* * *

სიხარულის ცეცხლი ადნობს ყინულს ჩემს შიგნით და ღვარად მდის ცრემლი, ბედნირებისგან. ალბათ ამას ვერასდროს გადავეჩვევი. ვიზრდები, მაგრამ ცხოვრების ბოლომდე ბავშვი დავრჩები. გული მწყდება ეს ღამე რომ ძველის დასასრულია. მიხარია, რომ ხვალ ახალი დღე გათენდება.

ანარეკლი

დრო გადის და ვხედავ,რომ ჩემ გარშემო არსებული სამყარო თანდათან ვიწროვდება,პატარავდება და ქრება.მე კი ისე,თითქოს არც არასდროს მიარსებია კენჭისოდენადაც არ ვაჩნივარ ამ ჩამალულ და ფერგადასულ მიწაზე.ხანდახან თავი ხავსმოკიდებული ქვა მგონია,მცემს

უშბა და თეთნულდი

მზეს ულამაზესი ასული ჰყავდა. დღე ღრუბლებთან ერთობოდა, საღამოობით კი ვარსკვლავებთან თამაშით იქცევდა თავს. ერთხელ დედა-მზეს უთხრა: - აღარ მინდა ცაში ყოფნა, მომბეზრდა ღრუბლები და ვარსკვლავები. მზეს გაუკვირდა. მას ხომ გამგონე შვილი ყავდა.

ლეგენდა

ამბობდნენ რომ ლიზი ყველაზე ჭკვიანი ადამიანი იყო ჩვენს ქალაქში, მეც მჯეროდა ამის, ისევე როგორც ყველა ჩემნაირ სულელს. მე შევიყვარე ლიზი, შევიყვარე პიროვნება რომელიც საკუთარი სილამაზის ტყვე იყო, შევიყვარე გოგონა რომელიც საკუთარი მესგან შორს იყო.

როცა ადამიანი გენატრება

არ მიყვარს წუწუნი იმაზე , რომ მენატრება , არც თქვენ გირჩევთ ამას . ვიცი ზოგჯერ ისე გენატრებათ საყვარელი ადამიანი , რომ თითქოს გრძნობთ ყელში ბურთულა , როგორ გეჩხირებათ და სუნთქვის საშვალებას არ გაძლევთ,სხეული გიხურთ , მისი ნახვა ძლიერ გინდათ 1 წამით

უსასრულობა

თვალებში მიყურე...გთხოვ გევედრები თვალებში შემომხედე,არაფერიმოგივა..მე ამას შენგთხოვ და მემიჭირს შენთვის თვალებში შემოხედვა,რომ რამე არგიამბონ ჩემმა თვალებმა არმიდნა რომ გამცენ...ეს ნიღაბი უძველდებათ და ნელნელა უყვებიან სხვებს,მჭორავენ,ვძულდები

გაზაფხულის მოლოდინში

იცით?! მას უანგაროდ უყვარდა და ყოველ წამს უფრო და უფრო უყვარდებოდა. ის იყო მისი მუზა, მეგზური და ცხოვრების ერთადერთი აზრი. უყვარდა ძლიერ და გასაგიჟებლად, თუმცა ემოციების გამოხატვა არ შეეძლო და დარდებს ყოველდღიურად საკუთარ გულში იკლავდა. ცხოვრებისგან

დამალობანა

დამალობანას თამაში მიყვარს, რეალურ ცხოვრებაში. ვიმალები, ჩრდილში ვდგები იმ იმედით, რომ მიპოვიან. მპოვნელი კი არ ჩანს. არ მიკვირს- ყველა იმისკენ მიილტვის, რაც ბრწყინავს... როგორც იქნა ვაცნობიერებ, რომ მე თვითონ ვყოფილვარ ჩემი თავის მტერი. ჩავიკეტე

მე მას „დაცემული ანგელოზი“ ვუწოდე

საით წაგიყვანთ გზა , თუ თვითგადარჩენის ერთადერთი წყარო იქნება წარსული ?! არა , არ გინდათ ცრემლები . ეს ხომ თქვენი არჩევანია . ნუთუ საჭიროაა ამხელა დატვირთვა მიეცეს წარსულს ?! ნუთუ აღარ არსებობს სხვა გზა გადარჩენისა?! . . . უცნაურია არა ,

ჰო იტყვიან სიყვარულიო

სასწაულია,როგორ შეუძლია შენთვის საყვარელ ადამიანს,შეგცვალოს გაგაბედნიეროს და ცამდე აგიყვანოს ისე რომ დაბლა დანარცხების აღარ შეგეშინდეს,ჰო მე აღარ მეშინია დაბლა დანარცხების,შემიძლია ვიოცნებო და თამამად გავშალო ფრთები,ავიდე ცამდე და გავფრინდე ცის იქით