გემი მზადაა ჰორიზონტისკენ...

ეს ნოველაა, მაგრამ კატეგორიაში ნოველა არაა, ამიტომ... -შენზეც იმოქმედა ჰორიზონტმა...-გაიცინა გოგონამ. -ასეთია ცხოვრება, ეს ჰორიზონტი...-ხაზი გაუსვა ბოლო სიტყვას. -ჰორიზონტი, ჰორიზონტი...-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა, გოგონამ და იმ სილურჯეს ჩაუღრმავდა,

სადედოფლო კაბა

- ბედნიერი ვარ?! - ალბათ! - შეყვარებული?! - ალბათ! - უცნაურია საკუთარი ქორწილის დღეს პატარძალი ასეთ გაურკვეველი სიტყვებით გპასუხობდეს?! - ალბათ! თუმცა ეს მაინც მე ვარ, სახელს მნიშვნელობა აქვს?! თუ აქვს, მიცნობდეთ, ანი. ერთი ჩვეულებრივი გოგო

იდუმალი უკუქცევა

ნაბიჯი წინ, ნაბიჯი უკან. ისევ იქ დგახარ საიდანაც დაიწყე, ისევ იმ წერტილის აშტერდები რომელიც ვერასოდეს იქცევა მრავალწერტილად. რაღაც ყოველთვის მაკავებს, მექაჩება. ზოგჯერ მეშინია გაფრენის, მეშინია რომ უფრთობას ვერგადავიტან და მეც ისევე ჩავლპები

მოგონებები

ჩემი მოგონებები სად წავიდა? სად გაქრა? ვეკითხებოდი ჩემს თავს, მეგონა გადამავიწყდა თუმცა არა, ისინი მე თავად ამოვშალე. გადავწყვიტე რომ არ მჭირდებოდა ის რაც ტკივილს მაყენებდა. გადავწყვიტე ძველი წამები და წუთები მომეშორებინა და უკან აღარ გამეხედა,

მოძალადის აღსარება

არ მინდა თავი მოგაწყინოთ ჩემს უაზრო ცხოვრებაზე საუბრით, მაგრამ რა გავაკეთო, როდესაც ფურცელი და კალამი ჩემს საუკეთესო მეგობრად იქცა . მე მხოლოდ აქ შემიძლია ვიყო თავისუფალი. ვიყვირო ისე , რომ არავინ შევაწუხო. ვიტირო ისე, რომ არავინ დამინახოს.

მბჟუტავი ადამიანის აღსარება

ოთახი სიბნელეში ჩაძირულიყო. მხოლოდ მონიტორის მბჟუტავი ნათება უწებებდა ქუთუთოებს, მაგიდასთან მჯდომ ადამიანს. ყურებში - ყურსასმენები, მაღალ ხმაზე ჩართული მუსიკით. ხელში დიდი ჭიქა; ლიმონიამა ჩაიმ უკვე დიდი ხნის წინ მოასწრო გაციება. ენაზე ჯერ კიდევ

მსმენელი

ჩვენი სიახლოვე უფრო მეტია ვიდრე ჟინის მოკვლა, ან თუნდაც ვნება. როდესაც ჩემს კართან გხედავ თითქოს ვემზადები ახალი მოგზაურობისთვის. იშვიათად მოდიხარ, მხოლოდ მაშინ როცა სულიერად გიჭირს იცი, მომწონს, მომწონს, რომ ამდროს შენ ჩემთან მოდიხარ. მე გისმენ,

ცისარტყელასფერი(იმედგაცრუება)

“ეს არ არის რაიმე ვულკანის ამოხეთქვის მსგავსი და არც ისეთი რამე, რომლის ხმასაც ყველა გაიგონებს,მაგრამ ყველაზე მტკივნეული სწორედ ის არის, რაც მხოლოდ შენ გესმის.” -როგორ ხარ?

უჰაერობა

დრო? ყველაზე საოცარი რამაა, რაც კი ცხოვრებაში არსებობს. შეიძლება რამდენიმე წამის დაგვიანებითაც კი შეცდომა დაუშვა. ან რამდენიმე წამით ადრე გაუაზრებლად წამოროშო რამე. დრო და ისევ დრო. ტკივილითა და მოგონებებით აღსავსე. ვინ იცის რამდენჯერ მოვკვდი ამ

..მან მითხრა, რომ არ ვუყვარვარ.

მას არ ვუყვარდი. ვიჯექი ფანჯარასთან და თვალს ვადევნებდი წვიმას. წვეთები ნელ-ნელა გორავდა ფანჯრის შუშაზე, ჩემი ცრემლების სინქრონში. მას არასდროს ვყვარებივარ. მაგრამ უბრალოდ აღმერთებდა ჩემს თმას. ამიტომ, სიმართლის გაგების პირველივე დღეს, მაკრატელი