შენს მერე..

იცი როგორ მენატრები? ვერც კი წარმოიდგენ.სადღაც, სულის სიღრმეში ყრუდ მტკივა შენი არყოფნა. სიცარიელეს არ ვგრძნობ რატომღაც.მხოლოდ სევდა, რაღაც საოცრად ბნელი და მძიმე.გიხსენებ და ყოველთვის როცა გიხსენებ მეღიმება,ვერასდროს, ვერასდროს ვტირი.არადა ყელში

ისევ..

მთელი ღამე დაუღალავად ვიცეკვებდი ტანგოს შენთან ერთად და არაფერზე ვიფიქრებდი გარდა შენი თვალებისა. მთვარე იქნებოდა ჩვენი მეგზური. დილიდან საღამომდე დაუღალავად მოვუსმენდი შენს ლაპარაკს. შენი სურნელით გაჯერებულ ჰაერს ჩავისუნთქავდი და დაუკითხავად

მარტოსული

ადამდე ? სადამდე შეიძლება იდგე ქუჩაში და იცადო, ცარიელ ჯიბეებში ხელებჩაწყობილმა, უსასრულობამდე ? ან ვის უცდი ადამიანო? ! შენს ლოდინსაც ხომ აქვს საზღვარი..

ეჭვი

შენ სულ აქ იქნები, ჩემს ტვინში იქნები, ჩემს ნაღრძობ ტვინში და არ მომასვენებ. სულს ამომართმევ, ყველა ნერვის თითოეულ უჯრედს შემიჭამ და დამაცარიელებ. სულ აქ იქნები.რომელიღაც უბრალოდ ნათქვამ სიტყვას ჩაეჭიდები. მერე ჩაძვრები ჩემი სულის ყველაზე ბნელ

მას..

ცხოვრებაზე რომ ხელი ჩავიქნიე , ამის დედაც-მეთქი , სწორედ მაშინ მოხვედი და დღეს როდესაც ჩემს შენით ყოფნას სიყვარული ჰქვია სახელად , თამამად გეტყვი რომ მე შენ მიყვარხარ !

მე რომ ხატვა შემეძლოს ...

მე რომ ხატვა შემეძლოს მთიდან წამოსულ გრილ ნიავს დავხატავდი რომ შენამდე ბინდიანი მოგონებები მოეტანა . აღელვებულ ზღვას დავხატავდი რომ გეგრძნო სიმშვიდის გემო . ერთი ხელის მოსმით გავავლებდი დაუსრულებელ გრძელ ბილიკს და მის ბოლოს დიდ სიხარულს რომ გაგეგო

თითქმის ლურჯი

მე.დღეს წვიმდა.ისე წვიმდა როგორც არასდროს. თითქოს ცა ჩამოიღვარა მიწაზე, გალღვა და ჩამოიღვარა. წვიმდა და მე შენი თვალები გამახსენდა. რაღაცნაირი გამჭვირვალე და თითქმის ლურჯი. სულ მეგონა რომ ცრემლით გქონდა თვალები სავსე, ისეთი იყო, სხვანაირი, მე

მე გიჟი ვარ!

ფსიქიატრიული-ადგილი სადაც ერთი შეხედვით შეშლილი,მაგრამ სინამდვილეში ყველაზე ჭკვიანი ადამიანები ცხოვრობენ.მეც ამ ადგილის მცხოვრები ვქრ..უკვე ორი წელია აქ ვარ და უამრავი გენიოსი გავიცანი...

ერთი ღერი

სიგარეტს ვუკიდებ... პირველი ნაფაზი ნეტარებაა. კვამლს ფილტვებში ხუთ წამამდე ვიჩერებ და თვალ დახუჭული, თავ აწეული ვუშვებ ზემოთ, ცისფერი ცისკენ, რომელზედაც ლამაზად მშვენდება თოვლივით თეთრი ღრუბლები.რამდენადაც შორს უნდა ვიყო ქაოსისაგან

ხსნა

გრძელ, ლაქებმოცილებულ ფრჩხილებს ბოლომდე იჭრი. მთლიანად შიშველი, შავი, აბრეშუმივით ჩამოშლილი თმით დგახარ ჩემ წინ და სრულყოფილება რაღაცით გემსგავსება. ხომ იცი, რომ ეს არ არის სიყვარული? არასდროს ყოფილა სიყვარული.