სასაფლაოზე'დ

დაღამდა. სიჩუმეა. წუთიერი გარინდება. თოვლს. ფიფქი ფრთხილად ეხება ლოდს, სადაც ახალგაზრდა ბიჭის სურათი, ამშვენებს გარემოს.

ბოლო ჩანახატი

ახლა ,ამ წამს ,ჩემმა გულმა თეორიულად ფეთქვა შეწყვიტა და მოვიდა სწორედ ის დრო ,რომ მე ვილაპარაკო . თუნდაც არ მეყოს სუნთქვა, ვფიცავ ყველეფერს ვიტყვი ! ვიტყვი სათქმელს და მე წავალ ... ეს არ იქნება ჩემი მორიგი ბანალური ჩანახატი .

ვიზიარებ თქვენს მწუხარებას

მე ექიმი ვარ, მე ხელებში ჩამაკვდა ადამიანი. შემეძლო, აუცილებლად შემეძლო გადამერჩინა ის, მაგრამ ბედისწერა ყველაფერს რადიკალურად ცვლის. მე უგულო ექიმი ვარ. ხელში ჩამაკვდა ადამიანი მაგრამ მაინც გავაგრძელებ სიცოცხლეს. კიდევ ვეცდები სხვა სიცოცხლე

უკანასკნელი ამოსუნთქვა

ჩანახატი გვამცნობს უბედური ახალგაზრდის შესახებ,რომელსაც ცხოვრებამ ყველაფერი წაართვა. მას ხელი აქვს ჩაქნეული ცხოვრებაზე და სიკვდილს ისევე ხვდება ,როგორც მეგობარს. სამყაროს ბოროტებათა გამძაფრებული ხედვა ახალგაზრდას საბოლოოდ გამოფიტავს და სიკვდილისაკენ

ცის და თაფლის ფერი თვალები

როდესაც მასში იკარგები, როდესაც ხედავ უსასრულობას, რომლის დასასრულიც შენ უნდა იპოვო. და მაინც უძლური ხარ, მის

შენ ნახატი ხარ დახეული!

ქცეული,ფურცელზე ან რაიმე მატერიაზე,უბრალოდ ან ბრალიანად მიხატული...ნახატი ხარ რომლისაც მხოლოდ ავტორს ესმის...სხვა მხოლოდ უყურებს და სხვა რამეს ხედავს...შენ სხვა ხარ სხვისთვის ჩემთვის კი ჩემი გრძნობები და ფიქრები ხარ...ვერ გამოხატული ვერ

დროს

მე შევძელი და გადავურჩი დროს.

სახლი № 29

დილას უცნაური გრძნობით გავიღვიძე, მივხვდი რომ ცხოვრებაში მნიშვენლოვანი ეტაპის, უნივერსიტეტის დასრულების სევდა ბოლომდე მავსებდა და ჩემთვის საყავრელ ადგილას წასვლა გადავწყვიტე. იმასაც მივხვდი რომ დღეს მოულოდნელი, პირველი ნოუტის დაწერის დღე იყო

მაღვიძებს ფიქრი, შუაღამისას.

მაღვიძებს ფიქრი, შუა ღამისას... საწოლიდან ვდგები, სააბაზანოში გავდვარ და სარკეში ვიყურები. ჩემს ანარეკლს ისე ვაკვირდები, გეგონება პირველად ვხედავდე. თითოეულ ნაკვთს ვიმახსოვრებ და მიკვირს. არ ვიცი რა, მაგრამ ფაქტია ასეა. ხელს სახეზე ვისვამ, აი ამ

აკრძალული სიყვარული

ისევ ჩეულებრივი დილა გათენდა... ჩვეულებრივი, განსაკუთრებული არაფრით. არც ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ, არც სიბრალულს. ნაცნობზე ვფიქრობ. ნაცნობზე, რომელიც შორიახლოს ზის და სულაც არ ცდილობს თვალი თვალში გამიყაროს. რა რთულია, როდესაც შენ შენი ფიქრებით