ოპტმისტი პესიმისტი.

არაყი დავისხი და გადავკარი. გარეთ თოვს,წვიმს,ქარია,ყველაფერი ერთადაა. ბუნებაც გაგიჟდა,ჩემი არ იყოს. ასეთ დროს გარეთ სიარული ცოტა სისულელეა,ამიტომ მაგიდასთან ვზივარ და ამ არეულ მიქსს ვუყურებ. ხშირად ცხოვრების საუკეთესო წუთები მაშინ გადის,როცა...

უცნობის თვალთახედვა (ნაწილი II) 19:47

ის, რაც ქვევით იქნება მოთხრობილი, ჩემი ცხოვრების ნაწილია, რომელსაც ადრე ეგრეთ წოდებულ 'ნოუთში' უკვე კარგახანია ვწერ, არ ვიცი რამდენად საინტერესო იქნეა თქვენთვის, მაგრამ, მნიშვნელობა არ აქვს. უბრალოდ მსურს ეს აზრები, რომლებიც უკვე ყოველ წუთს

უსახელო

დღეს უკანასკნელი დღეა. მე დღეს მიდივარ და უკან ვიტოვებ სამყაროს რომელმაც ნაწილებად დამშალა. ვუყურებ მესიჯებს და თვალები ცრემლით მევსება. მახსენდება თითოეული წამი და გერ ვხვდები, ვერ ვაცნობიერებ რა მოხდა. ერთ წამს ყველაფერი კარგად იყო, შემდეგ კი

შემოდგომის ფოთლებს წავყვები და ნოემბერი დამიწერს დრამას...

ახლა, 22 ნოემბერია, მე კი ქუჩაში, მარტო, წვმის თანხლებით ტანგოს ვცეკვავ, თან ხმამაღლა ვღიღინებ: ,,შემოდგომის ფოთლებს წავყვები და ნოემბერი დამიწერს დრამას..." წითელ კაბას ვისწორებ, ამავე ფერის შარფსაც მჭიდროდ ვიხვევ ყელზე და ჯადოსნური სეზონის

ჯადოსნური თოვლი (თავი 1)

ახალ წელზე არც ისე შეყვარებული ნია დიდი ყოყმანის შემდეგ გადაწყვეტს შობა თავის მეგობრებთან ერთად გაატაროს, საერთო საცხოვრებელში ის გაიცნობს ბიჭს რომელიც სრულიად შეცვლის მის ცხოვრებას და დაანახებს რომ თოვლი ჯადოსნურია.

ნუ გამიმეტებ.

მე ემოცია ვარ. შეუმჩნეველი, ყველასგან მიტოვებული ემოცია, რომელიც როგორც ბაქტერია, ეძებს გზას, თავის გასავრცელებლად. ნუ გამიმეტებ, მე ემოციას, ნუ გამიმეტებ.

დაორთქლილი ფანჯარა.

თვალს ვახელ,საათს ვუყურებ და ნელ–ნელა ვფხიზლდები,დროებით ვემშვიდობები გაურკვეველი სიზმრების გროვას,თითქოს თანდათან მავიწყდება კიდეც და ფერმკრთალი ხდება,წამების განმავლობაში იშლება იქ ნანახი ადამიანების სახეები,ქრება შენობები,ნივთები და გადმოვდივარ

დეტალები .. ისე ..

რამდენად დეტალურია სამყარო.. თითქოს ერთი, უზარმაზარი მთლიანობა და ამ დროს უთვალავი პაწაწინა დეტალი .. რა უცნაურია ადამიანი.. ბუმბერაზ საქმეებს შეეჭიდება და უმცირეს ნაწილაკებს ვერ ამჩნევს.. შემოდგომა მთავრდება .. ახლა განსაკუთრებული სიმძაფრით

გრძელდება ოღონდ უშენოდ

სათქმელი იმდენი დამიგროვდა... არც კი ვიცი საიდან უნდა დავიწყო, მეყოფა თუ არა სიტყვები ამ ყველაფრის გადმოსაცემად... ამ წერილს წაიკითხავ და ვიცი... სიცილით მოკვდები, ეს რა უბოდიალიაო იტყვი... მაგრამ მაინც წაიკითხავ... ვიცი გაგეცინება და ათას

ათასივე შენ ხარ და ათას მეერთეც

არ ვიცი საიდან დავიწყო, არც ისე ადვილია გადმოსცე ეს ყველაფერი. არ მინდა ისევ გადავაჭარბო, ისევ შეგაშინო ამხელა გრძნობით. არ გამომივიდა, ამხელა გრძნობა ერთად შევაქუჩე და შენში ჩავდე, აგავსე. ახლა ვხვდები რატომ ვერ შეძელი, შეგეშინდა ამხელა ტვირთის