საუბარი უცნობთან...

საღამოს ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო... ცივი სიო გოგონას სახეზე ეცემოდა და მის კუპრივით შავ თმას უფრიალებდა. ირგვლივ ყველაფერი სამარისებულ სიჩუმეს მოეცვა,რომელის ხმასაც მხოლოდ ფოთლების შრიალი არღვევდა.გოგონა მის რვეულს ავსებდა და შიგადაშიგ მის

ჩემი გალაქტიკა-*დურმიშხანი

"ჩემი გალაქტიკა ძალიან დიდი იყო,დასაწყისი და დასასრული არ ჰქონდა,მართალია არსებობის ბევრ წელს არ ითვლიდა მაგრამ იმ წლებში მან უამრავი რამ გამოიარა,ცუდიც და კარგიც,ბევრი პლანეტა უნახავს საკუთარი ციური თვალით.იყვნენ პლანეტები რომლებსაც დარდისთვის ვერ

. . . . . . . .

კოსმოსშიც კი არ ვყოფილვარ, მაგრამ კოსმოსი ვარ... არც ასტრონავტი ვარ, არც ასტროლოგი, არც ასე კაშკაშა უსი და არც სუპერნოვასგან წარმოქმნილი ნისლეული... რაღაც ვარ:

Infinity

მთვარე და ვარსკვლავები...ღამედა მისი ფიქრები.წვიმა და მასთან შერეული შენი გულიდან წამოსული ცრემლები...ოცნებები რომლებც ნაწილ-ნაწილ იმსხვრევა და სათითაოდ გაცლის ძალას,იმისთვის რომ ცხოვრება გააგრძელო.რომ გაძლევს ძალაც იმდენს რომ გგონია მთებს

ავრორა

ღამე...ბურუსი...კვამლი...იძინებ და ვერ იძინებ.შავბნელ ცას გაჰყურებ და ესაუბრები ღრუბლებს უკან დამალულ მთვარეს,თითქოს ისიც გაგირბის და არ სურს მოგისმინოს. კი მაგრამ ისიც ადამიანი ხომ არ არის?!ოხ ეს ადამიანები!არ მესმის მათი!მე მხოლოდ ღამის

ნაცრისფერი გოგონა

ის ყოველ დღე გაივლიდა ნაცნობ ადგილს, ფეხით, სრულიად მარტო. მნიშვნელობა არ ჰქონდა ეს იყო გაზაფხული, ზაფხული, შემოდგომა თუ ზამთარი, ტრადიციას არასდროს არღვევდა. ქუჩის შესახვევში პატარა, მყუდრო კაფესთან გაჩერდებოდა, ცოტა ხნით დაფიქრდებოდა, შემდეგ კი

ჩატეხილი ხიდი

"გიჟიაო" ამბობდნენ მეზობლები, "დეპრესიაშია, გადაუვლისო" სათქმელს ალამაზებდნენ ნაცნობები და მეგობრები. "თავი დაანებეთ ჩემს შვილსო" დაიცავდა ხოლმე დედა, თუმცა შემდეგ ქანდაკებად ქცეული შვილის ოთახში შევიდოდა და გონებაში აზრი გაუელვებდა, რომ მეზობლების

თავი დაიხრჩო

ყველაზე საშინელება როდესაც შენ საყვარელ ადამიანს დაკარგავ . რომელიც ძალიან გიყვარს ,რომელიც გაბარძებს და რომელცი ძალიან ბერვ რაიმეს გასწავლის რომელსაც ყოველთვის ღიმილიანი სახე აქვს სულ იცინის, რომელიც ყველასათვის ჯამბაზი იყო ყველას აცინებდა და

რატო ვცადე თვითმკვლელობა

როდესმე გიფიქრიათ თვითმკვლრლობაზე?მე კი.ერთხელ გადავწვიტე მოვკდებოდი მაგრამ დედაჩემი სახლში ცუდ დროს დაბრუნდა და ყველაფერი გააფუჭა შემდეგ კი პალატაში გავიღვიძე.მე ისედაც აღარ ვცოცხლობდი მართალი დავდიოდი,ვირიმოდი,ვსუნთქავდი,მაგრამ არ ვარსებობდი

Chaos.

სიმარტოვის გრძნობა მაქვს. ამდენი ადამიანია ჩემს გარშემო და ერთიც არ არის ისეთი ვინც გამიგებს,ჭკუას არ დამარიგებს და მიწაზე არ დამანარცხებს... ჯერ არ მახსოვს ისეთი დღე, მე რომ ბედნიერი ვიყო და ვინმემ არ გამიფუჭოს ხასიათი... მწამლავენ... ყველანაირად