მახინჯი ვარ

ვდგავარ ჩატეხილი სარკის წინ, რომელიც ორი წუთით ადრე ჩემგან ნასროლმა ჭიქამ ჩაამსხვრია. თუმცა სარკის ნაწილებში მაინც იკვეთება სიმახინჯე. სახეს ამჩვნევია წყლულები, რომლებიც დაგროვილ სისხლსა და ჩირქს კიდევ უფრო გაუმსხვილებია და რბილი კანი მიუჩქმალავს.

არეული წამები

ვიღებ კალამს და ვფიქრონ როგორ დავწერო, როგორ დავიწყო? როგორ გამოვხატო ან გადმოვიტანო ჩემი გრძნობები და ემოციები ფურცელზე? თითქოს აზრი მიწყდება, თითქოს ფიქრები გარბიან, ისე როგორც ახლად ფეხადგმული ბავშვი მიილტვის თავისუფლებისკენ, ასე მივსდევ ფიქრებს

Disappeared

მე არ შემიძლია შენს გამო გადმოვცურო ზღვა მე არ შემიძლია ყველაფერი დავივიწყო და ვფიქრობდე შენზე მე არ შემიძლია გიყურებდე და არ მძულდე მე არ შემიძლია სადღაც გულის სიღრმეში ოდნავ მაინც არ ვგრძნობდე ტკივილს

უშაქრო

შენ უშაქრო ჩაი ხარ. მე - უფრო ტკბილი, ოღონდ ლიმონით. ვერ გხედავ, მაგრამ ვგრძნობ, როგორ იღვრები ჩემში და ტუჩებზე ძალიან მაგარი, შავი, უშაქრო ჩაის მძაფრ გემოს მიტოვებ, რომელიც თუ არ დაამუღამე, ცუდად გაგხდის. შენ ჩემი მუღამი ხარ.

ჟღერადი წამი უკუნ ღამეში

ღამეა - უკუნეთი ღამე... ქუჩები ჩაუბნელებიათ, აქა-იქ მხოლოდ რამდენიმე ყვითელი წერტილი ცდილობს გაბატონებული წყვდიადის გაფანტვას... ტკივილნარევი ბედნიერება... ცრემლნარევი სიხარული... ოდესმე გიგრძვნიათ ასეთი რამე?

ბიჭი ავტობუსიდან...

ალბათ ყველას ცხოვრებაშია მომენტი. როცა რაღაც ისეთი ამახსოვრდება რაც არ უნდა ამახსოვრდებოდეს.. აი ის მომენტი მქონდა დაღლილ დაქანცული პირველივე ავტობუსსში რომ სულდალეული ავარდები. ბავშვური გამოხტომით შემაღლებულ სკამზე შევჯექი და თავიც ასევე ბავშვურად

3 თვის სიცოცხლე დაგრჩათ, ვწუხვარ!

მინდოდა, მარშრუტში ამავალს მაინც მეგრძნო შენი ხელები წელზე და გამეგო სიტყვები: "ჭკვიანად იყავი, რომ ჩახვალ, დამირეკე, გულში მიყვარხარ" . ყველა იმედისაგან დაცლილი ვზივარ ჩემს ოთახში და სიცარიელეს ვგრძნობ, რომელსაც სახელი რომ არ ჰქონდეს, ცარიელი

ცალმხრივი არომატი!

ისე უსაშველოდ იწელებოდა წამებიც კი,მაგრამ მაინც არ ვიძვროდი,ნეტავ რა მაკავებდა.ნუთუ ასე ძლიერად შეუძლია ადამიანს სიყვარული,ისე რომ დამპალიც კი ელოდებოდეს.იებს წვიმა შველოდა,რომ არ ჩამომჭკნარიყო.ჩემი საშველი კი არადა-არ იყო.უკვე მაკანკალებდა

stronger

და ახლა ,როდესაც თვითმკვლელობამდე ერთი ნაბიკი მიკლია ვებრძვი უშენობას ისევ შენზე წერით.თუმცა უშენობას კი არა უჩემობას უფრო უნდა ვებრძოდე.ჩემს გარშემო გამეფებული ეს უწესრიგო გარემო ,რომელიც აღარც კი მაღიზიანებს სავსეა შენი დატოვებული მოგონებებად

დილის ფიქრები

ხდება ხოლმე, როცა განსაკუთრებული გრძნობა მეუფლება და თავი ყოვლისშემძლე, საკუთარი ბედის განმკარგავი მგონია. ეს სასიამოვნო გრძნობაა, თუმცა ხანმოკლე. უმეტესწილად კი ჩემი მდგომარეობა მელანქოლიურია. და ჩემდა გასაკვირად, ეს მელანქოლია მხიბლავს.