540 წუთი

მას ყოველთვის ზურგზე უყვარდა წოლა . მივიდოდი ხოლმე , საწოლის მარჯვენა , თავისუფალ მხარეს დავწვებოდი და მთელი 9 საათი ანუ 540 წუთი მის აუღელვებელ სუნთქვას ვუსმენდი .

შოკოლადები

ყოველთვის ვფიქრობდი, როგორ შეიძლება ადამიანი დაივიწყო ? ! ალბათ შეუძლებელია,, მაგრამ უფრო წარმოუდგენელი ნივთები ყოფილა რომელიც მე და შენ გვაკავშირებს. ნივთები უსულო და არაფრის მომცემი და მაინც ყველაზე ძვირფასი .. შენ იცოდი რომ ზედმეტად მელანქოლიური

...(მე მეზიზღება ამ ქალაქის)

მე მეზიზღება ამ ქალაქის ყველა ქუჩა და პროსპექტი, ამ ქალაქის თითოეული მილიმეტრი , თითოეული ცოცხალი და არაცოცხალი არსება . მე მეზიზღება თითოეული წუთი, რომელიც ამ ქალაქთან მაკავშირებს,თითოეული გრძნობა და მოგონება . მე მეზიზღება ბავშვობის (არამარტო

სიყვარულით მარიამს

კაშკაშა გაზაფხულის დღე… ისმის ჩიტების ჭიკჭიკი. მეც ნელ-ნელა ხმას ვუყოლებ მათ საამურ გალობას, ვტკბები ბუნებით, მაგრამ ყველაზე აღმაფრთოვანებელი რამ,რაც ჩემს თავს ხდება არის ის, რომ ის ჩემს გვერდითაა. დიახ ის, ვის გარეშეც სიცოცხლე არ შემეძლო.მისი

ლილე

ერთი შეხედვით,ლილეც ჩვეულებრივი გოგონა იყო.იღვიძებდა დილას და ღამით ისიც იძინებდა,მაგრამ, სხვებისგან განსხვავებით, მისი ბალიში,რომელზეც თავი ედო,მუდამ დაცვარუიყო ცრემლებით.საერთოდ რა არის ცრემლი?

ნათელი ბნელში

ზოგისთვის რა არის რთული,ზოგს რა სტიკვა,ზოგს რა უჭირს...ეს ყველაფერი ინდივიდუალურია,მაგრამ დამეთანხმებით,რომ თითოეული ადამიანის ცხოვრებაში დგება ეგრეთწოდებული კრიზისური პერიოდი.

დააფასეთ მოხუცები

მახსოვს,ერთხელ,სახლში ვბრუნდებოდი.ნელი ნაბიჯით მივუყვებოდი გზას,რომელიც ავტობუსის გაჩერებისკენ მიდიოდა,რაც უფრო ვუახლოვდებოდი გადაფარებულ ადგილს,რომელიც ჩრდილს აკავებდა,უფრო ვუნელებდი ნაბიჯს და ვაკვირდებოდი დაბალ,წელში მოხრილ მოხუცს,რომელმაც ჩემი

აგვისტოს მოგონებები

7 წლის წინ ამ დღეს მე საკუთარი სახლიდან გავიქეცი და საკუტარ სამშობლოში დევნილად ვიქეცი. არა მხოლოდ მე,ჩემთან ერთად ასობით და ათასობით ჩემი თანაქალაქელი და თანამემამულე ამ დღეში აღმოჩდნენ.ჩვენი ქალაქი დაიბომბა,მე საკუთარი თვალით ვნახე პირველი ბომბის

პატარა მაწანწალები.

თბილისში ლამაზი დილა თენდება, ლამაზი დილა თენდება ჩვენთვის, ხოლო პატარა მაწანწალებისთვის, რომლებიც უსახლკაროდ, უპატრონოდ არიან მიგდებულნი, ყოველი დილა ერთმანეთს ჰგავს, ერთნაირად მოსაბეზრებელი და არაფრის მომცემია. საშინელი ომის გამო ისინი სხვადასხვა

ბავშვებსაც უყვარდებათ

-პირველი ვარ,ვისაც ამას უყვები?-თაფლისფერ თვალებში შევხედე და ვიგრძენი როგორ კანკალებდა. -კი,პირველი-გადამეხვია და უფრო ატირდა... -შენზე რომ დავწერო შეიძლება?