ზღვა

ყოველთვის მეგონა რომ მე, ქარი და წვიმა ერთმანეთისთვის ვიყავით შექმნილნი.ახლა ქარია,ცივა და წვიმს კიდეც ოდნავ. თბილ საბანში გახვეულს მესმოდა,როგორ ღრიალებდა ქარი,კივილით როგორ აწყდებოდა ჩემს ფანჯრებს,მესმოდა ,როგორ რიტმულად უკრავდა წვიმა სახურავზე

და თქვენ რა იცით?!.

ძნელი იყო მისთვის ბავშვობა...ზედმეტად რთული...ბევრი იფიქრებს „რა ძნელი ბავშვობა მაგას ჰქონდაო?“ მაგრამ თქვენ რა იცით ?! იცით რა რთული იყო,როდესაც საკუთარი დედა „შლანგით“ გცემდათ კამფეტის გულისთვის?! ან ის თუ იცით როგორი იყო როდესაც,ლახტით გცემდათ

სიყვარული პრესტიჟული ჟურნალის სტატიისთვის! (2)

ამ მომენტში სიხარულს და ამავდროულად გაურკვევლობას ვგრძნობ. არასდროს შევჭიდებივარ მსგავსი მოცულობის და შინაარსის სტატიას და ახლა ერთბაშად, ალბათ ცოტა გამიჭირდება.როგორ შეიძლება დავიწყო სტატიის წერა? რით ან საიდან? წარმოსახვით

მე და სიმარტოვე!..

ვიცი მოვა დღე,როდესაც არავინ არ შემიშლის ხელს..ვიცხოვრებ ჩემთვის მარტო,ყველა დღეს.იცით ძალიან მინდა წავიდე შორს...სადაც არავინაა..თუმცა შეიძლება იყოს ვინმე, ოღონდ არ ვიცნობდე...არავინ არ მტკენდეს გულს...როგორ მინდა წავიდე...გავცურო

მუდამ ჩვენს გულებში კოტე!

კოტე თოლორდავა დაიბადა - 1979 წლის 13 მაისს გაირდაიცვალა - 2015 წლის 11 აპრილს ქართველი კინოსა და თეატრის მსახიობი. არ შემიძლია არ დავწერო ახლა რას ვგრძნობ სიტყვები არ მყოფნის რომ გამოვხატო ეს ადამიანი როგორ მიყვარდა უბრალოდ სიყვებით ვერ აღვწერ

OLd TIME....

ახლა უბრალოდ ემოციებმა იკლეს, ეს წვრილმანები ვეღარ მაბედნიერებს,უბრალოდ ღიმილს მგვრის სახეზე. ახლა ბედნიერებისთვის უფრო მეტი რამ მჭირდება და ამ მეტის მოპოვება ცოტა არ იყოს რთულია…

სიყვარული პრესტიჟული ჯურნალის სტატიისთვის! (1)

სასიამოვნოდ დაიწყო დღე! ვერანდაზე ყავის სმით გართული ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა.მე ვარ ლიზა ბაქრაძე 23 წლის,ჯურნალისტი. ვწერ სტატიებს ჯურნალებისთვის და ეხლახანს გავაგზავნე ჩემი რეზიუმე ერთ-ერთ ძალიან პრესტიჯულ ჯურნალის გამოცემაში ჯურნალისტის

Art Cafe

მთელი დღის წვიმის შემდეგ,შებინდებისას გადაიღო.ალუბლების ყვავილების ფანტელები დაცურავენ ქუჩის გუბეებში.მოსახვევში თეთრ აბრაზე შინდისფრად გამოყვანილი წარწერა შენიშნა და იქითკენ გაემართა მძიმე ნაბიჯებით.კაფეს მძიმე კარებს მთელი ტანით მიაწვა.მკრთალი

ერთხელ ქუჩაში...!

სტუდენტობისას, ერთხელ, პროსპექტზე, უსინათლო რომ გადამყავდა, რაღაც აზრებმა შუა გზაზე გამყინეს უცებ; წარმოვიდგინე, თუ რა დღეში ჩავარდებოდა, მე რომ მისთვის ხელი გამეშვა, გავშვორებოდი... და ზუსტად ასე მოვიქეცი, იქ მივატოვე, გადმოვედი მეორე მხარეს და

უბრალოდ ასეა

რატო რა დავაშავე ასეტი რომ საკუთარი თავი მზულს გადაწყვეტილების მიღება არ შემიძლია დამოუკიდებლად , არ ვიცი რა ხდება ჩემ თავ გულს რაღაც მიღღრნის შიგნიდან თითქოს რაღაც უნდა მოხდე ისეთი რაც ჩემი ბრალი იქნება , უბრალოდ მინდა დავჯდე და ვიტირო სანამ არ