მონატრება

ზუსტად ერთი წლის წინ შევრიგდით,12 აგვისტოს კი ერთმანეთს დავშორდით,მე დავშორდი. ვერ აგიწერთ როგორ ვგრძნობ თავს,როცა ეს ყველაფერი მახსენდება.წუთები,რომელიც უდიდეს სიხარულს და ამავდროულად ტკივილს მგვრიდა. სიმართლე გითხრათ არ მეგონა,მაშინ,თუ ამ დღეს

ზღვარი

თვალი გაახილა, უცებ ვერ მიხვდა სად იყო, ირგვლივ მიმოიხედა, მზე არსად ჩანდა. ნაცრისფერი ფოთლების მიღმა მხოლოდ გაცრეცილი ცა მოჩანდა. ჰაერის ნაცრისფერი ნაწილაკები სახეზე ეფრქვეოდნენ. ეუცხოა თეთრი კაბა,კანზე რომ ეკვროდა. მის ფონზე მკვეთრად მოჩანდა

მარტოსული

ისევ დამაგვიანდა, ისევ ვერ მისვუსწარი დღის სინათლეს და თითქოს მდარაჯობდაო, გზაში შემომხვდა მისი უდიდებულესობა ღამე. –ოჰ, ქალბატონო, როგორ ხარ, რა იყო დაიღალე? რას ჩამოგტირის სახე? მაგრამ აბა ერთი კარგად შემოგხედო, ჰმ, დღეს გაგიღიმია როგორც ჩანს,

დეპრესია

ქარია..ზუსტად ის ამინდია რაც ჩემს ხასიათს შეესაბამება...ბნელა..ისე როგორიც ჩემი ცხოვრებაა....არ ვიცი ამ ცხოვრებისგან რას მოველი...უბრალოდ მინდა რომ ყველაფერი შეწყდეს...დავხუჭო თვალები და აგარ გავახილო ...ან მაშინ გავახილო როცა ყველაფერი კარგად

მხარზე მაზის უკოპლებო ჭიამაია

ამ შეგრძნებაში კიდით-კიდემდე იძირები და შენი მოთვინიერებული სხეული ნაცნობ მკლავებს ჯერ ისევ მორცხვად მიჰყვება მთებში,უდაბნოებში,ტყეებში,უცნობ მხარეებში... თაფლისფერი თვალები ჩამოლღვება მხრებზე,მკერდზე,თეძოებზე,ბაგეები გოჯებად ითვისებს სხეულს,რომლის

ოდესღაც შეიძლება ისიც ახდეს, რისი ახდენას შეუძლებელი გვეგონა...

ცხოვრება ხანმოკლეაო ნათქვამია,ადვილად აპატიეთ,გიყვარდეთ ღრმად,იცინეთ ხშირად და არასოდეს არაფერი ინანოთ.... ადვილად მიღწეული ბედნიერება დიდხანს ვერ გრძელდებაო ამბობენ. "და ერთადერთი რითაც ჩემ სიყვარულს ვამტკიცებდი მოთმინებაა....როგორი ცოტა ჩანს

"მე რომ არ ვიყო ადამიანი"

ხელებს გულზე ვიკრეფ და მის ძგერას ვგრძნობ. გულს ვგრძნობ, ფეთქავს…. ვითვლი თუ რამდენჯერ აძგერდა და თვითკმაყოფილს მეღიმება აჩქარებულ გულისცემაზე. ახლა სულს დავეძებ, რომელიც დროს მიაქვს და ჰაერში ფანტავს….

დღიური

ჩემი დღიური, ის ერთადერთია, რომელიც მე არ განმსჯის, არ მეტყვის რომ სისულელეს ვაკთებ, არაფერს არ დამიშლის და შემეძლება თავისუფლად ვესაუბრო, ის მხოლოდ მისმენს, მისმენს და იმახსოვრებს, იმახსოვრებს ყველაფერს, რასაც მე ვეტყვი, ამიტომ მიყვარს, რომ ჩემი

ფეხშიშველამ გავიარე კალიების მდელო

მაპატიე,რომ ვიცხოვრე შენი საათებით,დღეებით,წლებითმაპატიე,რომ შენი ტკივილი მტკივა და მენანები ჩვეულებრივი ცხოვრებისათვის... მაპატიე,რომ მოვედი გვიან,და რამდენიმე წლის მერე ჩემი ბლოგიდან გთავაზობთ ჩანახატებს,იმედი მაქვს მოგეწონებათ...

Silence

სადღაც გზა აუცილებლად უნდა იყოს, გზა, რომელიც შორს წაგიყვანს და გამოგზაურებს. მაგრამ სადაა ეს გზა?! ჩემი გზა შორსა.. წარმოიდგინეთ დგახართ დიდ, უზარმაზარ კლდესთან და სადაცაა გაფრინდებით... ხუჭავთ თვალებს და აი, თქვენ უკვე მიფრინავთ და ეშვებით ფიქრის