გთხოვ მოდი ჩემთან და დაივიწყე თუკი მიყვარდი.

გაბნეული ვარ როგორც გამწყდარი ყელსაბმის ქვები. ჩემი აკინძვა ვერ მოხდება ახლა, ქარის დროს. გთხოვ მოდი ჩემთან და დაივიწყე თუკი მიყვარდი.

ნუთუ გამომიყენე?

ახლა ზუსტად 21:39-ია. მე კი როგორც ყოველთვის შენზე ვფიქრობ. სასაცილოა არა? ამდენი ტკივილის, დამცირების შემდეგ მაინც მიყვარხარ. დღეს ყვრლაზე მეტად მომენატრე, არვიცი რატომ, მაგრამ დღეს ვიგრძენი, რომ ჩემს გვერდით აღარ ხარ, ჰოო ზუსტად 3 თვე და 23 დღე

მე ვტიროდი...

მე ვფიქრობდი მასზე როდესაც მის თავში ერთხელაც არ გაელვებულა ჩემზე აზრები მე ვუხსნიდი ყველაფერს როდესაც მას არ უნდოდა ჩემი მოსმენა მე ვტიროდი როდესაც ვიცოდი რომ არ იყო ამის ღირსი არ მინდოდა არასდროს მისი დაკარგვა როდესაც ის ჩემს დაკარგვაზე არც კი

მეოცნებე (საქვეყნო დღიური)

ხედავ თეთრ კაბაში გამოწყობილ გოგოს? წარმოიდგინე ჩვენი ქორწილი! ჩვენი ქორწილი სასაცილოა არაა? ჩვენ ჩვენს სიამაყეს ვერ ვაჯობეთ და რომელ ქორწილზეა ლაპარაკი? მეც მიყვარხარ, შენც გიყვარვარ, მაგრამ..... ეს მაგრამ არის ყველაფერი. ყოველ ღამე ძილის წინ

მე, როგორც

მეტროები ბავშვობიდან მომწონს, განსაკუთრებით კი ეს ადგილი, ეს მტვრიანი კიბეები, სარაჯიშვილის მიწისქვეშეთი, სადაც ჩემთვის, რაღაც იდუმალი, შეუცნობელი და შემაძრწუნებელი ხდება. აქაურობას ტაძრად ვთვლი, რადგან მხოლოდ აქ შევიგრძნობ უმაღლეს სიმშვიდეს და

მთვარესთან ნაფიქრი

ბრძოლის გარეშე ნამდვილი ბედნიერება არ არსებობს. მებრძოლი კი ყოველთვის პოულობს ახალ იარაღსა და ახალ გმირობის ძალას. მაგრამ სრული ბედნიერების მიღწევა შეუძლებელია, თუ მთელი ენერგია, მთელი სიცოცხლე არ შევწირეთ ადამიანთა კეთილდღეობას.ძალიან საჭიროა

ამ მატარებელმაც უმალ ჩაიქროლა!

დიახ!მისთვის სწორედ რომ ეს იყო მნიშვნელოვანი.მხოლოდ მასთან შეეძლო საუბარი უკიდეგანოდ,დაუფიქრებლად და რაც მთავარია ყველაზე გულწრფელად. ის ერთი დღეც ჩვეულებრივი იყო,არაფრით გამორჩეული დანარჩენებისაგან. ჩვეულებრივზე ცოტა ადრე გაეღვიძა,თუმცა ჩვეული

გულნატკენი

მისი სიტყვები ეხლაც მახსოვს შენ თუ არ მოგინდება ჩემი მიტოვება მე არასდროს დაგტოვებ.. მაგრამ რა მოხდა სწორედ მან დამტოვა,არა და ვიცი რომ უყვარვარ მართლა ვუყვარვა მაგრამ მანძილმა ვერ გაუძლო ჩვენს სიყვარულს მე?მეც მტკიოდა უიმისობა მაგრამ ჩემი სიყვარული

ადამიანი და მისი მოდგმა

ყველაზე ფენომენალური არსება რაც კი უფალს შეუქმნია ადამიანია.. ჩვენ , ადამიანებს , უფალმა გვიბოძა სიყვარულის, ტკივილის, ტანჯვის , სიხარულის და კიდევ სხვა მრავალი განცდის გამოხატვის უნარი. მაგრამ

არ მინდა გაზრდა

არ მინდა გაზრდა. არ მინდათქო ვამბობ ყველასთან და ამაზე იცინიან. შეიძლება მომბეზრდა ამ ცხოვრებს სტილი და ყოველდრიურობაც,არ ვიცი,მაგრამ დრო მეწევა გზაში. ნაბიჯებს ვუჩქარებ და მაინც რა ახლოსაა. როცა იზრდები შენი საკუთარი ცხოვრება იწყება შენი