თვრამეტი წელი და რეალური არაფერი

თუ სურვილი გექნებათ გამოვაქვეყნებ ისტორიას "თვრამეტი წელი გზაში".რალურ ცხოვრებაზე,ჩემს ცხოვრებაზე.ოღონდმხოლოდ 27 გვერდია.აღვნიშნე,რომ ვერ დავასრულე.არ მეყო ამისთვის ძალა და.

უიმედოდ

ისე დავიღალე, ისეთი მოსაწყენი გახდა ცხოვრება, ისე უსაღვროდ მენატრები.. მენატრება შენი ხმა. ყოველი სიტყვა ბედნიერება იყო, ყოველი შენი ნათქავამი ფრაზა ცხოვრებას მასწავლიდა. ძალიან მიყვარდი. მიყვარდი ისე როგორც არავინ მყვარებია არასდროს, მიყვარდი

სუიციდი

მწვანე ყდაში გახვეული წიგნი გულზე მივიხუტე თითქოს გამძვინვარებული ქარისგან ვიცავდი ,რომელიც ცივი ჰაერის მასას დაუნდობლად ატრიალებდა,მივდიოდი ქუჩაში ყურსასმენებით წვიმდა დახრილად და ძალიან ციოდა ფეხებში სიცივე მეპარებოდა და ვგრძნობდი როგორ მასობდა

წერილი...

ვერ ვიგებ აქამდე რატომ ვაგრძელებ ამ უაზრო ცხოვრებას ,თუმცა ყოველდღე სველი წამწამებით გაღვიძება ხომ თვითმკვლელობაა ,ხო,მე ყოველღამ ვკვდები და დილით ვცოცხლდები,ყოველღამ ვტირი და ვცდილობ არავინ გაიგოს როგორ მტკივა.

ინტერნეტ-მეგობარი

დავიწყოთ იქიდან რომ 4Love.ge რომ არა ვერ გავიცნობდი დიდ ნიკოლოზს ( კი სასაცილოა მაგრამ ასეა),მარიამოს რომელზე ვგიჟდები,ანუშკის რომელსაც ეს ანუშკი დიდმა შეარქვა და იმის მერე ასე ვეძახით,სვანს ჩემს რუსას რუსოს,ლიზუს ოხ ლიზუს ჩემზე აქვს ისტორიები

ადამიანი და ბუნება

ეს მოთხრობა დავწერე 12 წლის ასაკში, როდესაც განსაკუთრებით განვიცდიდი ვაჟა-ფშაველას გავლენას. მაინტერესებს თქვენ როგორ მოგეწონებათ. ადამიანებო! გამოფხიზლდით და დაეხმარეთ ბუნებას!!! რა ბედნიერები ვართ ჩვენ, ადამიანები, რომ გაზაფხული არსებობს.

ჩვენ აღარ არსებობს

და ზუსტად მაშინ იღება კარი შემიდიხარ ისევ ვერ მამჩნევ ისევ გვერდს მივლი და ჩემს უკან ჯდები.... რომ მცოდნოდა ეს ასეთი ძნელი იქნებოდა არ გაგიშვებდი,რომ მცოდნოდა ეს ასე გამიჭირდებოდა არ გავიქცეიდი.გავჩერდებოდი,მოგისმენდი,მეყვარებოდი ისევ.. ახლა არ

რატომ ან ვის მიჰყავს ჩვენი თოჯინები?

ამოთხრილ ასფალტში წვიმის წვეთები შეყრილან და პატარა გუბურა გაუკეთებიათ, როგორც მოხუცის სევდიან ცისფერ თვალებში ცრემლებს და ქარი ჰქრის... -ბაბუ, რა ფერია ცა?-ეკითხება მარტოხელა ფიცარზე ჩამომჯდარი პატარა გოგონა, ფიქრებში გართულ მოხუცს.ქარი ჰქრის...

სიყვარული არსებობს

სიცოცხლის აზრო, ყველაზე ტკბილო, თავნებავ, უსაყვარლესო და რაც მთავარია ჩემზე გაგიჟებით შეყავრებულო გოგოვ, გწერ ამას შენ ერთადერთ სიყვარულს, სიცოცხლეს, სიხარულს. ერთადერთი რაც დამრჩენია ის არ რომ მოგწერო წერილი და სხვა ვერაფერი.. გული, გული, ხო , ხო

ამბის დასასრულამდე წერტილიღა დარჩა

ამბის დასასრულამდე წერტილიღა დარჩა გახსოვს ჩვენი ერთად ყოფნის ბოლო დღე? -ამაზე რატომ მელაპარაკები? - როცა წავედი. წავედი ისე რომ უკან არც მომიხედავს , სახურავზე ავედი , ვგრძნობდი როგორ სუნთქავდა ნიავი ჩემით. ვგრძნობდი როგორ მეხეთქებოდა ზურგზე ქარი.