ჯი

უკვე დაღამდა...ენი ქუჩაში სეირნობს და ფქრებით ძალიან შორსაა წასული. იქ, სადაც ვერავინ მივა...ვერავინ მივა ჯის გარდა.სადაა ჯი? არ იცის.. რომ იცოდეს ისევ მარტო არ იხეტიალებდა ქუჩა-ქუჩა იმის მოლოდინში, რომ ჯის გადააწყდება სადმე. ან იქნებ უკვე ბევრჯერ

ტკივილი

ტკივილი... ამ გრძნობას ყველა ვიცნობთ, გვინდა დავმალოთ და ამიტომაც ვიღიმით და ვერავინ გრძნობს იმას თუ როგორ გვტკივა, სულ ვიღიმით მაგრამ გული... გული ტირის და თითქოს სულს ათოვს, ვითმენთ და ეს ტკივილი კიდევ უფრო გვანადგურებს, შიგნიდან გვჭამს და ბოლოს

მეტროს სადგურიდან უნივერსიტეტის შენობამდე,ანუ პასუხგაუცემელი წერილები.

ვდგავარ,საათი აჩვენებს წუთებს და ორს, ხმაური მესმის,ვეღარ ვარჩევ ახლოს თუ შორს, ვიაზრებ მანძილს,ვხვდები არ მრჩება დრო, სახლში მისვლისთვის,მოვწესრიგდე,დამეტყოს,რომ არ ვარ უბრალო.გადავწყვიტე დავბრუნდე უკან, ხალხში ვეხები სუსტ,საშუალო ან მსუქან-მსუქან,

ოჰ

_და მაინც წკაპუნები მინდა და გაჩახჩახებული ქუჩები რამდენს ვივლიდი ,რამდენს დავწერდი ,რამდესნ მოვსუმენდი ,რამდეს მოვწევდი და მაინც რა მალე მომბეზრდებოდა გამჭირვალე ცარიელი ვიტრინები ვერაღქმული რომანტიზმით, ვერშევსებული ფილტვები რომეელი არსებები

ზღვის ტკივილი

მაგრამ მასთან ძალიან ვფრთხილობ. ფიცხი ხასიათი აქვს. ვერ იტანს, რომ არ უსმენენ, ყურადღებას საერთოდ არ აქცევენ, ის ხომ მთელი გრძნობით, ემოციათა სისრულითა და საუცხოო ტონალობით ცდილობს ჩვენს ყურს აამოს, როცა კი ამას არ ვაფასებთ ძალიან ბრაზდება, სახე

სიჩუმის ამბორი

სრული სიჩუმე, მე და ის.. თითქოს ყველაფერი კარგად იყო.. თითქოს სასიამოვნო სიჩუმე გამეფებულიყო.. თითქოს რაღაც სხვა სამყაროში ვიყავით.. სამყაროში, სადაც მხოლოდ მე ის და სიჩუმე ვიყავით.. ვისხედით სადღაც, გრძელ სკამზე.. და ისევ, თითქოს ყველაფერი კარგად

სიყვარული არ კვდება..კლავენ!!

მივუყვები გზას და კიდევ ერთხელ ვფიქრობ რატომ.. რატომ მოხდა ის რასაც არავინ ელოდა.. ნუთუ მე ასეთი მხდალი აღმოვჩნდი რომ ჩემი სიყვარული ვერ დავიცავი.. მოკლეს.. მოკლეს ჩემი სიყვარული.. მოკლეს და უგულოდ დამტოვეს.. მახსენდება მისი სახე.. მახსენდება ჩემი

მინდოდა წერა

ალბათ, ყველასთვის ცნობილი გრძნობაა, როდესაც გგონია, რომ ვერაფერს გრძნობ თუმცას სწორედ , მაშინ გრძნობ იმას რასაც შენს მეტი ვერავინ გაიგებს... მიუყვები ცხოვრების მწვერვალისკენ მიმავალ ბილიკს , სადაც უამრავჯერ განმეორებულიი ცხოვრების კადრები გეჩხირება

რა უსამართლოები ვართ ადამიანები

რა უსამართლოები ვართ ადამიანები და ამავდროულად უმადურებიც,როგორც კი პატარა აღმართი შეგვხვდება მაშინ ვამბობთ უფალო სად ხარ?რატომ მიმატოვე...მხოლოდ მაშინ გვახსენდება როდესაც ძალიან გვიჭირს...იმას ვერ ვიაზრებთ,რომ ლხინსაც და ჭირსაც უფალი

მახველებს ხოლმე ამ ბოლო დროს ხშირად,როცა მინდა ყელში შენი სუნთქვა

ჩვენთანაც არის ის რაც ხელს გვიშლის ტრიუმფალურ ბედნიერებამდე მაგრამ გეფიცები ეს "შემშლელი" თუ უფრო არ ამტკიცებდეს ჩვენს ურთიერთობას..! ზუსტად ვიცი..ხვალინდელი დღე სულ ცოტათი უკეთესი რომ იქნება დღვანდელზე..ზეგინდელი კიდევ უფრო უკეთესი..და 4წლის მერე