შენთან აღარ მინდა !

იცი რამდენჯერ მიტირია შენ გამო? ახლა კი დაზუსტებით შემიძლია ვთქვა რომ კვლავაც ვიტირებ არა მხოლოდ ერთხელ არამედ ბევრჯერ მაგრამ უნდა დავამთავრო. აღარ მინდა ვინმეს ტკივილის მიზეზი გავხდე. უნდა წავიდე და დაგტოვო შენს სამყაროში,სადაც ყველაფერი

ორი ფინჯანი ყავა გულახდილი საუბრისთის.

შავი მაგარი ყავა მაგიდის კიდეზე დადო,ერთი ფინჯანი თავისთვის აიღო და სავარძლის ბნელ კუთხისკენ გასწია.დაჯდა და როგორც ჩვევია,ფინჯანს ორივე ხელი შემოხვია და თავი უკან გადაწია.ფანჯარა ღია იყო,მის თმას ქარი ელამურებოდა,უსიტყვოდ უხსნიდა სიყვარულს.

სად ხარ წარმოსახვავ??? სად ხარ მეგობარო???

გამარჯობა წარმოსახვავ, ჩემო განუყრელო და ერთგულო მეგობარო, ჩემო შინაგანო ხმავ... რამდენი ხანია ვცდილობ, რომ აღარ შეგაწუხო, მაგრამ არ შემიძლია... მჭირდები... ეხლა ისე მჭირდები როგორც არასდროს... ჩემში გამეფებულ ჯოჯოხეთს ვეღარ ვუმკლავდები... ძალა

სიამაყე

ნაბიჯების ხმა წყდებოდა, თანდათან უფრო მშორდებოდა. ვუყურებდი, მაგრამ სიბნელეში ვერ ვარჩევდი რა ხდებოდა. ხელი გავიწვდინე, ისიც არ ჩანდა, უკუნმა სიბნელემ შთანთქა.შემეძლო წავსულიყავი, მეც დავდევნებოდი ამ ნაბიჯებს, რომლის ექოც მძაფრად არღვევდა სიჩუმეს,

შენ

სახლიდან გადიხარ.. ატმისფერი მუხლსქვემოთ გაშვებული კაბა გაცვია, ყელმოღებულ მაიკაში ცოტა გცივა და ცდილობ პიჯაკით როგორმე დამალო შენი შიშვლად დარჩენილი კანი.. ხვეულ, გრძელ თმებს მოხდენილად ჰაერში იქნევ.. გიხარია.. რომ მზეა, რომ გაზაფხულია, რომ ქალი

მიწის ქვეშ ფეთქავ ქეთელაურო

„აკეთე ის რაც შენ გინდა, თუ ნებას მოგცემს უფალი.. იფრინე სივრცის გადაღმა იყავი თავისუფალი“ „ჯონ... შენ წაიყვანე არა? შენ წაიყვანე ხომ ასეა? გამეცი ხმა.. რატომ არ მპასუხობ? დავიჯერო თავს დამნაშავედ თვლი?. არა ვერ დავიჯერებ.. ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა

ფიქრებში დაკარგული

სიჩუმე ჩამოწვა. თაფლისფერი თვალებით დაჟინებით უყურებდა მაგიდაზე მდგარ ლურჯ ლარნაკს. სახეში ვუყურებდი. მისი ნაკვთები არაფერს გამოხატავდნენ, ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა, თითქოს ყველაფრისადმი გულგრილი იყო. ერთხანს ვიფიქრე, რომ ჩემი არსებობაც კი

მეტრო

უცნაურია მაგრამ მხოლოდ ახლაღა მომინდა ამის თქმა, მომენტის რომელიც რამდენიმე წილს უკან მოხდა, სულ რაღაც ორმა წუთმა დამამახსოვრა ის დღე თუმცაღა აღარ მახსოვს სეზონის რომელი პერიოდი იყო, ან რომელი წელი, მაგრამ მახსოვს ემოცია, რომელიც შემზარავი იყო.

აყვავებული საკურის მსგავსად

პირველად გიგრძენი, როცა ევროპის ერთ-ერთი შორეული ქვეყნის, ერთ-ერთი ქალაქის პატარა ტბის პირას ვისხედით მე და შენ და მთვარით განათებულ გარემოში ღვინოს ვწრუპავდით ვისკის ჭიქებით. ქუჩებიდან მოისმოდა აღფრთოვანებული ხმები... ბრავისიმო, ბელისიმო... ჩვენ

შეხვედრა თოლია ჯონათან ლივინგსტონთან

ზაფხულია,სხვადასხვა ქვეყნების და ოკეანეების მონახულების დრო გრძელდება.მე კი არასდროს მინახავს ზღვა.მე არასდროს მომისმენია მისი ისტორია და ჩემი ამბები მაქვს.მერიდება ამის აღიარება, მაგრამ მე არასდროს მინახავს ლურჯი ზღვის ტალღა,არ გამივლია ქვიშიან