დამარხული ბედნიერება...

უჩვეულოდ სევდიანი იყო ირგვლივ გარემო, თითქოს ბუნებაც გრძნობდა გოგონას ტკივილს და თავისებურად თანაუგრძნობდა... ცა გაშავებულიყო და უცნაურად ბობოქრობდა ზღვა... გოგონა კი იჯდა დარდით და ტკივილით დაპატარავებული სანაპიროზე და ცდილობდა აბობოქრებული

იმიტომ რომ ხარ ბედნიერი

აღარ მინდა ვისმინო გაცვეთილი ფრაზები, რომ ცხოვრება მშვენიერია, რომ თუ გინდა იყო ბედნიერი, უბრალოდ იყავი. გეუბნებიან ხელს არავინ არ გიშლისო, არადა ბედნიერებასაც ხომ მაშინ აქვს თავისი მოტკბო და ადვილად მისაჩვევი გემო, თუ რააცას გადალახავ, თუ რამეს

სიბერე...

სიბერე ალბათ სწორედ ის დროა როცა ყველა თავის ცხოვრებას გადახედავს, გაიხსენებს, დაფიქრება და შეაჯამებს რა უკეთებია კარგი და რა ცუდი, მიხვდება რა ადამიანია, როგორი მაგალითი იყო მომავალი თაობებისთვის. სიბერე ალბათ ის დროა როცა უნდა თქვა და გააკეთო ის

მე ისევ აქ ვარ...

მე ისევ აქ ვარ.. ისევ ცრემლებად ვიღვრები.. რა უფრო საშინელებაა უშენობა თუ სიცარიელე? შინაგანად გამოფიტული ვარ. შინაგანად ვერაფერს ვერ ვგრძობ. მხოლოდ გული ფეთქავს გამალებით.. მხოლოდ ერთი შენი გახსენება და გული გამალებით ფეთქვას... მტანჯავს აუტანელი

ისევ მოხვედი?

ისევ მოხვედი? მოდი მე აქ ვარ, ემოციებმა დაიპყრეს გული სხვა გვარად ალბათ არც შეიძლება, ამ ქვეყნად რომ გაჩნდები ადამიანს ან სიყვარული უნდა შეგეძლოს და ან კიდევ უბრალოდ სიძულვილი, ორივე ერთად უბრალოდ შეუძლებელია, უბრალოდ ახლა ეს არარეალური ზღაპარი და

გავიყინე...

ყველაფერი წაშლილია... ყველანაირად განადგურებული ვარ... ისევ იმედგაცრუება... ისევ მოლოდინი სასწაულის და შემდეგ ნამსხვრევებად ქცეული ოცნებების შეკოწიწება... ყელში მაწვება ეკლებიანი ბურთის მაგვარი ტკივილის გორგალი და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს...

რა არის ცხოვრება?!

დავიღალე... ცხოვრებით... ცხოვრებით დავიღალე. იმის და მიუხედავად რომ მხოლოდ 14 წელია რაც ვხოვრობ. მძულს... მძულს ადამიანები. მათ შორის სხვა ადამიანები. მძულს ახლა ჩემს ირგვლივ მყოფი ადამიანები. მგონი გიჟი ვარ. მე ხომ ისინი უნდა მიყვარდეს, ისინი ხომ

არეული ვარ...

წერას ვცდილობ.. ლექსებს ვწერ, ბოლო დროს ხშირად თავს ისე ვგრძნობ თუ არ დავწერე მართლა გავგიჟდები. თუ არ ვთქვი ყველაფერი, თუ არ ვაღიარე თუნდაც ჩემს თავთან ჭკუიდან შევიშლები, უბრალოდ რობოტი გავხდები, მგონია გრძნობები ისე ჩაიმარხება ჩემს გულში, რომ

დუელში გიწვევ!

ოდესმე კვლავ გნახავ. მტკიცედ მჯერა, ამ დროს ზამთარი იქნება, ჟრუანტელის მომგვრელი. ძვლებში გამიჯდება თოვლის ფიფქები, ჩემს ძარღვებში დაიძრება ქარბუქი, სიცივისგან ტაო დამაყრის. უფრო მჭიდროდ შემოვიხვევ ჩემს შარფს, თითქმის მთელ სახეს დავმალავ მასში.

არ ვიცი რას ცვლის!!!

არ ვიცი ეს ერთი პატარა ჩანაწერი რას ცვლის მაგრამ მინდა ვთქვა რომ უაზრობაა ეს ცხოვრება, ვამბობ და მაინც აზრიანს ვხედავ, ალბათ იმიტომ რომ მხოლოდ ჩემთვისაა უაზრო, უაზრო კი იმიტომაა რომ ვხვდები რა ხდება და ვიცი როგორ ელაქუცება ერთი მეორეს პირში და