ფარვანა

და საბოლოდ, გრძნობები მიიფანტა აღელვებულ ზღვაში. ფიქრებისგან გამოწვეულმა ქარიშხალმა დადუმა მგზნებარე სულისკვეთება. დარჩა მხოლოდ ის, სრულიდ მარტო. გაცრეცილმა მოგონებებმა კი ლანდებივით ჩაუქროლეს სარკეში მომზირალს. ასე ხდება, დაღლილობა იჩენს ხოლმე

ფუფა

თქვენ გესმით რამხელა სასწაულია? ქუჩაში, შენი სახლის წინ, ღმერთის მეგობარი რომ გესალმება?!

თებრო

მას შემდეგ, რაც ქმარს გაშორდა თებროს არავინ ჰყოლია, რაც ქმარს გაშორდა უკვე ათი წელი გავიდა. შვილი უკვე გაიზარდა, კვერცხის შეწვასაც ახერხებს თავისით.თებრო კი ოცდაცამეტი წლისაა. რაღაც საკრალური ციფრია ეს ოცდაცამეტი. შეხედავ და მოგეწონება, ლამაზია ,

საით მიფრინავენ ყვითელი ფოთლები

არ ვიცი შეგიმჩნევით თუ არა, მაგრამ შემოდგომას გაცილებით მეტი ადამიანი მიჰყავს დედაჩემიწიდან ვიდრე დანარჩენ სამ სეზონს, ხიდან დაცვენილი ფოთლებიც იმ ადამიანის სულის სიმბოლოა ვინც სამუდამოდ ტოვებს ადამიანთა ყოფას, ისინიც ზუსტად ისე ქრებიან ხის

გზაჯვარედინზე

ვსეირნობდი ვაკის პარკში და მივადექი ადგილს სადაც ბილიკი ორად იყოფა, არჩევანის წინაშე დავდექი, ორივე მათგანის არჩევის შემთხვევაში შემეძლო გასასვლელისკენ წასვლა. თუმცა არჩევანის გაკეთება მაინც ძალიან გამიჭირდა. ვიდექი და ვფიქრობდი ნეტავ რა ბედნიერია

სამი მომაკვდინებელი გრძნობა

მადლობა რომ თქვენს ვაჟებს ყოველთვის მხარში უდგახართ, მოგწონთ თუ არა მათი გადაწყვეთილებები და მადლობა რომ ქალიშვილები პირველივე არასწორ გადადგმულ ნაბიჯზე სილის ღირსად ჩათვალეთ. სწორედ ამ სილის სიმწარის შეგრძნებისთანავე, საკუთარი სისხლის გემოს

წერილი საკუთარ თავს

Იცი როგორი გულუბრყვილო ხარ ადამიანო? ალბათ ვერც კი წარმოიდგენდი იმდენად გულუბრყვილო ხარ,რომ გარშემო ყველა შენნაირი გგონია. Მიგაჩნია,რომ ადამიანები სიკეთით არიან სავსენი... Წერილი საკუთარ თავს... -29:01:2021წ.

ვარსკვლავები არ ვარდებიან, ისინი კაშკაშებენ (სრულად)

კავკასიონი დღემდე გაჰკივის ცას მიუწვდომელ ჰანგებს. იგი ქარებს ატანს ჩვენსკენ მითებს. ატანს მაგრამ ვინ უსმენს? რად გინდა?

ბოლო შემოდგომა

დაღამდა. ცამ შავი სუსხი მოიფინა და არემარე დააბნელა..შემმოდგომის ცივი ნიავი არემარეს აგრილებდა..ციოდა და ციდან მოწყვეტილი სითბო გარეეთ მდგომ 'მე'-ს ათბობდა. მე კი შავ ცას ვუყურებდი,რომელზეც ნაზად ანათებდა ჩემი იმედი-ცაში გაშვებული.

"შეშლილთა" შეკრება

ჩანბნელებულ ოთახში ღრმად მეძინა. ტვინი ისვენებდა და მეც ვგრძნობდი როგორ ვივსებოდი ნელ-ნელა ენერგიით. ხო, ძილში ენერგია მემატება. მემგონი ყველა ადამიანი ასეა, არა? ტელეფონმა ბოლო ხმაზე დაიწყო ზუზუნი. ხელით მოვსინჯე ტუმბოზე არსებული „ეშმაკის მანქანა“