ახალი წლის ტკივილი

დღეს 31 დეკემბერია ახალი წლის წინა ღამე 2016 წლის , ბოლო წუთები, მიხარია რადგან, 2016 წელს ვემშვიდობები და 2017 წელს ვხვდები საყვარელ ადამიანებთან ერთად მჯერა რომ ეს წელი ბედნიერების მომტანი იქნება მაგრამ, ასე არ აღმოჩნდა. ახალი წლის ღამეს დიდი

უშენოდ მიჭირს...

აი ისევ მარტო დავრჩი, ისევ ერთად ვართ მე და სიმარტოვე. ხანდახან მტკივა წარსული, მტკივა აწმყო. ნუთუ მომავალში ვეძებ შვებას. ეჭვი მეპარება ესე მოხდეს. რას ველი ამ ცხოვრებიდან? ვიძახი მაქსიმალური მინდათქო მაგრამ მინიმალურსაც ვერ ვიღებ. საერთობ არ

თებერვლის ჩანაწერებიდან

შენ არასდროს გყვარებია სითბოს გამოხატვა. ამაში ვგავდით ერთმანეთს, მაგრამ მე ვცდილობდი მაინც მეგრძნობინებინა რაიმე მცირედი. ახლა ყავას ვსვამ ლიმნის არომატით და ვიცი, ბოლოს გაგიჟებამდე, შეშლამდე აღარაფერი დამაკლდება. მე არ ვიცი რას გრძნობ ახლა,

ყალბი ღიმილისგან დამპალი სახეები

არ ვიცი ვინ დაადგინა ან ვინ დააწესა, რომ პირდაპირობა დანაშაულია, თუმცა ფაქტია, ახლა დამნაშავის წებოვანი იარლიყი მჭიდროდ მეკვირს და სრულებით არ აპირებს ადგილის დათმობას იმ გაცვეთილი, გადაქერცლილი და უფერული იარლიყისთვის, საზოგადოების უდიდესი ნაწილი

შემოგეძარცვე

თითქმის დამავიწყდი... ასე ერთიანად და სულმოუთქმელად შემოვიძარცვე ყველა გრძნობა გვიანი შემოდგომის ხეებივით, გავაშიშვლე სული და შემდეგ ერთიანად გამოვკეტე. თითქმის დამავიწყდი... ფრაგმენტებად მახსოვს შენი სახე და თვალები, ვეღარ ვიხსენებ ბარიტონს,

სიზმარი...

ორივეს ტკიოდა ერთმანეთი და ამავდროულად უერთმანეთობა... მაინც ამოხეთქა ზღვა მონატრებამ... ორი სული ერთმანეთს შეერწყა... აღარ არსებობდა სხვა არაფერი... თითქოს დრო გაჩერდა... იყო ის და იყო ეს...

ცისარტყელასფერი (ბედნიერება)

უსუსურად ვიდექი, იმ ადამიანის წინ რომელიც რამოდენიმე წამის წინ მძულდა, მინდოდა ფეხქვეშ მიწა გამსკდომოდა და შიგმით ჩავეთრიე,ამ წამს სიკვდილზე ვოცნებობდი. ვნატრობდი, ვეძახდი მას… ამ დროს კი...

უ'ყველაფრობა

ერთდროულად ბედნიერიც ვარ და უბედურიც.ყველა მიგებს და ამავდროულად არ შეუძლიათ ჩემი გაგება.ქვეყნად მარტოობა დამდევს ალბათ ისიც თავს ცუდათ გრძნობს..ბავშვობიდანვე ყველა თუარა უმრავლესობა ცივ პიროვნებად მიცნობს.უსიყვარულო არსება ვგონივარ თუმცა ყველა

არ შემიძულო!

არ შემიზიზღო, ნუ შეავსებ შენს ჩემდამი სიყვარულს ნაცრისფერით. ჩვენ ხომ არ გვიყვარდა უფერულება. „ჩვენ“, ეს სიტყვა ყუთია, რომელშიც მე და შენ ვართ მოთავსებული. მაგრამ ამჯერად, მე დავიკარგე.[

წიგნების სევდა

ჩემს ქუჩაზე ერთ ძველ სახლში, პირველ სართულზე ბიბლიოთეკაა, ქუჩაში გამოდის მისი დარაბები, მუდამ დალუქულო, გაუწმენდავი მინებით და რაფაზე შემომდგარი ნახევრად გამხმარი ყვავილების ქოთნით. ამ ადგილზე ჩავლისას ყოველთვის უცნაური, იდუმალი ხმები მესმოდა,