ცხოვრების აზრი

ხანდახან ადამიანებს გონიათ რომ ისინი მთავარნი არიან და მხოლოდ მათი აზრია გადამწყვეტი, ხანდახან კი პირიქით ჰგონიათ რომ, ვარასდროს მიაღწევენ საზოგადოების მაღალ ფენას და დავრჩებით უჩინარნი როგორც ჩრდილნი რომელნიც მზის ჩასვლის შემდეგ უკვალოდ ქრებიან და

დაკარგული

ზოგჯერ დრო კი არა წამები ჩერდება...უბრალოდ ხვდები რომ ისეთი აღარ ხარ, როგორიც ადრე იყავი...თავიდან ეს სულის წამებად მიგაჩნია და დრო ჩერდება...გინდა მალე გაქრეს ტკივილი, ტირი როგორც კი იხსენებ რა ხდება მაგრამ ამაოდ....ბოლოს ფიქრობ რომ სიკვდილი

შენი ჩემდამი სიყვარული მიყვარს !

გიგრძვნიათ ოდესმე მუცელში პეპლები საყვარელი ადამიანის დანახვაზე? მე ახლა ვგრძნობ და ეს იმდენად მაგარი გრძნობაა, შეუძლებელია ამ გრძნობის სიტყვებით გადმოცემა. ლევანი ჩემს ცხოვრებაში უეცრად შემოჭრილი სიყვარულია, იმდენად მოულოდნელად გამოჩნდა და ისე

"ზღვის" გოგონა

 ზღვა მიყვარს, რომელიც თვითონ ღელავს, მე კი მამშვიდებს. ღამით გინახავთ ზღვა ?  იცით როგორია? მყუდრო, სასიამოვნო და იდუმალებით მოცული, მაგრამ გულში რაღაც გიზის, ერთგვარი შიში, უსასრულობის ალბათ.

სირთულები

აი ისევ მოვიდა ფიქრები დარდები ისევ მოადგა აზრები გონებას და ვიწყებ ამ უაზროს სტრიქონებზე ჩემი დარდის დატევას ვწერ ვწერ გამუდმებით მაგრამ რა არც ისე ბევრია ვინც გაიგებს ჩემს დარდს ჩემ ტკვილის ყველას ვგონივარ სუსტი უსუსური ადამიანი რომელიც პირველივე

First Hug

მე ემი ვარ.ვცხოვრობ მშობლებთან და დასთან ერთად.მეთორმეტე კლასელი ვარ.მომავლისთვის დიდი გეგმები მაქვს, წელს უნივერსიტეტში ვაბარებ და დიდ იმედებს ვამყარებ. ყოველთვის დამჯერე შვილი ვიყავი და ოჯახისთვის პრობლემები არასოდეს შემიქმნია, ბევრი ჩემი

*********

'ძალიან რომ იღლები. ძალიან რომ გტკივა. ძალიან რომ ცარიელდები. და რომ გგონია, მეტი აღარ შეგიძლია. გარედან არაფერი გეტყობა, მნაირები.'

იდილია

გრილა. ნიავი სასიამოვნოდ მიხორკლავს კანს და მეც განაბული ვზივარ აივანზე ძლივს გამოთრეულ სავარძელში. ყველაზე საოცრარ ხმად ჩამესმის "I don't want to change your mind" და ვნატრობ, არაფერმა დამირღვიოს იდილია. საოცარია უკანასკნელ წერტილამდე გაბრწყინებული

მთელი ჩემი ცხოვრება დრამაა.. !!

როდესაც დავბადე ჩემი მშობლები ძალიან ბედნიერები იყვნენ, მხოლოდ მე ვიყავი უბეედური ) დავიბადე და წლების მატებასთან ერთად ჩემი ცხოვრება სულ უფრო მძიმე იყო .. 5 წლის ვიყავი როცაა ჩემი პატარა მწვანე თვალებით ვიყურებოდი ამ გატყავებულ საქართველოში და

მარტოობა

ოთახი... საკუთარი ოთახიც კი რა დამცინავი ხდება მაშინ, როცა სახლში ბრუნდები და არავინ გხვდება... მარტოობის გარდა... რომელსაც წამზომი არ აქვს, არც განსაზღვრული დრო და არც ის იცი როდემდე გაგრძელდება...