სისხლიანი მთვარე (2)

რამდენიმე ხნის წინ სისხლიანი მთვარე დავწერე.მოგეხსენებათ, ჩემს შეშლილ მეზე იყო,რომლის არსებობასაც შეეგუა საზოგადოება და იმ ოთხი კედლიდანაც გამოვედი,სადაც ყოველ ჯერზე დიმედროლით მაბრუებდნენ,იმ ოთხი კედლიდან ,სადაც ჩემს მუზას არარსებული ადამიანები

საცოდავი ხარ

გუშინ საღამოს შემატყობინეს, რომ მოკვდი. ასე უაზროდ? ფანჯრიდან გადახტი? სულ არ გაგაჩნია ფანტაზია, პატარავ. თუმცა ვენები რომ გადაგეჭრა, უფრო საცოდაობა იქნებოდა, ვიდრე სიცარიელეში ნახტომი: ხელზე წითელი ზოლები, სისხლით გაჯერებული წყალი - პათოსურია.

"შენთვის ვიბრძოლებ!არ მინდა სხვა!

იკა და ჩვენი სიამაყე დადააამმ გიგა გიგა ვაფშე ყველაზე ჯიგარია ნუ განსაკუთრებულად ერთი ჩვენგანისთვის განსაკითრებულად საყვარელია ნუ ამაზე მერე გეტყვით. ძაან შორს წავედი ვაგრძელებ ჩვეულებრივი ზაფხულის დღეა ჩვენს კაფეში ვიყავით უი არ მითქვია? ჩემ

დედა, მასწავლე ბედნიერება

,,დედა… ამ დილით მე წავიკითხე შენი წერილი და მთელი დღე ვერ დავიხსენი თავი მასზე ფიქრისაგან. ძალიან მინდა შენთვის შევარჩიო საჭირო სიტყვები, რომლებსაც გაიგებდი და აღიქვამდი სწორად.

უზომოდ მენატრები!

ამქვეყნიური პრობლემებისგან მოწყვეტილს,ტკბილად მეძინა...ისევდაისევ შენ მესიზმრებოდი...აუხდენელ,არარეალურ ოცნებებს სიზმრებში ვიხდენდი და ამ სიზმრებშივე ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი თავს...უცებ,რაღაც ხმაური გაისმა...სასიამოვნო,მაგრამ ამავდროულად უკვე

დემონი

ყოველ ახალ ადამიანში ვიკარგები, მხსნელს ვეძებ, საბოლოო ჯამში საკუთარ თავსაც ვკარგავ და იმათ, ვინც მნიშვნელოვანია. მთელი ცხოვრება ვიბრძვი რომ არ ვიყო მარტო, არა და არასდროს არ ვყოფილვარ ასეთი მარტოსული. ყველაზე მეტად საკუთარი ფიქრები, გრძნობები

თვრამეტი წელი და რეალური არაფერი

თუ სურვილი გექნებათ გამოვაქვეყნებ ისტორიას "თვრამეტი წელი გზაში".რალურ ცხოვრებაზე,ჩემს ცხოვრებაზე.ოღონდმხოლოდ 27 გვერდია.აღვნიშნე,რომ ვერ დავასრულე.არ მეყო ამისთვის ძალა და.

უიმედოდ

ისე დავიღალე, ისეთი მოსაწყენი გახდა ცხოვრება, ისე უსაღვროდ მენატრები.. მენატრება შენი ხმა. ყოველი სიტყვა ბედნიერება იყო, ყოველი შენი ნათქავამი ფრაზა ცხოვრებას მასწავლიდა. ძალიან მიყვარდი. მიყვარდი ისე როგორც არავინ მყვარებია არასდროს, მიყვარდი

სუიციდი

მწვანე ყდაში გახვეული წიგნი გულზე მივიხუტე თითქოს გამძვინვარებული ქარისგან ვიცავდი ,რომელიც ცივი ჰაერის მასას დაუნდობლად ატრიალებდა,მივდიოდი ქუჩაში ყურსასმენებით წვიმდა დახრილად და ძალიან ციოდა ფეხებში სიცივე მეპარებოდა და ვგრძნობდი როგორ მასობდა

წერილი...

ვერ ვიგებ აქამდე რატომ ვაგრძელებ ამ უაზრო ცხოვრებას ,თუმცა ყოველდღე სველი წამწამებით გაღვიძება ხომ თვითმკვლელობაა ,ხო,მე ყოველღამ ვკვდები და დილით ვცოცხლდები,ყოველღამ ვტირი და ვცდილობ არავინ გაიგოს როგორ მტკივა.