რატომ ან ვის მიჰყავს ჩვენი თოჯინები?

ამოთხრილ ასფალტში წვიმის წვეთები შეყრილან და პატარა გუბურა გაუკეთებიათ, როგორც მოხუცის სევდიან ცისფერ თვალებში ცრემლებს და ქარი ჰქრის... -ბაბუ, რა ფერია ცა?-ეკითხება მარტოხელა ფიცარზე ჩამომჯდარი პატარა გოგონა, ფიქრებში გართულ მოხუცს.ქარი ჰქრის...

სიყვარული არსებობს

სიცოცხლის აზრო, ყველაზე ტკბილო, თავნებავ, უსაყვარლესო და რაც მთავარია ჩემზე გაგიჟებით შეყავრებულო გოგოვ, გწერ ამას შენ ერთადერთ სიყვარულს, სიცოცხლეს, სიხარულს. ერთადერთი რაც დამრჩენია ის არ რომ მოგწერო წერილი და სხვა ვერაფერი.. გული, გული, ხო , ხო

ამბის დასასრულამდე წერტილიღა დარჩა

ამბის დასასრულამდე წერტილიღა დარჩა გახსოვს ჩვენი ერთად ყოფნის ბოლო დღე? -ამაზე რატომ მელაპარაკები? - როცა წავედი. წავედი ისე რომ უკან არც მომიხედავს , სახურავზე ავედი , ვგრძნობდი როგორ სუნთქავდა ნიავი ჩემით. ვგრძნობდი როგორ მეხეთქებოდა ზურგზე ქარი.

გაზაფხული

დანამდვილებით ვერაფერს ვიტყვი, მაგრამ იმ დღეს ალბათ 6 საათზე გამეღვიძა, უფრო სწორედ ექვსს რომ ათი აკლდა. 10 წუთით ადრე გავახილე თვალები ვიდრე მაღვიძარა დარეკავდა და მზერა ნესტით დალაქავებულ კედელს გავუსწორე. იმ დილით ჩემი ფანჯრიდან მზემ ამოჰყო თავი

როცა ყველაფრის თქმას გადაწყვეტ

ერთმანეთს უკვე რამდენიმე წელია ვიცნობთ...ამ ყველაფრის გაკეთება დიდი ხნის მანძილზე მინდოდა თუმდა ვერასდროს ვბედავდი, რაღაც ძალა მუდამ ხელს მიშლიდა და არ ვიცოდი ეს რა იყო თუმცა მაშინ დადგა მომენტი...ურთიერთობის გარკვევა მინდოდა. ჩევნი

მის გარეშე უბრალოდ ვეღარ ვძლევ!

ცხოვრებაში ასე ხდება… მოულოდნელად ყველაფერი ინგრევა და შენ სამუდამო უფსკრულში ვარდები… და მაშინ ჩნდება ის – “სიყვარულის ფილოსოფია”. ამ ქვეყნად არაფერი გინდა, მხოლოდ ის: მისი თვალები, მისი გამოხედვა, მისი ხელები, შეხება, მისი ტუჩები, კოცნა, მისი

ტკივილი. (სრულად)

და მაინც რა ძლიერები ვართ.. როგორ გვეზიზღება და როგორ გვიყვარს ერთმანეთი. როგორ ვკლავთ ყოველ წამს სულერად ერთმანეთს. სულიერი სიკვდილია მწარე, თორემ ბანალური სიკვდილი, როცა მიწას მიებარები ეგ ჩვეულებრივი ყოველდღიურობაა, არც არაფერია გასაოცარი.

სიყვარული ანუ გამონათება

ზამთრის სუსხიან დილას, როდესაც ხეებს სიცივისგან აკანკალებთ, წ....ბი მოხრილნი წვანან და ბუ ცხვირაბზუებული ამთქნარებს კატო ბებო თავის თბილ ოთახში, საყვარელ სავარძელში ზის და პატარა ფანჯრიდან ვრცელ სამყაროს გასცქერის. აკაკი წერეთელივით შემოუდგამს თავზე

არსებობს ბედნიერება და სიყვარული 21-ე საუკუნეში?

ცხოვრება ტკბილია და არა ბედნიერი.იცი,ის როგორია? რაც არ უნდა უბედური იყო,მაინც ნახავ მასში რაღაც დოზით სიტკბოს.ის კაიფსაც ჰგავს.ნარკომანი ტკბება,სიამოვნებას ღებულობს წამლით,მაგრამ განა ის ბედნიერია?ხშირად,მესმის ფრაზები იმის შესახებ,რომ ცხოვრება

ბედნიერება- მარადიული თუ წამიერი?

მაგრამ პირობას ვდებ, როცა ეს ყველაფერი დასრულდება და კვლავ ბედნიერი ვიქნები, იმის მიუხედავად, რომ ეს ფრაზა ბედნიერი ადამიანისთვის არც თუ ისე სასიამოვნო მოსასმენია, მაგრამ იგი დამეხმარება დავაფასო და გავუფრთხილდე ჩემი სიხარულის თითოეულ ნამცეცს,