ყველა გრძნობაზე მეტი..

მხოლოდ ამ დროს გჭირდება ადამიანს ფსიქოლოგი, რომ არ გაგიჟდე დადებითი მუხტისგან, მასთან დაუსრულებელი საუბრისგან, ლოდინისგან, ტკივილისგან, მონატრებისგან, უსაზღვრო, უკიდეგანო სიყვარულისგან. ეს ის გაუსაძლისი ტკივილია, რომელსაც დასასრულისთანავე მოჰყვება

პირველი სიყვარული

ზაფხულის ერთ დღეს, ჩვენ კვლავ შევხვდებით ერთმანეთს, გაგვახსენდება ჩვენი სიყვარული, რომელიც ორივესათვის პირველი იყო..პირველი და დაუვიწყარი..გაგვახსენდება ის დრო არავინ, რომ არ გვაინტერესებდა ჩვენს მეტი..ჩავკიდებდით ერთმანეთს ხელს და შეგვეძლო საათების

მოტივაცია დაკარგული.

ნელ-ნელა ვგრძნობ რომ უფსკრულიდან ამოვდივარ,თუმცა ჯერ კიდევ ნაპირზე ვტივტივებ.ხელის გამომწვდომელი არავინ სჩანს,ალბათ აქედანაც მარტო,დამოუკიდებლად მომიწევს ამოსვლა.მსგავს სიტუაციაში ადრეც ვყოფილვარ,თითქოს მთელი ჩემი ცხოვრებაც დიდ ორმოს გავს,საიდანაც

!..

ნუ ლაპარაკობ! ნუ უსმენ! ნუ კითხულობ! ლამპიონებიც სტაფილოსფრად ანათებენ. რა უფრო მშვენიერია, ფეხით გაუვალი გზები, თუ ჩვენივე ვიწრო ქუჩების უზენაესი მდუმარება?! ასე მგონია, სიგარეტის კვამლი საყლაპავ მილში წერტილისოდენა

ვარსკვლავებიანი შუაღამე

ბარდნის...ამბობენ, რომ მაისში თოვა იშვიათია. ცაზე საოცარი ბრჭყინვალებით ანათებს პაწაწინა ვარსკვლავები. მოწმენდილი ცა და თოვა ჯადოსნურ ეფექტს აძლევს ბუნებას. ზეცა გუნდებს მაყრის, მე კი თავს ვუშვერ, რომ მეტი მომხვდეს...

ყველაფერი კარგად იქნება !

ვიცი,რომ გული აცრუებული გაქვს!ვიცი,როგორ განიცდი ამას მაგრამ რა გაეწყობა? გინდა ვიღაცამ მაინც ჩაგეხუტოს,გაგრძნობინოს სითბო,სიყვარული,რაც გაკლია ის ცარიელი ადგილები შეგივსოს ,რითიც უზომოდ დათრგუნულიხარ ,მაგრამ არავინ არ მოდის შენს

ტკივილის პირველი სტადია

ახმაურებული კლასის წინაშე დავდექი და ერთი წამით მისკენ გავიხედე შემდეგ თვალი მოვაშორე და კიდევ შევხედე ჩემს ერთ-ერთ კლასელს მივანიშნე ჩემსკენ გამოახედეთქო და მანაც ძლიერად მიკრა მკლავი მერე კი თვალებით ჩემსკენ ანიშნა და მანაც ცალი ნაოშნიკი მოიხსნა

ჩემი ახდენილი ოცნება

სახლში ქაოსია... შიშის,დაძაბულობის,მოლოდინის...ყველა მიყურებს და ერთ კითხას სვავენ დროდადრო ,წავედით? კითხვის პასუცი არავინ ვიცოდით მათ შორის მეც კი...კარი გაიღო და ნაცნობი ხმა გაისმა არ მიდიხართ დოდონებო?!(ინგა) შეშინებული სახით მივჩერებოდით თითქოს

სიყვარულის ფერები

სიყვარული... როგორია? ტკბილი? მწარე? ან იქნებ გემო საერთოდ არ აქვს? რა ფერია? როგორი ფორმა აქვს? როგორი გრძნობაა როცა ვიღაც გიყვარს? ალბათ მართალია როცა ამბობენ სიყვარულს ახსნა არა აქვსო, ის თითოეული ადამიანისთვის განსხვავებულია. ვიღაცისთვის

ხდება ხოლმე!

ხდება ხოლმე. გაგიელვებს, რაღავც ან ვიღაც მარტის წვიმასავით ცივად, აგვისტოს სიოსავით სასიამოვნოდ და ქუჩის ბოლოს აშტერდები, ფუტკრებივით მოფუსფუსე ხალხს და ფიქრობ ვინმე უნდა მოვიდეს, იმ ფუტრების სკიდან ანდა მეზობელი სკიდან რა აზრი აქვს! მთავარია