ეული

ის მიდის, ჩემი ნაწილაკი მიდის.... და თითქოს ერთიანად ტოვებენ მისი უჯრედები, ჩემი სხეულის უჯრედებს.. ბოლოჯერ მეხება,ბოლოჯერ მითათუნებს ხელებს, ჩემს ბუნჩულა ლოყებზე. ბოლოჯერ მჩქმენტს.

ხელები...ოხ ეს ხელები

ხელებსაც თავისი საუბარი გააჩნიათ. თითი თითს ეხება ხელი ხელს და ერთიანად დაივლის ხოლმე სხეულში. გაყინულ ხელზე ხელის შეხებისას ერთიანად იყინება სხეული. თბილ ხელზე ხელის შეხებისას ერთიანად თბება. სიმართლე რომ ვთქვათ დიდი მნიშვნელობაც არ აქვს გაყინული

მე მწერალი ვარ

ოხ,ეგ ბებერი, გაღლეტილი პლაგიატები! ჩემგან წაიღეს ყველა სიტყვა! მიისაკუთრეს! დაიჩემეს ისე,თითქოს მათგან შობილა. მხოლოდ იმიტომ,რომ მე იმ დროში ჯერ არ ვიყავი.

ისინი არსაიდან მოდიან

ისინი იწყებენ შენს სულში ფათურს, შენი ნივთების გადალაგებას, შენი ტანისამოსის ცვეთას, შენი მინების დაბინძურებას, იწყებენ და ამ წამოწყებას წარმატებინ ანხორციელებენ. ისინი ხევენ შენს ჩანაწერებს, იწყებენ მათში მთავარ გმირებად გამოჩენას,

მის არარაობა

დროის უკან დაბრუნება, რომ შემეძლოს, ჩემი ფეხით შევიდოდი აფთიაქში და პრეზერვატივს ვიყიდდი, აი, იმ პრეზერვატივს, რომელიც ჩემს დაბადებას ხელს შეუშლიდა.

არ შეგეშინდეს...

ამბობენ, დრო გავა და გაგივლის-ო... მეუბნებიან, დაგავიწყდება და სხვას შეიყვარებ-ო, მაგრამ როგორ?! როგორ შეიძლება რომ შენისთანა ადამიანი დავივიწყო?! არ შემიძლია და ამასთან ერთად, ამის სურვილი არც მაქვს.

ყველა მოგონება შენი იყოს

ბევრი ტანჯვა შემხვდა როდესაც თავს ვერეოდი გადამეტანა უშენობა . ახლა დრო გავიდა,,მეც შევეჩვიე უშენობით განვლილ თვეებს და მჯერა, რომ ადამიანები უგზოუკლოდ არ იკარგებიან! "შენ დაბრუნდები,ისე წახვედი" .მაგრამ სამწუხაროდ ყველაფერი გვიან იქნება.

ბოლოს მაინც მოხვედი

„ერთად ვიცხოვროთ და ისე ისწავლეო“ ახლაც მახსოვს ეს რომ მითხარი..ან როგორ შეიძლებოდა დამვიწყებოდა.ისიც მახსოვს რომ გითხარი მეც მიყვარხარ-მეთქი იმ დღის მერე ბევრი დრო გავიდა. მე სწავლას მალე დავამთავრებ მაგრამ ვიცი, ჩვენ ერთად აღარ ვიცხოვრებთ.

მკითხველს სიყვარულით! - ერკე მიდასი

გამარჯობა მკითხველო! ვიცი არ მიცნობ, არც მე გიცნობ და მოდი ისე დავტოვოთ ყველაფერი, როგორც არის. მე შენ ის უნდა გაგიმხილო, რისი თქმაც პირისპირ გამიძნელდებოდა, შენს წინ ვიდგებოდი და შენი სილამაზის დანახვისთანავე დავიმორცხვებოდი, გავწითლდებოდი, პირი

ფერები!

ხედავ ? ჩემი ლურჯი აზრები როგორ გამიიასამნისფერდა?? ამჩნევ, რომ ნათელმა, ბრჭყვიალა ოცნებებმა ბზინვარება დაკარგეს და გახუნება იწყეს?! კაშკაშა, მუქი ზღვისფერი კი სევდის ფერს, რომ ემგვანება?! როგორ ფერს? უიმედობის ფერს.