ნათელი ბნელში

ზოგისთვის რა არის რთული,ზოგს რა სტიკვა,ზოგს რა უჭირს...ეს ყველაფერი ინდივიდუალურია,მაგრამ დამეთანხმებით,რომ თითოეული ადამიანის ცხოვრებაში დგება ეგრეთწოდებული კრიზისური პერიოდი.

დააფასეთ მოხუცები

მახსოვს,ერთხელ,სახლში ვბრუნდებოდი.ნელი ნაბიჯით მივუყვებოდი გზას,რომელიც ავტობუსის გაჩერებისკენ მიდიოდა,რაც უფრო ვუახლოვდებოდი გადაფარებულ ადგილს,რომელიც ჩრდილს აკავებდა,უფრო ვუნელებდი ნაბიჯს და ვაკვირდებოდი დაბალ,წელში მოხრილ მოხუცს,რომელმაც ჩემი

აგვისტოს მოგონებები

7 წლის წინ ამ დღეს მე საკუთარი სახლიდან გავიქეცი და საკუტარ სამშობლოში დევნილად ვიქეცი. არა მხოლოდ მე,ჩემთან ერთად ასობით და ათასობით ჩემი თანაქალაქელი და თანამემამულე ამ დღეში აღმოჩდნენ.ჩვენი ქალაქი დაიბომბა,მე საკუთარი თვალით ვნახე პირველი ბომბის

პატარა მაწანწალები.

თბილისში ლამაზი დილა თენდება, ლამაზი დილა თენდება ჩვენთვის, ხოლო პატარა მაწანწალებისთვის, რომლებიც უსახლკაროდ, უპატრონოდ არიან მიგდებულნი, ყოველი დილა ერთმანეთს ჰგავს, ერთნაირად მოსაბეზრებელი და არაფრის მომცემია. საშინელი ომის გამო ისინი სხვადასხვა

ბავშვებსაც უყვარდებათ

-პირველი ვარ,ვისაც ამას უყვები?-თაფლისფერ თვალებში შევხედე და ვიგრძენი როგორ კანკალებდა. -კი,პირველი-გადამეხვია და უფრო ატირდა... -შენზე რომ დავწერო შეიძლება?

მჭირდები

დაიჭირეს .. დაიჭირეს . გიჭირავს ხელში ტელეფონი და კითხულობ ამ სიტყვებს , არ გჯერა , გინდა რომ სიზმარი იყოს ეს ყველაფერი . გგონია გეხუმრებიან , დგები და წერ ყველაა მის ძმაკაცს მაგრამ არავინ გპასუხობს . ელოდები როდის მოგწერენ მარ გეხუმრეთო . მაგრამ

რა ვიცი აბა..!

დღეს ძალიან ცხელა დასავლეთში,კერძოდ კი ქუთაისში.მე უსახელო უგვარო ვარ და პირდაპირი ეთერით გერთვებით ჩემი ოთახიდან ჩემო საყვარლებო,დღეს მინდა არ დავგეგმო არაფერი,არც წერის წტილი არც შინაარსი და არაფერი,არც მრავალ წერტილებს დავსვამ

უბრალო ჩანახატი

აივანზე ვზივარ,უკვე საათებია ველოდები წვიმას.იმედი მაქვს რომ გუშნდელივით პატარათი წამოწვიმავს.ჩემი იმედი გამართდა ხარბად შევისუნთქე წვიმის სუნი.ცა ყველაზე მეტად მიყვარს,იცით რატომ?როცა ყველაზე ძალიან მჭირება მაშინ მიდგას მხარში.აი მაგალითად ახლა,მან

უსათაურო

მხოლოდ იმიტომ ავდექი ჩემი საწოლიდან და გავხსენი ვორდის ფაილი, რომ დილის შვიდსააძეც ვერ ვიძინებ. სასიამოვნო ცა, დილა, სიგარეტის კვამლით გატენილი ოთახი, მუსიკა, რომელიც განაპირობებს ჩემს ხასიათს, დეპრესია, რომელიც ჩნდება მუსიკის გაგონებისას, ნერვოზი,

შენი თვალები

ამ ქვეყნად უამრავი განსხვავებული ადამიანია და მაინც მე მხოლოდ შენს უძირო, მოცისფერო თვალებში ვიძირები... ვიცი, არ გჯერა, არ იცი, არ გესმის ჩემი... და მაინც მე შენ იმ სიყვარულით მიყვარხარ, რომელიც საუკუნეში ერთია... იცი, ყოველ წამს, ყოველ წუთას