უსათაურო

მხოლოდ იმიტომ ავდექი ჩემი საწოლიდან და გავხსენი ვორდის ფაილი, რომ დილის შვიდსააძეც ვერ ვიძინებ. სასიამოვნო ცა, დილა, სიგარეტის კვამლით გატენილი ოთახი, მუსიკა, რომელიც განაპირობებს ჩემს ხასიათს, დეპრესია, რომელიც ჩნდება მუსიკის გაგონებისას, ნერვოზი,

შენი თვალები

ამ ქვეყნად უამრავი განსხვავებული ადამიანია და მაინც მე მხოლოდ შენს უძირო, მოცისფერო თვალებში ვიძირები... ვიცი, არ გჯერა, არ იცი, არ გესმის ჩემი... და მაინც მე შენ იმ სიყვარულით მიყვარხარ, რომელიც საუკუნეში ერთია... იცი, ყოველ წამს, ყოველ წუთას

ცხოვრების მიზანი...

ჩვენს ადამიანურ ყოფაში ბევრი რამ შეგვიძლია ჩავთვალოთ მნიშვნელოვან დეტალად მაგრამ ვფიქრობ ადამიანსითვსი საკუთარი მიზანი განძია..დამრეწმუნეთ თითოეული ჩვენგანი მიზანი ბევრად ღირებულია თუნდაც სხვა ადამიანის ოქროსა და განძზე. იცით მიზანი რა არის ? -

შენ ხარ მე

შენ, მეგობარო შენ. სხვას არავის, შენ გელაპარაკები, ჰოდა, ვალდებული ხარ მალევე დამიმეგობრდე და მომისმინო. მომისმინო რა, გამიგო. მოდი ყველაფერი დავიკიდოთ და წავიდეთ. ჰო რა, აი ასე, უბრალოდ წავიდეთ. პრობლემა ჩემშია, ანუ შენში. არ ვიცი სადაა ჩემი სახლი.

მიყვარხარ მიყვარხარ მიყვარხარ

ჩვენი პირველი გაცნობა , ახლა რომ მახსენდება მეცინება , პირველივე დღესვე გამაბრაზე, მაგრამ ისიც მახსოვს რომ დაგინახე გავიფიქრე რა კაი ბიჭიათქო. მეორე დღეს ჩემმა დაქალმა მითხრა მოეწონეო და სიხარულისგან სად წავსულიყავი არ ვიცოდი. ეხლა ვხვდები

მთვარისფერი თვალები მაქვს...

გარეთ ბნელოდა და ცას ღრუბლები გადაჰკროდა ნაფლეთ-ნაფლეთ, მათ შორის კი კენტად გამოჰყიოდა ბაცი სინათლე, რომელსაც მანათობელი ბურთი - მთვარე ჰფენდა გადაბნელებულ ქუჩას. დედა ხელს არ მიშვებდა.

ცხოვრება მარტივია იქამდე...

ვიდრე ათას გრძნობაზე დახურდავებული კაცები მიხვდებიან, რომ არასოდეს არ ბრუნდებიან უკან ღირსეული ქალები, რომ მათი სული ძველ ჩემოდანს გავს, ჩაყრიან ამ ჩემოდანში ყველა ტკივილს, ყველა იმედგაცრუებას და მიდიან,მიდიან, მიდიან...

სათაური

მატარებელში პირველ რიგში ის მწყინს, რომ ვიღაც ბიჭი გვიჯდება გვერდზე და მე, არა კომფორტულობას განმაცდევინებს თავისი ამერიკული ქუდით, და ლურჯი ფეხსაცმელით. ისე ვთავსდები, რომ მხოლოდ შენ გხედავდე. თმებზე ხელს გისმევ. ვიღიმი. გიყურებ, გიყურებ და კვლავ

სიკვდილი სიცოცხლისა

შემდეგ კი თეთხალათიანს ავადმყოფისკენ შეუძღვა. პატარა ლიზა უკვე თითქოს გამოცოცხლებული საწოლზე წამომჯდარიყო და სულგანაბული ელოდა თუ ვინ შემოვიდოდა კარში,მაგრამ ექიმის დანახვაზე მიხვდა რომ კარგად არ იყო,რამაც გუნება წაუხდინა.

წვიმა ჩემი სულის ნაწილი...

ყველაფერს როგორ გაურბის ხალხი ამ ყველაზე საყვარელ ამინდს...საათობით შემიძლია ძილღვიძილში ვიყოდა ჩუმად განაბულმა ვუსმინო წვიმის გამაყრუებელ წკაპაწკუპს... წვიმა ყველაფერია