ჩანახატი და ახლა გადავწყვიტე აქ დადება. იმედია თქვენში ჩამარხულ ფიქრებს ავაფორიაქებ. ძალიან მინდა რომ ბოლოსდაბოლოს ეს პრობლემა გადაიჭრას მთელ მსოფლიოში.

სიყვარული მქვია..

ჰო, რა თქმა უნდა, შენზე არ ვბრაზობ, მეც ხშირად მავიწყდება რაღაცები. ვერც დაგადანაშაულებ, როგორც ჩანს, ჩემი სუსტი ხელებით ვერ შევძელი შენი სამყაროს გასაღები გადამეტრიალებინა და შემოვსულიყავი მასში... ცრემლები კი გადინე, თუმცა, ამბობენ, ტკივილები

თოჯინა

სუნთქავ, სუნთქავ და არ იცი რისთვის გჭირდება ჰაერი... ზოგადად იცი, რომ ეს სიცოცხლისათვისაა საჭრრო, მაგრამ არ იცი კონკრეტულად შენ რისთვის გჭირდება, რომ ისუნთქო.

Never give up!

რასაც მოინდომებ ყველაფერს მიაღწევ! მთავარია გულით მოინდომო. ყველას უნდა დაუმტკიცო,რომ შეგიძლია. არ უნდა დანებდე უბრძოლველად! მიზნის მისაღწევად ყველაფეი უნდა გააკეთო,საკუთარ მომავალზე და ოცნებებზე თავადვე უნდა იზრუნო. აუხდენელი,რომ არაფერი დაგრჩეს!

ნამდვილი ღიმილიც მოვა

დადგება დრო და ნამდვილ ღიმილს ისწავლი, როცა ლოყები დაუფიქრებლად გააფრენს ტუჩებს ყურების მიმართულებით, როცა აღარ იფიქრებ რამდენი კბილის გამოჩენა მოგიხდება მეტად და უბრალოდ ბედნიერებისგან გაიღიმებ.

თეთრი

ჰომ ლამაზია თეთრი ფერი, წმინდაა თეთრი ფერი, ნათელია თეთრი ფერი. თოვლიც ხომ თეთრია, მაგრამ რა დამავიწყებს იმ თეთრ ნაკვალევს თოვლზე, რომელმაც ასე შემცვალა. რა დამავიწყებს იმ გრძნობას, რაც მაშინ ვიგრძენი... ის წავიდა. წავიდა და წაიღო ჩემი ნაწილი,

სიგარეტის ნამწვავი

სავსე მაქვს ფილტვები. მოწამლული, ჩახუთულია ყველაფერი. გამოკეტილია დარაბები და საფერფლეშიც კიდევ აგდია სიგარეტის ნამწვავი. ფანჯრის რაფაზე უსულოდაა დაცემული შავი პეპელა. თასმაც ისევ კიდია ჭაღზე და ისეც ირწევა აქეთ-იქით. თავი მაქვს მიყრდნობილი რბილ

სირცხვილით დამწვარი

ყოველთვის მიკვირს როცა ქართველობაზე ის ადამიანები აცხადებენ პრეტენზიას და ნამდვილ პიროვნებებად მოაქვთ თავი ვინც სამშობლოსა თუ მოყვასის სიყვარულს სუფრაზე დალეულ სადღეგრძელოში ხედავს,როცა სამშობლოსთვის მხოლოდ სადღეგრძელოს სხვამ

ლურჯი გიტარა

-გამიჩერეთ. - ვიძახი გახარებული. ავტობუსიდან ჩამოვდივარ და იმ ქუჩისკენ მივრბივარ, სადაც ის მუსიკოსი დავტოვე. იმედით ვარ სავსე რომ ის ისევ იქ არის და მიცდის, თითქმის უკვე მივედი, უკვე იმ ადგილას ვარ ,მაგრამ ქუჩა უკვე ცარიელია. არაფერი აღარაა