უმადური ქართველები

რა მაგარია, ოცნებები და წარმოდგენები რომ შეგვიძლია. ოცნება რთული და მტკივნეულია რადგან ასრულება მეტ-ნაკლებად შეუძლებელია. არა და მაინც ვოცნებობ. თვალებს ვხუჭავ და მოლოდინებს ვეღაუჭები.

მე, ჯარედ ლეტო და მალდივები

გონს რომ მოვედი ვიღაც ხელოვნურ სუნთქვას მიკეთებდა, თვალი გავახილე კარგად და თვალებს არ დავუჯერე - ჯარედ ლეტო. გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, მაგრამ ჯარედ ლეტო მიკეთებდა ხელოვნურ სუნთქვას. როცა გონს მოვედი, გამიღიმა და ქართულად მითხრა „რა ლამაზი ხარო.“

გამიუცხოვდი

გამიუცხოვდი.. შენი თვალებიდან სითბოს ვეღარ ვამჩნევ და მეტირება.. უკვე თვეებია აღარ გამიღიმია.. დღეები ჩვეულებრივ ღამეებს დამესგავსა.. ისევ ზამთარი.. ისევ აივანი.. ისევ უგვირილობა.. არეული ემოციებით.. ფიქრებით..

ადამიანის ბუნება

არ გიფიქრიათ, რომ ჩვენი და ბუნების ხასიათი ერთმანეთს ჰგავს? არ გიპოვიათ საკუთარი თავი მრისხანე გრიგალში ტოტებს რომ ამტვრევს და ბუმბერაზ ხეებს დრეკს? თავსხმა წვიმაში? თოვლის ფიფქებში? ღრუბლების გრიალში? ცაზე გაკლაკნილ ელვაში? განა გაზაფხული კარგ

თი ნას ...

რაღაც უცნაურ ოთახში ვარ, იქ ყოფნა არ მსიამოვნებს და ვხედავ კარს სხვა ოთახში გასასვლელს. გავედი მეორე ოთახში. აქ იატაკი რბილია..უცებ იატაკი გაიხსნა და სადღაც ჩავვარდი. მივფრინავ დიდი სისწრაფით. ჰორიზონტალურ მდომარებაში მივფრინავ , სახით ზემოთ. ვხედავ

სიჩუმის ამოხსნა

ბოლოს აღარავისთვის მინდოდა შენზე მეამბო. შეიძლება ადამიანმა მთელი გულით მოგისმინოს, მაგრამ გრძნობას ვერ გადასცემ, ისინი ვერასოდეს იგრძნობენ ისე, როგორც გრძნობ შენ.

ფიოდორ დოსტოევსკი-თეთრი ღამეები

არსებობს ღამეები, რომლებიც მხოლოდ მაშინ შეიძლება არსებობდნენ, როცა ახალგაზრდა ხარ. ეს არის ღამე, როდესაც ცა ისეა ვარსკვლავებით მოჭედილი, ისეთი ნათელია, რომ შეხედავ თუ არა, უნებურად საკუთარ თავს ეკითხები: ნუთუ ასეთი ცის ქვეშ გაბრაზებული და უხასიათო

გაცვეთილი ფრაზებით

ქრებიან ადამიანები..უკვე იმედებს და მოგონებებსაღარ ტოვებენ ისე მიდიან..თოვლზე აღარ რჩება ნაფეხურები.. ფერადები აქაურობას ვერ უძლებენ და აივნით მიდიან...ზღვას ერევიან..იხრჩობიან..

არაერთხელ მდომებია

არაერთხელ მდომებია ფუნჯი ვან გოგისავით მომესვა ტილოზე და გადმომეცა ჩემი სამყარო.შექსპირივით ჩამექსოვა გაყინულ ხელებში მოქცეული კალმისმიერ დახაზული ასოების გროვით შექმნილი დიტყვების თავისებურებანი და არაერთხელ მდომებია ვყოფილიყავი თავისუფალი როგორც

ეიფორია

ჩემი ამინდები მომენატრა.. წვიმაშერეულს მაინც შემეძლო შენი უემოციო სახის გარჩევა სხვების ნიღბებისგან.. დამაკლდი.. ჩემს სევდიან ღიმილს ვერაფერი შველის შენი ხმის ფრაგმენტების გარდა.. ბოხი ბარიტონი სიზმარივით შემორჩა მეხსიერებას..