Silence

სადღაც გზა აუცილებლად უნდა იყოს, გზა, რომელიც შორს წაგიყვანს და გამოგზაურებს. მაგრამ სადაა ეს გზა?! ჩემი გზა შორსა.. წარმოიდგინეთ დგახართ დიდ, უზარმაზარ კლდესთან და სადაცაა გაფრინდებით... ხუჭავთ თვალებს და აი, თქვენ უკვე მიფრინავთ და ეშვებით ფიქრის

ნაცრისფერი სამყარო

ნაცრისფერ სამყაროში ვცხოვრობ რომელიც თითქოს სულ ცდილობს რაღაც ფერადი შექმნას მაგრამ არ გამოსდის, იმ სამყაროში სადაც ყველა ცხოვრებისგან დაიღალა, სიმართლე გითხრათ მეც დავიღალე და მომბეზრდა იმ ადამიანების ყურება რომლებიც მხოლოდ იმიტომ გიყურებენ (

ინტერვიუ მოძალადის მსხვერპლთან

-იმშობიარე?-ვეუბნები ღიმილით. -ვიმშობიარე და დღემდე ვფიქრობ,რომ ამაზე სწორ გადაწყვეტილებას ვერასდროს ვერ მივიღებ. -გოგოა თუ ბიჭი? -ბიჭები არიან -ტყუპები?-ვეუბნები თვალებ გაბრწყინებული -დიახ,ანგელოზები არიან გიორგი და

ცხოვრება_The life

ცხოვრება სიძნელეების,ტკივილებისა თუ ბედნიერების დიდი ქარტეხილია, რომელთა გადალახვა ჩვენი ერთგვარი მოვალეობაა. ცხოვრება მიდის და მიჰყვება მდინარის დინებას. ის თითქოს იქით მიდის, საითკენაც ქარი ქრის. ერთ მომენტში მეჩვენება, რომ ამ ქარის მიმართულებას

,,მე რომ არ ვიყო ადამიანი‘‘

არ ვიცით და ვერც ვერასდროს გავიგებთ ადამიანები თუ რას გრძნობენ ცხოველები და სხვა სულიერი არსებები სხვადასხვა სიტუაციებში. ჩვენ ვგრძნობთ, ისევე როგორც ცხოველები. განვიცდით, ისევე როგორც ცხოველებს შეუძლიათ ეს. ჩვენი განცდები ხშირად დამღუპველად

სად ვარ.

ერთი და იგივე რესტორანში, ერთი და იგივე მუსიკა სვუსმენთ, ერთი და იგივე ჰაერს ვსუნთქვავთ ცეკვისგან გულმოვარდნილები. ის, სხეულის ცეკვით გულამოვარდნლი. მე, სულის ცეკვით გულამოვარნილი. ჩვენი მაგიდა პრიალაშუშებიან კარის პირაპირ დგას, თქვენი მოშორებით,

მე რომ არ ვიყო ადამიანი (კონკურსგარეშე)

წამის უკანასნელ ამოსუნთქავამდე, უნაყოფო ანგარიშისას, რიცხვის არასასრულ მონაკვეთამდე, უსასრულობის უსასრულო ჯაჭვამდე, დღეში დაახლოებით სამსაათნახევარს, შუაღამეს გადაცდენილი ანგარიშებით, მიკერძოებული ალგორითმებისა და საძულველი განტოლებების პასუხამდე,

სანამ ვარსებობთ !!!

არსებობა ეს არის სიცოცხლის ერთერთი პირობა, განსხვავება მხოლოდ ის არის როგორ გაატარებ შენთვის მონიჭებულ წლებს, რითი გადაუხდი ღმერთს მადლობას შენი არსებობისთვის.ყველა ადამიანს აქვს ამ ქვეყანაზე რაღაც ვალისმაგვარი,რაღაც რის შემდეგაც უკან რომ მიიხედავს

დე ვილფორი,- უკანასკნელი ღამე

ზაფხულის მზიანი დღე იყო... ნიავს ვარდისა და მიმოზის სურნელი მოჰქონდა, ეზოში კი ბავშვების ჟრიამული ისმოდა, მათი სიცილით სხვებსაც გული ბედნიერებითა და სიხარულით აღევსებოდათ, მოხუცებს კი ახალგაზრდობაში დააბრუნებდა. ცა ნარინჯისფერი იყო, ჩიტები კი ცაში

ღიმილი ათბობს დედამიწას

როდესაც ესალმები ამ ქვეყანას, ან როდესაც მალე მოვა დამშვიდობების დრო, მაშინ წვრილმანებშიც კი ღიმილის საბაბს პოულობ. ალბათ ამიტომ იღვრება ერთდროულად ამდენი განცდა, ამდენი გულწრფელობა ბავშვებისა და მოხუცების ერთი მიმიკიდან. ალბათ სწორედ ამიტომ არ