გამოსამშვიდობებელი წერილი

მე დღემდე მახსოვს შენი გრძელი , ლამაზად თლილი თითები, რომლებიც ნაზად მოძრაობდნენ ჩემს წელზე , ჟრუანტელისმომგვრელად . მე ის კოცნაც მახსოვს , რომელიც გამომშვიდობების წინ არ მქონია შენთან , მისი თითოეული დეტალი მახსოვს და ვიცი , რომ ეს მე ყველაზე

ქარის მოტანილი წერილების დღე

დღეს 22 სექტემბერია, ქარის მოტანილი წერილების დღე. მოუთმენლად ველოდი ამ დღის დადგომას იმ იმედით, რომ ვინმეს წერილს ვიპოვიდი. ვიპოვე კიდეც, თანაც ერთი კი არა, ერთდროულად ორი. თეთრ კონვერტში ორი გაკეცილი ფურცელი იდო. ერთი, როგორც მივხვდი

მარადმწვანე

-თექვსმეტის,-ვპასუხობ მცირე ყოყმანის შემდეგ და განზე ვიხედები.იქვე,მონგრეულ კედელზე წითელი ფერის უსწორმასწორო წარწერას ვამჩნევ. მექანიკურად ვძაბავ თვალებს და ხმამაღლა ვკითხულობ: -არ შემიძლია!-რა თქვი?-ქართული სიტყვების გაგონებისას

სიცივე

მინდა, ციოდეს. ძალიან, ძალიან ციოდეს. ისე, რომ გაყინულ თითებს ვერც ცხელი შოკოლადი მითბობდეს და ვერც საკუთარი ცეცხლწაკიდებული ნაწერები. სიცივე რაღაცით სიმარტოვეს ჰგავს - ზოგჯერ კატასტროფულად გჭირდება. იმისთვის, რომ ყველაფრიდან არაფრამდე დაეცე და

ნაბიჯი წინ!

ყველას მადლობას გიხდით მხარდაჭერისთვის..... ბედნიერმა გაიღიმა ,კუთხიდან გამოვარდნილ ავტომობილს გვერდი აუქცია და სამარშრუტო ტაქსს შეეჯახა. მერე... მერე აღარაფერი ახსოვს... წყვდიადმა შთანთქა... უკუნ სიბნელეში ორიენტაციის უნარი დაკარგა... ძლიერმა

მფრინავი ბორბალი

თავისუფლება ადამიანშია და არა გარშემო არსებულ ნივთებში , მე დღეს მივხვდი ამას დღეს გავიაზრე და გავაცნობიერე, რომ მთავარი სულიერი თავისუფლების შეგრძნებაა.ვერგეტყვით, რომ სწორ შედარებას ვახდენ, მაგრამ იცით სულიერი თავისუფლება რისი პერეფრაზად მიმაჩნია

,,ჩემი ფსიქოლოგი, გიჟია"

ადამიანს,ისევე როგორც ჩაის ჭიქას მრავალი მხრიდან შეიძლება მიუდგე. ყოველთვის ერთი მხარე არ გაამართლებს,ხოდა რისთვის არსებობს სხვა მხარეები? უკვე აღარ მამოძრავებდა ის შიში,რომ მე ვერ შევძელი შენი განკურნება, ეს უფრო ადამიანურ სოლიდარობას გავდა.

შემიყვარდი

არვიცი საიდან დავიწყოო. უბრალოდ მინდა აგიხსნა ჩემი საქციელიი. ამას ყოველთვის ვფიქრობდი მაგრამ არასდროს შემეძლო მოქმედება. 1 დღეში ამაფორიაქე და დედა მიტირე. თავი შემაჩვიე შემაყვარე და მიმიყვანე იმ ზომამდე რო მეც დავიწყე ეს უაზრო და ბანალური

მხოლოდ ერთი თხოვნა_ გამიღიმეთ

ჩვეულებისამებრ, ფანჯარასთან ვზივარ რაფაზე იდაყვ ჩამოყრდნობილი, ისევ ღამეა, ისევ ის მთვარე და მე კვლავ თვალცრემლიანი შევცქერი მას იმის იმედად, რომ მხოლოდ ისაა ვისაც უთქმელად ესმის ჩემი მწუხარება, არც მიწყრება, არც მარიგებს, არც მტუქსავს და

.....

კვლავ პესიმიზში ვიხრჩობი და გთხოვთ ჟანგბადს, რომელსაც ფასი არა აქვს ჩვენს წრეში და მაინც არ მაწვდით, მე დამოკიდებულს მასზე. ისევ ჩემს ოთახში ვზივარ, სადაც მწუხარე სიმშვიდე სუფევს, ჰარმონიულად მოწყობილ კედლებში და აუღელვებლივ ვადევნებ თვალს