ცალმხრივი არომატი!

ისე უსაშველოდ იწელებოდა წამებიც კი,მაგრამ მაინც არ ვიძვროდი,ნეტავ რა მაკავებდა.ნუთუ ასე ძლიერად შეუძლია ადამიანს სიყვარული,ისე რომ დამპალიც კი ელოდებოდეს.იებს წვიმა შველოდა,რომ არ ჩამომჭკნარიყო.ჩემი საშველი კი არადა-არ იყო.უკვე მაკანკალებდა

stronger

და ახლა ,როდესაც თვითმკვლელობამდე ერთი ნაბიკი მიკლია ვებრძვი უშენობას ისევ შენზე წერით.თუმცა უშენობას კი არა უჩემობას უფრო უნდა ვებრძოდე.ჩემს გარშემო გამეფებული ეს უწესრიგო გარემო ,რომელიც აღარც კი მაღიზიანებს სავსეა შენი დატოვებული მოგონებებად

დილის ფიქრები

ხდება ხოლმე, როცა განსაკუთრებული გრძნობა მეუფლება და თავი ყოვლისშემძლე, საკუთარი ბედის განმკარგავი მგონია. ეს სასიამოვნო გრძნობაა, თუმცა ხანმოკლე. უმეტესწილად კი ჩემი მდგომარეობა მელანქოლიურია. და ჩემდა გასაკვირად, ეს მელანქოლია მხიბლავს.

დედას

დედა დღეს შენ ჩემს გვერდით ხარ მაგრამ არასდროს გაფასებ იცი რა რთულია როცა შენს ცრემლებს ვუყურებ? მეც მეტირება ხოლმე საშინლად მეტირება ალბად ვერასდროს მივხვდები რამდენს ნიშნავ შენ ჩემთვის რამდენად ძვირფასი ხარ... ერთადერთი შვილი და ასეთი ცუდი?

შენ ცოცხლობ რადგან ჩვენთვის არ კვდები!

მან შენ სხვანაირად,სრულიად სხვა სამყაროში გიგრძნო,სხვა სიყვარულში და სხვა ემოციებში. ყველა ადამიანშია ემოციები კი,მაგრამ არა ერთნაირი. შენ რომც წარმოიდგინო თავი მის ადგილზე, მის სიმაღლეზე ვერასოდეს ახვალ. ფენომენი ბევრად ძლიერია,ვიდრე მისი ამხსნელი

შენი დავიწყება მინდა...

ორივე ხელით კედელს ვეყრდნობი და ვხედავ როგორ გამოდიხარ ჩემგან...თავზე წყალი ჩამომდის,ჯაკუზი წითლად იღებება...ვხედავ რომ ვიცლები შენგან მაგრამ ვერ ვინძრევი,ვერ ვხვდები...ვერ ვითავისებ...არ ვიცი ეს რას ნიშნავს და იმიტომ...პატარა ვარ,საიმისოდ რომ ეს

ხელოვნების ნიმუშები.

უამრავი შიში არსებობს . არც კი ვიცი , მერამდენე ჩანახატში ვწერ ამას . გრძნობები გულის კედლებს ეხეთქებიან და არც კი ვიცი , რისი უნდა მეშინოდეს ; ადამიანის დაკარგვის , მასთან დაახლოების თუ მისი შეყვარების . ჩვენ ხელოვნების ნიმუშები ვართ სხვადასხვა

გარკვეული გაურკვევლობა

წვიმს.. მიყვარს წვიმა.. არა, არ მიყვარს, მეზიზღება, მძულს წვიმა! მე მზე მიყვარს! მინდა იყოს მზე, ისეთი მხურვალე და მწველი,

დედის დღე 3 მარტი

წერილი, რომელიც დედას არ წაუკითხავს.დედაა თუ ანგელოზი?! სწორედ ამას ვფიქრობდი და გამახსენდა, რომ დედა ჩვენი მიწიერი ანგელოზია მე გუშინდელივით მახსოვს, როგორ ვაჩუქე პირველად მას წერილი რომელიც ყველაზე ნათელი გულით და დიდი სურვილით დავწერე, ყოველი

უსიზმრო ღამეები დაიწყება

მინდოდა,საუკუნე მეცხოვრა,ახლა კი ვიცი,რომ ორი ათწლეულიც კი არ მარგუნა ღმერთმა თუ ბედმა. რომ ვთქვა მეშინიაო,ტყუილი იქნება...შევეგუე იმ აზრს,რომ მალე აღარ ვიქნები,შევეგუე იმ აზრს,რომ ცხოვრებას წერტილი დაესმევა,თქვენთვის არა,მაგრამ ჩემთვის კი....