...

წლები რომ გავა და მისი ჩახუტება რომ გაგახსენდება. იმედი რომ აღარ გექნება მასთან ჩახუტების. რომ უყურებ და ხელები გეყინება. საკუთარ გულისცემასაც რომ ვერ გრძნობ და ემოციასაც რომ ვეღარ მალავ. აი ცრემლები რომ მოგდის და უკანასკნელი ძალებით იკავებ.. ამ დროს

საუკეთესო მელოდია

ფერადი ილუზიებისთვის ახლახან მივხვდი ხო აქამდე არმჯეროდა რომ თუ ადრე დავწვები ადრე ავდგები, ან პირიქით მე ეხლაც არმჯერა, მაგრამ პრაქტიკამ დაამტკიცა რომ ჯანსაღი ძილი ჩემს დეპრესიას კი არ კურნავს, არამედ პირირქით წიხლებიდ ადგება და ტკენს _ხო ტკენს

შენს მერე..

იცი როგორ მენატრები? ვერც კი წარმოიდგენ.სადღაც, სულის სიღრმეში ყრუდ მტკივა შენი არყოფნა. სიცარიელეს არ ვგრძნობ რატომღაც.მხოლოდ სევდა, რაღაც საოცრად ბნელი და მძიმე.გიხსენებ და ყოველთვის როცა გიხსენებ მეღიმება,ვერასდროს, ვერასდროს ვტირი.არადა ყელში

ისევ..

მთელი ღამე დაუღალავად ვიცეკვებდი ტანგოს შენთან ერთად და არაფერზე ვიფიქრებდი გარდა შენი თვალებისა. მთვარე იქნებოდა ჩვენი მეგზური. დილიდან საღამომდე დაუღალავად მოვუსმენდი შენს ლაპარაკს. შენი სურნელით გაჯერებულ ჰაერს ჩავისუნთქავდი და დაუკითხავად

მარტოსული

ადამდე ? სადამდე შეიძლება იდგე ქუჩაში და იცადო, ცარიელ ჯიბეებში ხელებჩაწყობილმა, უსასრულობამდე ? ან ვის უცდი ადამიანო? ! შენს ლოდინსაც ხომ აქვს საზღვარი..

ეჭვი

შენ სულ აქ იქნები, ჩემს ტვინში იქნები, ჩემს ნაღრძობ ტვინში და არ მომასვენებ. სულს ამომართმევ, ყველა ნერვის თითოეულ უჯრედს შემიჭამ და დამაცარიელებ. სულ აქ იქნები.რომელიღაც უბრალოდ ნათქვამ სიტყვას ჩაეჭიდები. მერე ჩაძვრები ჩემი სულის ყველაზე ბნელ

მას..

ცხოვრებაზე რომ ხელი ჩავიქნიე , ამის დედაც-მეთქი , სწორედ მაშინ მოხვედი და დღეს როდესაც ჩემს შენით ყოფნას სიყვარული ჰქვია სახელად , თამამად გეტყვი რომ მე შენ მიყვარხარ !

მე რომ ხატვა შემეძლოს ...

მე რომ ხატვა შემეძლოს მთიდან წამოსულ გრილ ნიავს დავხატავდი რომ შენამდე ბინდიანი მოგონებები მოეტანა . აღელვებულ ზღვას დავხატავდი რომ გეგრძნო სიმშვიდის გემო . ერთი ხელის მოსმით გავავლებდი დაუსრულებელ გრძელ ბილიკს და მის ბოლოს დიდ სიხარულს რომ გაგეგო

თითქმის ლურჯი

მე.დღეს წვიმდა.ისე წვიმდა როგორც არასდროს. თითქოს ცა ჩამოიღვარა მიწაზე, გალღვა და ჩამოიღვარა. წვიმდა და მე შენი თვალები გამახსენდა. რაღაცნაირი გამჭვირვალე და თითქმის ლურჯი. სულ მეგონა რომ ცრემლით გქონდა თვალები სავსე, ისეთი იყო, სხვანაირი, მე

მე გიჟი ვარ!

ფსიქიატრიული-ადგილი სადაც ერთი შეხედვით შეშლილი,მაგრამ სინამდვილეში ყველაზე ჭკვიანი ადამიანები ცხოვრობენ.მეც ამ ადგილის მცხოვრები ვქრ..უკვე ორი წელია აქ ვარ და უამრავი გენიოსი გავიცანი...