ის"

ყოველთვის როცა ვფიქრობ, რომ სამყარო ჩემსკენ მოდის მას გამუდმებით ვკარგავ და დავეძებ. ეხლა მიხვდი, რომელ მდომგარეობაში ვგრძნობ თავს ყველაზე მხნედ, როგორც თევზი წყალში, როგორც ჭია გვამში, როცა ძვლმდე დაჰყავს მიცვლილი სხეულის თეთრი ბზინვარება

ისე უბრალოდ...

ყავა, რძით, სამნახევარი კოვზი შაქრით და საშუალო ხმაზე გაჟღერებული ნელი მელოდიით... სრული ნეტარება... თან სიბნელე, ჩემი ახლო მეგობარი.. სიბნელეში მგონია, რომ ყველაფერს გავურბივარ, მგონია რომ სიბნელეში სხვანაირი ვარ, სიბნელეში სხვა მე ვხდები...

ცასა და მიწას შორის

გოგონა ლამაზად იწვა და თითქოს ძილს მისცემოდაო.არ უყვარდა ყვავილები,ამიტომ იქ მიმსვლელ არცერთ ადამიანს ყვავილი არ მიჰქონდა.ტანზე თეთრი სარაფანი ეცვა და ხელში ლამაზი გვირილების ეჭირა.სახეზე ისეთი ვარდისფერი იყო,რომ ვერც კი გაარჩევდი ცოცხალი

Street of Yasmin..

შენ, ყოველთვის ჩემს ქუჩაზე დადიოდი. დადიოდი და ათბობდი.. ჩემ ქუჩას იასმინიც კი დავარქვი. ჰო, შენი სახელი, რომ მეკითხობოდნენ სად ცხოვრობო ვპასუხობდი იასმინის ქუჩაა.. სადაც სიწყნარე, მყუდროება და სინაზე სუფევს არ გეცოდინება-მეთქი შენ. უცნაურობა შენთან

წამოდი, დავიძინოთ

ჩვენ უნდა ვიძინებდეთ ერთად წამოდი, დავიძინოთ. გათენებამდე არა - უფრო სიმშვიდემდე, დავიძინოთ, გთხოვ. ისე რომ ვერავინ გვხედავდეს ისე რომ ვერავინ გვამჩნევდეს წამოდი გთხოვ მინდა გინდოდე როგორც მთვარეს უნდა მზე ან პირიქით შენ მთვარე ხარ მე მზე მთვარე

ნამდვილი გრძნობა

ნამდვილი გრძნბა ძვირფასო დღიურო დგეს სკოლაში წასვლამდე გადავწყვიტე შენთვის ჩემი ფიქრები გამენდო ისინი იმდენად სულელურია რომ მათზე ხმამაღლა საუბარი არც კი გირს...გახსოვს გიორგიზე რომ გიამბობდი? გუშინ გავიგე რომ ჩემს გვერდით კლასში გადმოდის ჩემი

ლიმნისფერი

არა მგონი გავაფრინე, ხო ნამდვილად აღარ ვარ ნორმალური, ფურცელთან ლაპარაკი დავიწყე... მაგრამ ეს გაფრენაც აღარ მაწუხებს, -ცხოვრება არც ისე მშვენიერია, ისევ არ მეთანხმები არა? მაგრამ შენი აზრი აღარ მაინტერესებს,

ის რასაც სახელი არ აქვს

სკოლიდან მოვდივარ. თოვს. გადათეთრებულ ქუჩას მივუყვები და სინდისი მქენჯნის ჩემი ნაბიჯებით კვალს რომ ვტოვებ თოვლზე. ისეთი გრძობა მაქვს, თითქოს გზას ვსვრი, ვაჭუჭყიანებ. ფიფქები სახეზე მეცემა და დნება. „წარსულის ადამიანები“ მახსენდებიან, ისინიც სწორედ

პაემანი სიკვდილთან

ჩვეულებრივ გავიღვიძე მაგრამ ალბათ არც იყო ჩვეულებრივი დღე. უბრალოდ მეც არ ვარ ჩვეულებრივი, არანორმალური ვარ, აი ასე ჩვეულებრივად ვაფრენ და არც მაწუხებს.

ჩემი დედა

ლურჯი ლაგუნაც და ადამაინობაც ერთადერთი გამოსავალი, საკუთარ თავზე უარი თქმაა... გინდა სიცოცხლე გინდა ცხოვრება გადადე ეგო მიესალმე იდს მე ვერ მოგიტან სიყვარულს , სადამდე სიზმრებს არ დახწევ თავს .