ტყის კაცთან მებრძოლი

ტყის ღრეებში ხეტილიასის სამარადისოდ დამიღამდა ტანის ქვემო ფერდებში და როდესაც თვალებით ვიგრძენი წყვდიადი მაჯები ოქროსფრად ამიელვარდნენ და სისხლმა გამინათა ბილიკი. ფეხები დაფარფატებდნენ შავ ზედაპირზე და ციდან ვარსკვლავები ოდნავ ციაგად ანთებულნი

გაქრა

ვუყურებდით წყვილებს ვიჯექით ერთმანეთის გვერდით ვუყურებდით როგორი ბედნიერები იყვნენ ისინი მაგრამ ჩვენ? ჩვენ ის ურთიერთობა აღარ გვქონდა დრომ წაშალა ყველა გრძნობა გრძნობა რომელიც ყველაფერს უძლებდა

მთვარემდე და უკან

.ერთი,ორი,სამი,ხუთი,ათი...და კიდევ რამდენს გვიგვრძვნია ეს,რასაც ვერ აღვწერთ.ჩემი ყველა ბედნიერი დასასრულის დასაწყისი შენ ხარ.შენ ხარ ჩემი სიცოცხლის და ბედნიერების ნაპერწკალი,რომელიც დღითიდღე ღვივდება.

აბა, რა მოიტანეთ მსხვერპლად? - ჩემი სიყვარული

- უი, ეს მე ვარ? ღმერთო ჩემო. რა საშინლად გამოვიყურები. შეუძლებელია ასეთი ვიყო, ძალიან ვუვლი თავს.- არა, ეს თქვენი სულია გარეგნობაში გამოხატული. ყველა ასე გამოიყურება, ვისი სულიც ტირის.- ეს ყმაწვილი ვინაა, გვერდით რომ მომყვება?

გალია

ქარიშხალი იყო გარეთ...თქვენ მოდიოდით, მოდიოდით და ხელებს მიქნევდით. არ ვიცი, მემშვიდობებოდით თუ მესალმებოდით. მაგრამ მოდიოდით. ჩემთან ერთი მბჟუტავი ნათურა ენთო. მე გაუნძრევლად ვიჯექი ჩემს ერთადერთ სკამზე და ხალხის

რთულია საკუთარი თავი ამოიცნო

რთულია საკუთარი თავი ამოიცნო ,სრული პასუხი ჯერ კიდევ არ მაქვს ,მაგრამ შევეცდები გაგაცნოთ მარიამი ,მისი გვარია მეტონიძე დავიბადე 1999 წელს , ძალიან ბანალური ბავშვობა მქონდა.. ნუ ეხლაც ბავშვი ვარ ცნობილი მწერალი და საზოგადო მოღვაწე არ ვარ , მაგრამ

დედამიწას უკანალში აქვს გაჩრილი, საკუთარი თავი.

რაც უფრო დიდი დრო გადის , და რაც უფრო ფართოვდება ადამანიები ჩემს ირგვლივ მით უფრო ვრწმუნები, რომ დედამიწას უკანაში თავი კი არა, უკვე მხრებიც აქვს გაჩრილი ... აი ამას უკვე წარმოვიდგენ და ერთ შუახნის კაცს ვხედავ. 40 წლისა , აი იმასაკშია. სიცოცხლე ,რომ

ღიმილი ბედნიერებას არ ნიშნავს

ღიმილი არ ნიშნავს ბედნიერებას არ ნიშნავს იმას რომ ბედნიერი ვარ დიახ მე არასდროს ვყოფილვარ ბედნიერი და ალბად ერთადერთი ოცნება მაქვს სხვებივით ბედნიერი ვიყო.

ბოლო დღის დასასრული და პირველი დღის დასაწყისი

ჩემი ცხოვრება ძაფზე ეკიდა და ვიცოდი, რომ ადრე თუ გვიან ეს ძაფი გაწყდებოდა... ვგრძნობდი დღეს ჩემი სიცოცხლე სადღაც მიიპარებოდა, ემორჩილებოდა ჩემში ჩასახლებულ ტკივილს, დაავადებას რომელიც ჩემი სიცოცხლით იკვებებოდა..

ბედნიერების მწვანე სხივი

საერთოს რას ვითხოვ ამ ცხოვრებიდან ან ეს ცხოვრება ჩემგან? ეს დღეები უჩვეულოდ გადის,მაგრამ ოცნებები და მოგონებები ნათელი და გასხივოსნებულია.