ნუ გააჩერებთ!

მზის სინათლე უკვე იასამნისფრად იდღაბნებოდა მოცისფრო ცაზე, სახლის კარი რომ გავიხურე. მძიმე ჩანთამოკიდებული მივდიოდი, გზას ვიკვლევდი უსასრულოდ გაწელილ კორპუსებს შორის. გვერდს ვუვლიდი ჟანგისფერ ფარეხებს წარწერით: ,,ნუ გააჩერებთ.“ მათგან ცოტა მოშორებით

ცოტა ხნით უკუნეთში

გულუბრყვილობაზე, თურმე საკუთარი ფანჯრის რაფაზე რომ ჩამოჯდები იმაზე უნდა იფიქრო ხალხი რას იფიქრებს. მოპირდაპირე კორპუსიდან ის გამოვიდა, ისევ სიგარეტი ეჭირა ხელში ხეს მიეყუდა და მიყურებდა მისი თვალები თითქოს დუელში მიწვევდნენ, დამცინოდენ და

საქანელა

სახეებს გარკვევით ვერ ვხედავ, გამოსახულება იდღაბნება მწვანე ხეების ფონზე, თითქოს ბუნება შთანთქავს ამ ქაოსს. ვცდილობ გავიგო რა ხდება, მაგრამ მხოლოდ გაურკვეველი ხმები მესმის: ვიღაც ხარხარებს, ვიღაც ტირის, ვიღაც კივის... სიჩქარეც უფრო ამძაფრებს

უჰაერობა (სრულიად)

ვინ ვიყავი?-ყველაზე ბედნიერი ადამიანი,როდესაც შემეძლო ყველაფერი. ვინ ვარ?-ცოტა არ იყოს რთულია ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა. ეს ის დროა,როდესაც თავადაც არ ვიცი ვინ ვარ. ხანდახან მგონია ძველი მესგან მხოლოდ და მხოლოდ ფიტულია დარჩენილი და სხვა არაფერი,რაც

შთაგონება

,,ბართან ვიჯექი, ვფიქრობდი ყველაზე და ყვლაფერზე გარდა ჩემი თავისა. გავხედე ადგილს სადაც ყველა ერთად ისხდნენ და იცინოდნენ. ამდენი წლის შემდეგ ისეთივე ბენიერები იყვნენ. მაშინ ვიღაც მომიჯდა, სიმართლე გითხრათ ვერ გავარჩია მისი სახე მხოლოდ ზღვისფერ

სანამ თოვლი მოვა

აქამდე ორჯერ ავირჩიე შეყვარებულის სტატუსი, თუ სიტყვაზე მენდობი ძალიან სახალისოა. დილით, ლექციები სანამ დაგვეწყება ყავას გამოგიყოლებ. ყოველი შეხვედრისას ორივე ხელით მაგრად ჩაგეხუტები და 9ჯერ გაკოცებ. ძილის წინ ბევრს ვიფიქრებ, როგორი იყავი ბავშობაში,

ჰო ავიწყდები...ვწუხვარ

ჰო დრო გადის და ყველას ავიწყდები...მკვდარიც კი არ ხარ ამ დროს...უბრალოდ ავიწყდები და მორჩა. შენ კი სიამაყე არ გაძლევს უფლებას გადადგა პირველი ნაბიჯი....ნაბიჯი ერთი...ორი,სამი...თუმცა ვერ დგამ ამ ნაბიჯებს...გინდა და ვერ დგამ!უბრალოდ ზიხარ და უყურებ

მე არ ვირჩევ ნასახლარს (Letro)

არ ვიცი საიდან დავიწყო მოყოლა ამ დარდის, ყოველი მსმენელი გარბის. მაინც ვცდი, ვფიქრობ შენთან გაჭრის. საქმე შემდეგშია, პრობლემა გამიჩნდა სახლის, სახლი არ დგას იქ რასაც ეძახიან მშვიდობიან ადგილს. ვერ ვპოულობ მოსვენებას, კედელი იცვლის ფერს, ფეხს ვერ

" წიგნის ჭია "

ჩვენ ქედმაღალი საზოგადოებისაგან გარიყული ადამიანთა ის ჯგუფი ვართ, რომლებსაც "წიგნის ჭიები" გვიწოდეს. რაც არ უნდა გაუგებარი იყოს თითოეული ჩვენთაგანისთვის თუ რატომ მოგვაკრეს ეს იარლიყი,ყველაფრისდა მიუხედავად თითქოს მაინც ვეგუებით ამ აზრს და რაღაც

ალბათ გადამავიწყდები

ქალი ან უნდა გაააღმერთო ანუ უნდა მიატოვო და მას მისცე მისი გაღმერთების უფლება,ვინც ამას შეძლებს და გულს არ ატკენს.მაგრამ მე ხომ შენთვის გაღმერთება არ მითხოვია?ზედმეტი სითბოც კი არ მითხოვია. რა გთხოვე?რაიმე შეუძლებელი?მაგარამ მე ხომ შენთვის არაფერი