ქვეყნიერების აღსასრული

დილის ათი საათი ხდებოდა, როდესაც ცაში უზარმაზარი მუშტი გამოჩნდა. ნელ–ნელა გაიშალა და, თითებმოკაუჭებული, ვეება ბალდახინივით უძრავად დაეკიდა ქალაქის თავზე. ქვას ჰგავდა და ქვა არ იყო. ხორცს ჰგავდა და ხორცი არ იყო. ღრუბელს ჰგავდა, მაგრამ არც ღრუბელი

ზმანება

გაფრთხილება: ზვიადს რეალობაში ასეთი რამ არ შემთხვევია, ეს არის უბრალოდ ავტორის წარმოსახვა! რამ უბიძგა ზვიად გამსახურდიას იმ ნაბიჯისკენ, რომ საქართველოს დამოუკიდებლობის აღმდგენი აქტი 26 მაისის ნაცვლად, 9 აპრილს გამოეცხადებინა? იქნებ საკუთარმა

ჩანახატი სამომავლოდ...

- მე და ნიკოლოზი რომ ვჩხუბობთ მასე ვართ ხოლმე, მაგრამ ჩვენ დიდხანს ვერ ვძლებთ მალე ვრიგდენით - ის ნიკა სკოლაში კალათბურთის ბურთი რომ გაარტყი თავში? - ხო, ხო, ეგ. აწ უკვე ჩემი შეყვარებული,- ჩაილაპარაკა მეოცნებედ.

ქალი, რომელზეც ერთ დროს ძალადობდნენ

ამოუხსნელი გრძნობა დამეუფლა ეს პირველად რომ მოხდა. პირველად რომ ამეწვა კანი სიმწრისგან, მაგრამ იმდენად გაოცებული ვიყავი, ვერც ვიგრძენი ტკივილი.

იმედი წარსულიდან (სრულად)

დიდხანს ვფიქრობდი რა დამეწერა დავალებისთვის. არ ვიცოდი რა თემა ამერჩია. დრო სწრაფად გადიოდა. უკვე ღამის 12 საათი დაწყებულიყო, მე კი ისევ კომპიუტერთან ვიჯექი და ფიქრებით დაღლილს თვალი გამექცა საქართველოს რუკისკენ, რომელიც იქვე, კედელზე ეკიდა.

რვა თვე

მთელი წელია შენზე ფიქრებს გავურბივარ არა გატყუებ! რვა თვე გავიდა შენ არსად ჩანხარ, ჩემს მონატრებაშიც კი... რვა თვეა ვცდილობ შენს სახელს არსად წავაწყდე

მხსნელად მოვლენილი ბავშვობა

იმედებს რომ დაკარგავ, ცხოვრების თავზე დანგრევას, წასვლის სურვილს და განადგურებას რომ გრძნობ ადამიანი ზუსტად მაშინ შეიძლება მოგევლინოს ბავშვობა რომელშიც ბედნიერი იყავი. ბავშვობა რომლის სურნელსაც ბედნიერების ელფერი აქვს.

გამოღვიძება

სახლიდან გასვლისას,გზაში ერთხელაც არ წამოგაძახებს,რომ არც ეს დღე იქნება შენი,როგორც ყოველი სხვა დღე. სახლში დაბრუნებულს კი-წარსულ შეცდომებს, ზღაპარივით,დასაძინებლად...

Somewhere only we know

როცა შეგხვდები უკვე დიდები ვიქნებით... როცა უკვე ჩემს წითელ ტუჩებს სიფერმკრთალე გადაეფინება და შენს შავ თმაში ჭაღარები შემეგებებიან,როგორც გაზაფხულურ მიწაზე თოვლის ნამცეცები.

ამბავი,რომელიც არ მოხდა

და მაშინ,როცა გრძნობ იმედგაცრუებას და სიამაყეს ერთდროულად,გინდა იტირო...როგორი სამარცხვინოა იყო ასე ნორმალური,ასე ცოცხალი,ასე გადარჩენილი,შუბლზემიდებული ტყვიასავით,რომ გადაიფიქრეს...