Ori-GENES

ჯანდაბა... რაც სხვისთვის ყელში ამოსული, საძულველი და ათასჯერ მობეზრებულია, ჩემთვის სუნთქვასავით საჭირო ყოფილა. ყოფილა არა, სულ ვიცოდი რომ იყო, თავისი სიბინძურით, ნაგვით და დამახინჯებული სულით. იმიტომ, რომ მეც მასეთი ვარ, ამ სულში დაბადებული და მისი

ვერ ნათქვამი სიტყვების დარად!!!

საღამოჟამს ქუჩაში მივსეირნობ ნელი ნაბიჯით, მსიამოვნებს დატვირთული დღის შემდეგ ადამიანების ჩუმ-ჩუმად დაკვირვება ამ დროს ჩემი თავი ჯაშუში მგონია, თითქოს მათ დაუკითხავად მათი ცხოვრების ნაწილი ვხდები და ვიპარავ მათ გრძნობებს, წარმოვიდგენ რას უნდა

გაზაფხულის წვიმიანი დღე იყო...

წვიმიანი დღეები, ხალხი ქოლგით ხელში და წვიმის სურნელისგან დამთვრალი მეგაზაფხული წელიწადის დრო, როდესაც პირველად ჩავისუნთქე ჰაერი და ტირილი დავიწყე. წვიამიანი , ნესტიანი აუტანელი ამის მიუხედავად, მთავარია იგრძნო თუ როგორი გასაოცარია შემდეგ კი

მახსოვს

რომ ახლა გაუცნობიერებლად ვინახავ ყოველ წუთს... ყოველ მომენტს, რადგან ვიცი დადგება ის სევდიანი დღე, როდესაც მოგონებები გამაბედნიერებენ., ისევ მიბიძგებენ რაღაც ახლის გაკეთებისკენ და არ მომცემენ მოდუნების საშუალებას... ალბათ სიბერეში

გაზაფხულს რომ დააგვიანდეს...

იცით, ხანდახან ვფიქრობ, განა ყოველთვის მოდის გაზაფხული ჩვენთან?! განა ყოველთვის იყვავილებს ხოლმე სევდით გადაპენტილ სულში?! განა ყოველთვის ისხამს კვირტებს სითბოს მოლოდინში გაყინული გული?! არ ვიცი... ძნელია წინასწარ ილაპარაკო იმაზე, რასაც თავადაც

16/04/16

როგორ უნდა მჯეროდეს სამუდამო სიყვარულის როცა ადამიანები ერთ დღეს გეუბნებიან რომ უყვარხარ მეორე დღეს კი გეუბნებიან რომ უბრალოდ ყველაფერი დამთავრდა აღარ უყვარხარ სიყვარული სამუდამო არ არის? როგორ უნდა დავიჯერო რომ შეიძლება მიყვარდე

"ის"

ღამე იყო... ბნელოდა... ის კი მარტო მიდიოდა, რა უნდოდა თექვსმეტი წლის გოგონას ღამით გარეთ, თანმხლები პირის გარეშე,თუმცა მარტო იმიტომ იყო, რომ არავინ ჰყავდა, მარტოსული იყო და სწორედ ამას განიცდიდა. ის თანატოლებს არ ჰგავდა, ისინი ქარაფშუტები იყვნენ, ის

და მაინც ივნისის ცამეტია...

მე და შენ ისევ ზღვის პირას ვსხედვართ, ისევ გავყურებთ კამკამა წყალზე არეკლილ ღამეს. შენ ისევ ჩემი გქვია და მე ისევ შენი, როგორც სამარადისოდ დაწერილი კანონი, რომ...

ფერადი სამყარო

მრავალი ფერი არსებობს მწვანე ბუნების ფერია ცისფერი ზეცის ხოლო შავ ფერს ყველა სხვა და სხვა ნაირად აღიქვამს ზოგისთვის შავი სიკვდილთან ანუ აღსასრულთან ასოცირდება ჩემთვის კი შავი ღამესთანაა დაკავშირებული ხშირად მიწევს ხოლმე ღამით ქუჩაში მარტო სეირნობა

ესეც გაივლის...

ესეც გაივლის... გაცვდა, გაქრა, თან ისე, როგორც არასდროს არვის ჰქონია შანსი გაუჩინარების. კარებს მიღმა იმალება ის რეალობა, რომლმაც ესე მიმჯღაბნა და არც ეგ იკმარა და ის ფურცელიც გადააგდო, სადაც ჩემს დახლართულ გზას მივუყვებოდი... უცბად დაბნელდა...