უიმედო

ყველას შეურყეველი , ძლიერი და წარბშეუხრელი არსება გონიხარ. ეს ნიღაბი ყელში გიჭერს და გახრჩობს. დიახაც შეცოდება გჭირდება. გინდა ნებისმიერი სულიერი არსება მოვიდეს და ჩაგიხუტოს. შენკი აქვითინდე ბოლო ხმაზე . სწორედ ისე,როგორც მხოლოდ ბანალურ ადამიანებს

ბოლო დამშვიდობება

სუსხიანი ღამე იყო ,მოწმენდილი ცა,რომელზეც ათასობით ვარსკვლავი მოჩანდა,ტემპერატურა -6° -მდე დაეცა მე ბინის წინ მანქანაში ვიჯექი,სადაც ველოდებოდი ადამიანს,რომელსაც შეეძლო ჩემი სიყვარულის მიმართ გაყინული გული ახალ გულად გარდაექმნა. ჩემი მოძველებული

ახალი წლის არომატი

სახლის კარს ვიხურავ და ეზოში გამოვდივარ. ცივი ჰაერი სახეზე მხვდება, მაფხიზლებს და უფრო მონდომებით ვიწყებ გარემოს თვალიერებას. რკინის დიდ კარს ვაღებ, გარეთ გავდივარ და ვცდილობ ნელა დავხურო, რადგან მიჯახუნების დროს საშინელი ხმა აქვს. ზუსტად ამ დროს

ტრადიცია თუ მანკიერება?!

დააფიქსირეთ თქვენი აზრი!..ქართველები ტრადიციების მოყვარული ხალხი ვართ, რომლებსაც უზომოდ „გვიყვარს“ ჩვენი წეს-ჩვეულებები. სამწუხაროდ, გვონია, რომ ყველაზე კაარგები ვართ. არა, არა, არ იფიქროთ, რომ საკუთარი ქვეყანა არ მიყვარს. მიყვარს, მაგრამ ვცდილობ,

ნუ მოჭრი ნაძვს ის სუნთქავს! (ახალი წლის არომატი)

იცით როგორი მანდარინის? გაფცქვას რომ დაიწყებ და პატარა მოცეკვავე სურნელოვანი შხეფი სახეზე რომ მოგელამუნება და ტუჩებზე გაკოცებს. მე პირადად ამ დროს, ამ დროს ვგრძნობ ახალ წელს. ახალი წელი ყვითელია, აი მანდარინისეული ყვითელი სტაფილოსფერში რომ გადადის

მეგობარი ..

ხალხის გარეშე როგორმე გაძლებ, მეგობარი კი მუდამ გჭირდება , ყოველთვის, მუდამ ! ამბობენ მეგობარი ის არის ვისთანაც არ გეშინია იყო ის რაც ხარ ! არც მე მეშინოდა , მყავდა ასეთი მეგობარი , მაგრამ ისე მოხდა რომ ერთმანეთს სულ ვჭამდით , ვერ ვუგებდით ,

ზ ღ ვ ა რ ი ! ! !

თვალებიდან მდუღარე ცრემლი ცრეცილ ლოყაზე ნიაღვარად მიედინება და მოუსასრულობაში იკარგება. ის მაინც იყოს თავისუფალი... თავში მხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებს, როგორმე გაშორდეს იმ ჭუჭყიან სამყაროს, რომელშიც აქამდე უწევდა ყოფნა.გადადგას

ბოლო დამშვიდობება

ბიჭი მიუახლოვდა და ჩაეხუტა გოგო თავიდან ცოტა შეეწინააღმდეგა მაგრამ შემდეგ მიენდო მას.ბიჭმა იგრძნო რომ ამ ჩახუტებასაც არ ჰქონდა აზრი,არ მოდიოდა ამ გოგოსგან ის სითბო,რომელიც ქვეცნობიერში შექმნა,არც ეს გოგო ყოფილა ის ქერა ცისფერთვალება გოგო,რომელიც

ისევ აირია ეს გზები შენამდე

ისევ აირია ეს გზები შენამდე, ისევ მოვდივარ და ვხვდები ვერც მოვდივარ, ნუთუ აღარ გახსოვს კარგო ის ლურჯი დღე წვიმა შენს ბაგეებს ნაზად რომ კოცნიდა,ახლა ვიცი შორს ხარ ჩემო სიმარტოვევ ახლა ისევ მოვა ჩემთან აგონია ცივი ზამთარია ტუჩებ გათოშილი მაგრამ დღეს

ახალი წლის არომატი

ჩაბნელებულ ოთახს მხოლოდ ფანჯრიდან შემოსული ლამპიონის შუქი ანათებს. საწოლზე გაშეშებული ვწევარ და ფეხები კედელზე მაქვს შელაგებული. ახლა აქ რომ იყოს მეტყოდა: „გასწორდი, თორემ ტვინში სისხლი ჩაგექცევა“. მეცინება, ამას ყოველთვის ისეთი სერიოზული ხმით და