დაქალზე მეტი ხარ (ეძღვნება თეკლა ჟღენტს)

დაქალზე მეტი ხარ. არ ვიცი შენზე უკეთესი ვინ მყავს. რამდენი რამ გამოგვივლია ერთად, რამდენჯერ ვყოფილვართ ჭირშიც და ლხინშიც ერთად. შენზე ძვირფასი არავინაა ჩემთვის. ეს 8 წელი ყველანაირად დაგიახლოვდი, როგორც შეიძლებოდა. მიკვირს, ამდენი ხანი რომ უსმენ

მთვარეულები

ყველანი მთვარეულები ვართ. მოულოდნელად მოვდივართ და მოულოდნელად მივდივართ კიდეც. წასვლამდე კიდევ,დიდი სასაცილო რამე ხდება,ერთგვარი თამაში. ყველაზე მაგარი თამაშია საერთოდ,გეფიცებით. აი,დაჭერობანა,დამალობანა,გასწრობანა,ხომ ყველას გვითამაშია ბავშვობაში?

მე გადავრჩი!

მივიწევ... დიახ, წინ მივიწევ.. შუაგულ ტყეში სულ მარტოდ დავრჩენილვარ .. ცრემლები ნიკაპთან წყდება და დიდი მოლოდინით ეშვება ძირისაკენ.. ხან პერანგი მისველდებოდა.. დიახ, თეთრი პერანგი რომელიც ტანზე შემომგლეჯოდა.. საყელო გახეულიყო ხოლო თეთრი პერანგი

ბოლო მოგონება

შენზე მოგონებებს თავს ვუყრი, ვაგროვებ და ერთ უჯრაში შესანახად ვამზადებ. ახლა გამახსენდა ჩვენი მესამე ზამთარი, პირველ თებერვალს თოვლიან ბილიკზე, რომ მივაბიჯებდით ბაკურიანში და დღეებს ვითვლიდით ოთხ მაისამდე. ოთხ მაისს ოქროს დაბადების დღე გვქონდა,

უცნობის თვალები

ვცდილობ უცნობის თვალებს დიდი ხნით არ ჩავაშტერდე,მითუმეტეს ვხედავ როგორ ეუხერხულება ჩემი დაჟინებული მზერა. ვცდილობ,მაგრამ არ გამომდის. უცნობი,მაგრამ ამავდროულად ყველაზე კარგად ნაცნობი ადამიანი გვერდს მივლის და მტოვებს საკუთარ კაეშანთან

ლოდინი..

ყველა ადამიანი იღლება რაღაც დოზით ბეზრდება ყველაფერი, სიყვარული და უსაზღვრო ლოდინიც კი..არ უნდათ , ხშირად გვაქვს მომენტები როცა მარტო ვგრძნობთ თავს, ირგვლის ვერავის ვერ ხედავ,ან ხედავ და უბრალოდ ვერ უმხელ რადგან გეშინია მისი ზედაპირული ლაპარაკების

გემი მზადაა ჰორიზონტისკენ...

ეს ნოველაა, მაგრამ კატეგორიაში ნოველა არაა, ამიტომ... -შენზეც იმოქმედა ჰორიზონტმა...-გაიცინა გოგონამ. -ასეთია ცხოვრება, ეს ჰორიზონტი...-ხაზი გაუსვა ბოლო სიტყვას. -ჰორიზონტი, ჰორიზონტი...-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა, გოგონამ და იმ სილურჯეს ჩაუღრმავდა,

სადედოფლო კაბა

- ბედნიერი ვარ?! - ალბათ! - შეყვარებული?! - ალბათ! - უცნაურია საკუთარი ქორწილის დღეს პატარძალი ასეთ გაურკვეველი სიტყვებით გპასუხობდეს?! - ალბათ! თუმცა ეს მაინც მე ვარ, სახელს მნიშვნელობა აქვს?! თუ აქვს, მიცნობდეთ, ანი. ერთი ჩვეულებრივი გოგო

იდუმალი უკუქცევა

ნაბიჯი წინ, ნაბიჯი უკან. ისევ იქ დგახარ საიდანაც დაიწყე, ისევ იმ წერტილის აშტერდები რომელიც ვერასოდეს იქცევა მრავალწერტილად. რაღაც ყოველთვის მაკავებს, მექაჩება. ზოგჯერ მეშინია გაფრენის, მეშინია რომ უფრთობას ვერგადავიტან და მეც ისევე ჩავლპები

მოგონებები

ჩემი მოგონებები სად წავიდა? სად გაქრა? ვეკითხებოდი ჩემს თავს, მეგონა გადამავიწყდა თუმცა არა, ისინი მე თავად ამოვშალე. გადავწყვიტე რომ არ მჭირდებოდა ის რაც ტკივილს მაყენებდა. გადავწყვიტე ძველი წამები და წუთები მომეშორებინა და უკან აღარ გამეხედა,