მე რომ ხატვა შემეძლოს

ვინ იცის რამდენი ისტორია წამიკითხავს ყოვლისშემძლე ოქროს თევზებზე, რამდენჯერ გამღიმებია ირონიით აღსავსე ღიმილით, რამდენჯერ გადამიქნევია მობეზრებით თავი და რამდენჯერ გამცრუებია იმედი ზღაპრული პერსონაჟების ზღაპრული სურვილების გაგების შემდეგ. სადღაც

არ მინდა ჩემი შვილი მე რომ დამემსგავსოს

ვერ შევძლებ ვუყურო, როგორ შეწყვეტს ჩემთან ლაპარაკს მაშინ, როცა ეს ყველაზე მეტად დასჭირდება. ვერ ავიტან მოვისმინო კედლის მეორე მხრიდან ჩუმი ტირილი და მითხრას, რომ ცუდი სიზმარი ნახა, ან, ემოციურ ფილმს უყურა. ვერ ავიტან ვუყურო, როგორ მშორდება და

პირველი თოვლი

31 დეკემბერი.პირველი თოვლი.როგორც ამბობენ, ამ დღეს სასწაულები ხდება.დავიჯერებდი რომ არა ცხოვრება,რომელიც ასე მღლის.მან ყველაფერი წამართვა.რაღა დამრჩენია.აღარ მჯერა სასწაულების.ნეტავ გამოჩნდება ადამიანი,რომელიც შემაცვლევინებს აზრს?ადამიანი,რომელიც

მრცხვენია...

მრცხვენია ყველა იმ სიტყვის, რომელიც ერთი სულიერი არაფრისმქნელი ნაძირლის მყრალი პირიდან ამოდის, პლანისა და თამბაქოს მომწამვლელი აირის თანხლებით.. მრცხვენია ყველა იმ ბგერის, ამ სახლიდან, რომ უსწრაფესი სიჩქარით აღწევს გარეთ და უცოდვილ ბუნებას მყრალი

თვითმფრინავის ბიჭები

–გაფრენა ყოველთვის მინდოდა ახლაც მინდა და გავფრინდები კიდეც, ოღონდ არა თვითმფრინავით. –რომ ვერ გაფრინდეთ? –მაშნ ზღვას გადავცურავ. –რას? –ზღვას. –როგორ? –სიმღერით

შემიყვარდი..არ დამტოვო (3თავი)

მეორე დღეს სახლში გამოგვწერეს. სახლში მისულს ძილი მომინდა, მომინდა დიდი ხნით მოვშორებულიყავი ყველაფერს.. თვალები დავხუჭე... თუმცა სიბნელის ნაცვლას მხოლოდ რატის ვხედავდი... ის არ იღიმოდა..გაუნძრევლად იდგა... არ მახსოვს რამდენ ხანს ვიყავი მასზე

მოგონება

რაც დედაჩემი წავიდა მას შემდეგ, ჩემს ,,ნამდვილ სახლში" ნორმალურად არ შევსულვარ. სულ რაღაც 6 წელია. ახლა ვზივარ ჩემს ოთახში და ყველაფერს ვიმახსოვრებ რომ, არასდროს დამავიწყდეს. ჩემი ბავშვობის ნივთები, თოჯინები, აკვარიუმი, დათუნიები და დღიურები

ცვლილება

ხალხი ქმნის ყალიბს, გინდა თუ არა, უნდა მოერგო. მერე რა, თუ სხვა მასალისგან ხარ ნაძერწი. უნდა შეიცვალო მხოლოდ იმიტომ, რომ ასე სურთ სხვებს. შენდა უნებლიედ ებმები უსასრულო ჯაჭვში. არ გაპატიებენ ამ მთლიანობის დარღვევას.... ხელს გკრავენ, გიბიძგებენ,

შემიყვარდი..არ დამტოვო (2თავი)

თვალებს დახუჭვის საშვალებას არ ვაძლევდი, ძალებს ვიკრებდი, მინდოდა რაიმე გამეხსენებინა. რას ვაკეთებდი ასეთ უცხო გარემოში. მახსოვს, ბოლოს რა ბედნიერი ვიყავი მას ჩემი ხელი ეჭირა. ერთნაირი რიტმით ვსუნთქავდით, მთელი სამყარო ჩემი მეგონა. ასე რატომ დამსაჯა

უფროსო ძმაო!!!!

ძმაო, სად ხარ? აქ ხარ? მოხვედი? შენთან საუბარი მინდოდა, მინდოდა მეკითხა რატომ მიმატოვე? რატომ დამტოვე ამ სამყაროში კენტად? რატომ ჰყავთ ისეთებს დიდი ძმა ვისაც საერთოდ არააქვს სურვილი, და მე რატომ არ მყავს? ნუთუ შეგეძლო ისე წასულიყავი რომ ერთხელ