უაზრო ფიქრები !!!

არის მომენტები როცა ადამიანი იმდენად გეზიზღება რომ მისთვის სუნთქვაც კი გენანება და არ იცი რა გააკეთო როცა ის შენს დამცირებას სცდილობს, ამიტომაც შენ უბრალლოდ დუმილს ირჩევ და არ უყადრებ იმ ადამიანს თავს ვინც შენს საზოგადოებაში დამცირებას ცდილობს.

უსათაურო

არჩევანის საშუალება მაქვს მაგრამ ვხვდები რომ კარის კაღების მეშინია.. მეშინია შენი გაქრობის და სულიერი ტკივილის რომელსაც ალბათ საუკუნეები ვერ მოაშუშებს.. დროო.. ის არაფერს კურნავს უბრალოდ იარებს მაჩვევს და ღიმილს მაიძულებს.. მე განხსვავებული სამყარო

დაბრუნება

-ღამის 4 საათია და შენ ისევ არ გძინავს?-არა, არ მაძინებს ფიქრები...- და განა შენს ათასგზის არეულ ფიქრებში ამჯერად რა თემა შემოჭრა, რამაც გაიძულა კვლავ დამბრუნებოდი.. კვლავ მოსულიყავი ჩემთან და დაგეწყო კითხვების დასმა, რომელზედაც

მე ამ ყველაფერს ვგრძნობ

ერთი ნახვით სიყავრულის არასდროს მჯეროდა მანამ,სანამ შენ არ შეგხვდი შემთხვევით იმ საღამოს რესტორანში, შენი უბილე იყო როგორც მივხდი და მეგობრებთან ერთად აღნნიშნავდი,ყველაზე სადა,ყველაზე მიმზიდველი,ყველაზე ლაღი შენ იყვაი,ახლაც ვერ გამიგია რატომ

თქვენთვის წერილია!

მეშინია სიჩუმის ახმედ.ლილიმაც ხომ ვერ გაუძლო უსიტყვო ცხოვრებას?მეც ვერ ვუძლებ.ხალხი მაბიჯებს და პირველად ვგრძნობ ამგვარ ტკივილს და გაოცება ძრავს ჩემს არსებას.არ ვიცი რატომ ხდება ასე,არ ვიცი რატომ არ ვგავარ სხვებს.ყველაფრისთვის პატარა ვარ ახმედ.ამ

არა დეპრესიას! ეს სუსტების საქმეა !

ბოლო ორი დღე ცუდად ვიყავი, ცუდად რა დეპრესიის საწყის სტადიაში. მსგავსი რამ ხშირად მახასიათებს, ახლა უბრალოდ ამ ბოლო დროინდელს გეუბნევით. ჯიას ვუყურებდი. ტირილის ხასითზე ვიყავი. შოკოლადმა და ყავამაც ვერ მიშველა. მაგრამ მგონი ფილმა იმოქმედა. ცოტა

უერთმანეთოდ..

მაინც გვაჯობეს ადამიანებმა.. მაინც წავაგეთ.. ახლა შენს თმაში თითებს ავხლართავდი და დავიძინებდი.. ან შენს გულისცემას მოვუსმენდი გამთენიისას..

***

ახალი წელი დგებოდა,უკვე ყველა სუფრასთან ვისხედით.ბიჭები როგორც ყოველთვის ღვინით ხელში სადღეგრძელოს-სადღეგრძელოზე სვამდნენ.მე გოგოებს ველაპარაკებოდი,მაგრამ თვალები მაინც მისკენ გამირბოდა.ვიგრძენ გულის ცემა და პულსაცია

ემოცია რომელსაც აღიქვამს გული

იცი, რამდენჯერ ავიღე ხელში კალამი და რამდენჯერ უკან დავაბრუნე , იმის შიშით,რომ ის არ გამოვიდოდა რაც მინდოდა დამეწერა, ჩემო ტკბილო მარწყვის ქულა თათა რამდენ დაკუჭულ ფურცელთან ერთად ერთად ვზივარ მიწაზე,რომელიც მიმოფანტულია ოთახში და იმ ემოციას

ჩუმი

სიბნელის ყოველთვის ეშინოდა. აბლაბუდებიან ღამის სანათს მუდამ გაკაშკაშებულს ტოვებდა. ღრმად სწამდა,რომ ურჩხული,რომელსაც ბოლო წლებში მოფერებით “ცხოვრებას” ეძახდა,სინათლეს გაურბოდა და სწორედ ამიტომ იმალებოდა ძველი,მტვრიანი საწოლის ქვეშ.