ორი ერთში

„მე უკეთ ვიცი!“ ზუსტად მაშინ იყო ხელი რომ ავარტყი და სახლიდან წამოვედი. გაგიჟდა ჩემი დედამთილი, რატომო, რისთვისო, რა დაგიშავაო.

მე და ჩემი კატასტროფა...

სამყაროს ერთი წერტილიდან მეორეში გადავადგილდებით, და საბოლოდ გვრჩება უსასრულობის განცდა.უსასრულობა მწიფე ატმისფერია. ზოგჯერ,რომ გულს გირევს და ზოგჯერ ნეტარების, სიტკბოს არომატის საბურველში გახვევს....

ერთად მოაქუჩა ქარმა ფოთლები

ერთად მოაქუჩა ქარმა ფოთლები და სევდამორეულ ქუჩებში მდგარ კანგადამძვრალ ლამპიონებს ნაოჭებად დაეტყოთ მომავალი ზამთრის სუსხი. შემოდგომა გარდამტეხ ფაზაში შედის... ფორთოხლისფერი მზე უხმოდ ჩაესვენა შავ ზღვაში, თან თვალებდახუჭულს სამყაროსოდენა სევდა

სარკე

გათენდა დამძიმებული თვალები ნელა და გაჭირვებით გავახილე ოთახი ძირფესვიანად მოვათვალიერე როგორც არასდროს ისე იყო დალაგებული ეს დედას დამსახურებაა გავიფიქრე გულში წუხელ ისეთი გვიან მოვედი ვერც კი შევამჩნიე არა და წარმომიდგენია

ადამიანებად არ იბადებიან ადამიანები ხდებიან

გუშინ ქუჩაში ერთი მოხუცი ქალი იჯდა ხელგამოწვდილი ეს არც გამკვირვებია, რადგან ასეთი ხალხი ხომ ბლომად არიან სამწუხაროდ, მაგრამ მის ხმაზე ჩემდა უნებურად შევტრიალდი, უცნაური გრძონობა გამიჩნდა როგორ თხოვდა ხალხს ნაღვლიანი ხმით დახმარებას, როცა მას

ტყის კაცთან მებრძოლი

ტყის ღრეებში ხეტილიასის სამარადისოდ დამიღამდა ტანის ქვემო ფერდებში და როდესაც თვალებით ვიგრძენი წყვდიადი მაჯები ოქროსფრად ამიელვარდნენ და სისხლმა გამინათა ბილიკი. ფეხები დაფარფატებდნენ შავ ზედაპირზე და ციდან ვარსკვლავები ოდნავ ციაგად ანთებულნი

გაქრა

ვუყურებდით წყვილებს ვიჯექით ერთმანეთის გვერდით ვუყურებდით როგორი ბედნიერები იყვნენ ისინი მაგრამ ჩვენ? ჩვენ ის ურთიერთობა აღარ გვქონდა დრომ წაშალა ყველა გრძნობა გრძნობა რომელიც ყველაფერს უძლებდა

მთვარემდე და უკან

.ერთი,ორი,სამი,ხუთი,ათი...და კიდევ რამდენს გვიგვრძვნია ეს,რასაც ვერ აღვწერთ.ჩემი ყველა ბედნიერი დასასრულის დასაწყისი შენ ხარ.შენ ხარ ჩემი სიცოცხლის და ბედნიერების ნაპერწკალი,რომელიც დღითიდღე ღვივდება.

აბა, რა მოიტანეთ მსხვერპლად? - ჩემი სიყვარული

- უი, ეს მე ვარ? ღმერთო ჩემო. რა საშინლად გამოვიყურები. შეუძლებელია ასეთი ვიყო, ძალიან ვუვლი თავს.- არა, ეს თქვენი სულია გარეგნობაში გამოხატული. ყველა ასე გამოიყურება, ვისი სულიც ტირის.- ეს ყმაწვილი ვინაა, გვერდით რომ მომყვება?

გალია

ქარიშხალი იყო გარეთ...თქვენ მოდიოდით, მოდიოდით და ხელებს მიქნევდით. არ ვიცი, მემშვიდობებოდით თუ მესალმებოდით. მაგრამ მოდიოდით. ჩემთან ერთი მბჟუტავი ნათურა ენთო. მე გაუნძრევლად ვიჯექი ჩემს ერთადერთ სკამზე და ხალხის