უცნობის თვალები

ვცდილობ უცნობის თვალებს დიდი ხნით არ ჩავაშტერდე,მითუმეტეს ვხედავ როგორ ეუხერხულება ჩემი დაჟინებული მზერა. ვცდილობ,მაგრამ არ გამომდის. უცნობი,მაგრამ ამავდროულად ყველაზე კარგად ნაცნობი ადამიანი გვერდს მივლის და მტოვებს საკუთარ კაეშანთან

ლოდინი..

ყველა ადამიანი იღლება რაღაც დოზით ბეზრდება ყველაფერი, სიყვარული და უსაზღვრო ლოდინიც კი..არ უნდათ , ხშირად გვაქვს მომენტები როცა მარტო ვგრძნობთ თავს, ირგვლის ვერავის ვერ ხედავ,ან ხედავ და უბრალოდ ვერ უმხელ რადგან გეშინია მისი ზედაპირული ლაპარაკების

გემი მზადაა ჰორიზონტისკენ...

ეს ნოველაა, მაგრამ კატეგორიაში ნოველა არაა, ამიტომ... -შენზეც იმოქმედა ჰორიზონტმა...-გაიცინა გოგონამ. -ასეთია ცხოვრება, ეს ჰორიზონტი...-ხაზი გაუსვა ბოლო სიტყვას. -ჰორიზონტი, ჰორიზონტი...-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა, გოგონამ და იმ სილურჯეს ჩაუღრმავდა,

სადედოფლო კაბა

- ბედნიერი ვარ?! - ალბათ! - შეყვარებული?! - ალბათ! - უცნაურია საკუთარი ქორწილის დღეს პატარძალი ასეთ გაურკვეველი სიტყვებით გპასუხობდეს?! - ალბათ! თუმცა ეს მაინც მე ვარ, სახელს მნიშვნელობა აქვს?! თუ აქვს, მიცნობდეთ, ანი. ერთი ჩვეულებრივი გოგო

იდუმალი უკუქცევა

ნაბიჯი წინ, ნაბიჯი უკან. ისევ იქ დგახარ საიდანაც დაიწყე, ისევ იმ წერტილის აშტერდები რომელიც ვერასოდეს იქცევა მრავალწერტილად. რაღაც ყოველთვის მაკავებს, მექაჩება. ზოგჯერ მეშინია გაფრენის, მეშინია რომ უფრთობას ვერგადავიტან და მეც ისევე ჩავლპები

მოგონებები

ჩემი მოგონებები სად წავიდა? სად გაქრა? ვეკითხებოდი ჩემს თავს, მეგონა გადამავიწყდა თუმცა არა, ისინი მე თავად ამოვშალე. გადავწყვიტე რომ არ მჭირდებოდა ის რაც ტკივილს მაყენებდა. გადავწყვიტე ძველი წამები და წუთები მომეშორებინა და უკან აღარ გამეხედა,

მოძალადის აღსარება

არ მინდა თავი მოგაწყინოთ ჩემს უაზრო ცხოვრებაზე საუბრით, მაგრამ რა გავაკეთო, როდესაც ფურცელი და კალამი ჩემს საუკეთესო მეგობრად იქცა . მე მხოლოდ აქ შემიძლია ვიყო თავისუფალი. ვიყვირო ისე , რომ არავინ შევაწუხო. ვიტირო ისე, რომ არავინ დამინახოს.

მბჟუტავი ადამიანის აღსარება

ოთახი სიბნელეში ჩაძირულიყო. მხოლოდ მონიტორის მბჟუტავი ნათება უწებებდა ქუთუთოებს, მაგიდასთან მჯდომ ადამიანს. ყურებში - ყურსასმენები, მაღალ ხმაზე ჩართული მუსიკით. ხელში დიდი ჭიქა; ლიმონიამა ჩაიმ უკვე დიდი ხნის წინ მოასწრო გაციება. ენაზე ჯერ კიდევ

მსმენელი

ჩვენი სიახლოვე უფრო მეტია ვიდრე ჟინის მოკვლა, ან თუნდაც ვნება. როდესაც ჩემს კართან გხედავ თითქოს ვემზადები ახალი მოგზაურობისთვის. იშვიათად მოდიხარ, მხოლოდ მაშინ როცა სულიერად გიჭირს იცი, მომწონს, მომწონს, რომ ამდროს შენ ჩემთან მოდიხარ. მე გისმენ,

ცისარტყელასფერი(იმედგაცრუება)

“ეს არ არის რაიმე ვულკანის ამოხეთქვის მსგავსი და არც ისეთი რამე, რომლის ხმასაც ყველა გაიგონებს,მაგრამ ყველაზე მტკივნეული სწორედ ის არის, რაც მხოლოდ შენ გესმის.” -როგორ ხარ?