ფიოდორ დოსტოევსკი-თეთრი ღამეები

არსებობს ღამეები, რომლებიც მხოლოდ მაშინ შეიძლება არსებობდნენ, როცა ახალგაზრდა ხარ. ეს არის ღამე, როდესაც ცა ისეა ვარსკვლავებით მოჭედილი, ისეთი ნათელია, რომ შეხედავ თუ არა, უნებურად საკუთარ თავს ეკითხები: ნუთუ ასეთი ცის ქვეშ გაბრაზებული და უხასიათო

გაცვეთილი ფრაზებით

ქრებიან ადამიანები..უკვე იმედებს და მოგონებებსაღარ ტოვებენ ისე მიდიან..თოვლზე აღარ რჩება ნაფეხურები.. ფერადები აქაურობას ვერ უძლებენ და აივნით მიდიან...ზღვას ერევიან..იხრჩობიან..

არაერთხელ მდომებია

არაერთხელ მდომებია ფუნჯი ვან გოგისავით მომესვა ტილოზე და გადმომეცა ჩემი სამყარო.შექსპირივით ჩამექსოვა გაყინულ ხელებში მოქცეული კალმისმიერ დახაზული ასოების გროვით შექმნილი დიტყვების თავისებურებანი და არაერთხელ მდომებია ვყოფილიყავი თავისუფალი როგორც

ეიფორია

ჩემი ამინდები მომენატრა.. წვიმაშერეულს მაინც შემეძლო შენი უემოციო სახის გარჩევა სხვების ნიღბებისგან.. დამაკლდი.. ჩემს სევდიან ღიმილს ვერაფერი შველის შენი ხმის ფრაგმენტების გარდა.. ბოხი ბარიტონი სიზმარივით შემორჩა მეხსიერებას..

is anybody there?

და არსებობენ მხოლოდ სიტყვები, და შენც სიტყვები ხარ გარკვეულ ადგილს იკავებ და ამ სიტყვებს იჭერ. არა გრძნობებს, ემოციებს და სიხარულს,მხოლოდ სიტყვებს და მერე ხვდები რა ალმაცერად უდგებიან იმ ადგილს,სადაც შენ დგახარ.

მინდა ვწერო

საყვარელი მელოდიის ტალღებში ჩაძირული დიდხანს ვიჯექი ჩემს ოთახში, დაჟინებით ვუყურებდი კედლის ერთ წერტილს. მინდოდა თავისუფალი ვყოფილიყავი ყოველდღიურობაზე, ჩემზე, სხვებზე ფიქრისგან, მაგრამ არა... ემოციები მებჯინებოდნენ ყელში და ფურცელზე ამოხეთქვას

გრძნობა

ეს იყო და ეს შენს მერე ეს ფრაზა არსად მინახავს,მარტო მე კი არა მთელს სულიერებას აღარ უნახავს,აღარც ვენის და არტერიის ქუჩებს შორის მოხეტიალე დარდსა თუ ბედნიერებაში, ამბიციასა თუ მადლიერებაში აღარც გულის სარქველს შემყურე ჩაფიქრებულ სულიერებასთან

უ.კ_ს

პირველად მომინდა მხატვრად ყოფნა.. შენი აღწერილი შენივე თავი წარმოვიდგინე.. შავ.. ელეგანტურ სამოსში.. გარეთ.. ვარსკვლავებიანი ცის ქვეშ მომღიმარი როგორ მიირთმევდი ცხელ ყავას.. მაგიდაზე თითებს ათამაშებდი და

ხელები, რომლებიც არასდროს ტყუიან

ჩქარა მივაბიჯებ, თავდახრილი, როგორც მჩვევია. ისე დაჟინებით დავყურებ ტროტუარს, თითქოს ძვირფასი ნივთი დავკარგე ახლომახლოს, თითქოს ჩემი მზერით მსურს ასფალტის მიღმა დავინახო დედამიწის გული. ხელები ჯიბეებში მაქვს ჩაწყობილი. მაგრამ არა, სულაც არ მცივა.

გამქრალი ადამიანები

მიდიან ადამიანები.. სეზონები იცვლებიან.. გრძნობები ცივდებიან.. წვიმები იწყებიან.. მერე მოდიან და ფერებად იღვრებიან.. მიდიან ადაიანები.. ჯერ მოდიან.. გეხუტებიან.. გათბობენ