იქნებ დროა, სიყვარული ისწავლო ?

„ქსეროკოპიოს“ მანქანასთან ბიჭი რომ იყო, გახსოვს ? მაღალი, კუნთებზე გამოყვანილი პერანგითა და ლურჯ შარვალში ყანჩასავით ატოტებული ფეხებით, თმები უკანასკნელ მოდაზე რომ დაეყენებინა ? აღიარე, რომ გინდოდა მას შემოეხედა შენთვის და გული დაგწყდა, რომ არც კი

ელენა და გიორგი

როგორც თითქმის ყველა ნაწარმოებს ახასიათებს და დასაწყისში შესავალით მოგვესალმებიან ხოლმე, მეც არ ვუღალატებ ჩვეულ წესს და ორიოდე სიტყვას გეტყვით იმ ამ ამბის შესახებ რომელიც ვფიქრობ რომ უნდა იცოდეთ. მინდა მე და ჩემს ცოლზე გიამბოთ, უბრალოდ ვფიქრობ რომ

დღისა და ღამის გასაყარი

,,დღის და ღამის გასაყარი’’ მზის მაცოცხლებელი სხივი მიელამუნება საყვარელ ხის ტოტებს ნელ-ნელა , პარვით უკან დაიხია და თვალსაწიერიდან სადღაც მიიმალა, გაჰყვა ჰორიწონტს და მშვიდად ჩაესვენა სამუდამო სამყოფელში, რომელიც ყველასთვის საიდუმლო და

სუიციდის მსხვერპლი

ცხოვრება არ არის ის გზა რომელიც ყველა ჩვენგანმა წარმატებით უნდა გაიაროს. არსებობს შეფერხებებიც რომელსაც პრობლემას ვუწოდებთ. ხანდახან ხდება ისე რომ უბრალოდ მოულოდნელად ვეცემით და წამოდგომა იმდენად გვიჭირს გვირჩევნია დავნებდეთ და თვითმკლველობა ვცადოთ.

შენ დღესაც ჩემი აუხსნელი გრძნობა ხარ!

როდესაც ეს ამბავი მოხდა, სასწავლებლად საზღვარგარეთ ვიყავი. არასოდეს მჯეროდა სოციალური ქსელით გაცნობილი ადამიანი როგორ უნდა შეგყვარებოდა, თუმცა დავრწუმნდი რომ არასოდეს არ უნდა თქვა არასოდეს.

ყველაფერი ჩაივლის

ერთმანეთს დავემშვიდობეთ, თვალებზე ცრემლები მეღვრებოდა, თანმიმდევრობით მისველებდა ტუჩებს, აი ტუჩები კი მიცახცახებდა, ალბათ ხალხს გიჟი ვეგონე,მაგრამ ამ აზრსაც ნაწილობრივ ვამართლებდი. მე ორმოც გრადუს სიცხეში ტუჩები მიცახცახებდა.

საკუთრება

რა გულიანად შეიძლება ამაზე იცინოს კაცმა, მაგრამ ღიმილი არ უხდება ..შეკუმშვას გაფერმკთალება და კარგვა მოყვება ხოლმე რისი ? დაგავიწყდათ ღმერთი, რომ დავიფიცე... მიხარია უნდა მიახაროდეს კიდეც სხვააირად არ მოსულა სიხარული აუცილებელია მითხარ ი შენი

სიბნელე გვირაბის ბოლოს

რატომღაც გგვგონია, – თუმცა გაუგებარია რატომ, – რომ გვირაბის ბოლოს, უსათუოდ მხედველობას გვიკარგავს კაშკაშა სხივი, როგორც უზენაისის მზერა. ეს რეალობასთან ახლოს როდი არის არა იმიტომ, რომ გვირაბი არ არსებობს, არამედ იმიტომ, რომ ღმერთს ეზარება თითოეულ

ტვინის არცერთი უჯრედი არ გივიწყებს...

ტვინის არცერთი უჯრედი არ გივიწყებს... ოცნებიდან დიდი და საკმაოდ ტკივილიანი რეალობა , ხელს გჭიდებს და საკმაოდ უხეშად გათრევს.... ის წამიერი გულის აჩქარება , ტვინის უჯრედების , გახსნა და მოდუნება , მაინც ვერგივიწყებს. სადღაც ოთახის ბოლოში ჩაბნელებულ

წამი სიკვდილის წინ

,,წამი სიკვდილის წინ’’ ყველა დეტალი თვალწინ ერთ წამში გაივლის და იდუმალი, ამოუცნობი სამყაროს კარიბჭესთან ერთი ნაბიჯი გაშორებს. გრძნობ რომ მთავრდება , მაგრამ ცდები. შეიგრძნობ ამქვეყნიურ სურნელს, რომელიც შენს პილტვებში ჩადის, მაგრამ გონებაში ილაქება.