რაც არავის ახსოვს

ყველაფერი კარგი სხვისთვისაა. მზეც, წვიმაც, სიმშვიდეც. ნათელი კუთხე მუდამ სხვას ხვდება, სხვას უმღერის წვიმა, ქარიც სხვის ფარდებს ეთამაშება.

კალმის აჯანყება

„იცოდი, რომ ასე მოხდებოდა?“ — იკითხა მარგომ. იგომ უპასუხა: „ვიცი, რომ ყველაფერი, რასაც იწყებ, თავისას ითხოვს. წერას სურს სიჩუმე. ხსნას — ტყვეობა. თავისუფლებას კი მსხვერპლი.“ „ჩაი აქ ყოველთვის თბილია,“ — გაიფიქრა იგომ. „ის ისევეა დაკავშირებული

რაღაც ნაცნობი

.....ეს შეხება არ იყო ვნებითი. არც სულ ახლოს და არც შორს — არამედ ისე, თითქოს სადღაც იმ შუაში, სადაც სიჩუმეს ადამიანი ენდობა.....

"როდესაც სიყვარული გასამართლდება"...

ვერასდროს გავიგებ, როგორ შეიძლება ადამიანმა იფიქროს, რომ სიყვარული ნებისმიერი ფორმით, ცოდვაა და მის გამო ღმერთი ადამიანს მისგან სამუდამოდ განაშორებს....

ხათუნას

დღეები გადის, და თითქოს დრო ყველაფერს არბილებსო, ამბობენ — მაგრამ მე მხოლოდ უფრო მძაფრად ვგრძნობ, როგორ მაკლიხარ.

შენ ჩემი გაზაფხული ხარ

მახსოვს ბავშვობაში ყველაზე მეტად ეს პერიოდი მიყვარდა, ჰაერში გაჟღენთილი იმ გაზაფხულის სუნი რომელსაც ასე გულმოდგინედ ველოდებოდი ცივი ზამთრის შემდეგ.

გისოსებს მიღმა

„შენი წერილი ერთადერთია, რაც აქ სუნთქვას არ მავიწყებს. ვარსკვლავებს რომ უყურებ, გახსოვდეს – მეც იქ ვარ. ყოველ ღამეს, იმავე ცის ქვეშ, შენს მოლოდინში.”

მეტროში

შენს თვალებში დანახული უსასრულობა თავბრუს მახვევს...მაბრუებს...

ნეტავ...

მინდორის შუა ნაწილს მივაშურე, დავწექი მინდორზე და ვარსკვლავებს დავუწყე ყურება. ყველაზე ლამაზია ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა.. ამდენი პატარა მანათობელი წერტილი ერთად..

შეგუება

მახსოვს,ბოლოს ისევ შუბლზე გაკოცე და ისევ ვეცადე ჩემი თბილი ტუჩებით შენი გათბობა,იქნებ შენი ჭაღარა წარბი ერთხელ მაინც შეგეხარა,მაგრამ ამაოდ... წვიმდა და ისევ ზამთრის სუსხიანი ამინდი იყო,თუმცა მე მაინც შენზე თბილი ხელები მქონდა...