მარტოობა

მეტი რაღა უნდა ჩაიცვა მეთქი თუ კი სამარეც არ გაგათბობს ,ლანდს ვუთხარი კედელზე ჩრდილთამაშისგან ორად გაყოფილს. ჩრჩილი ჭამს კორომებს, ტყეებს. სადღაც აუნთიათ შუქი და მაინც რა მარტო არიან..

დღიური ...

გოგონას დღიური : მე დღეს ის დავინახე. მან მე შემომხედა… თვალი ავარიდე შემრცხვა ყურება. ძალიან საყვარელია, მაგრამ მე მას არასოდეს მოვეწონები მე ხომ ერთი უბრალო გოგონა ვარ

წყვდიადური მნათობი

ჩამობნელებულ ცას შევყურებ და ვარსკლავები კაშკაშებენ ყველა მათგანს თავისი ნათება აქვს წარმოუდგენელი ისეთს რომელსაც ვერც კი ვიფიქებ ერთ ერთი მათგანი შენ ხარ რომელიც საუკონოდ იქნება ამობრწყინებული და არ ჩაქრება პაპიი წყვდიადში გადაკარგული მნათობი

ჩუმი ნატვრა...

-რაზე ოცნებობ?__ იკითხა გოგოს დაქალმა. -ეეჰ!.. რამდენ რამეზე ვოცნებობ__ ცას ახედა გოგომ. -მაინც რაზე?__ დაინტერესდა… -ოცნება იმისთვისაა, ჩუმად, შენთვის იხალისო, რაღაც ინატრო…

ნინი რომელსაც ბედნიერი წარსული ჰქონდა

ისევ თოვს….ისევ თეთრია ყველაფერი….ისევ მხიარულობა, ისევ გუნდაობა, თოვლიანი გზები, ფიფქები….ყველა ბედნიერია, უხარიათ თოვლი, რომელიც მოვიდა… ამ ყველაფერთან ერთად ყველას აქვს იმედი, იმედი, რომ ყველაფერი კარგად იქნება...

ტკივილი

პაპა ყველასთვის საყვარელი ადამიანია ასევე ჩემთვისაც, ახლა ძალიან ცუდად ვარ არც კი ვიცი როგორ დავწერო ის რისი დაწერაც მე მინდა. მე ჩემს პაპასთან იმდენი კარგი წუთები მაქვს გატარებული ვერც კი ავღწერ, პაპა გთხოვ არ დამტოვო შენს გარდა ვინღა მეტყვის რომ

გამჭირვალება

ლურჯად შეღამდა ...გათენდება მალე ლურჯად ... მერე გადაჯდება მალე სავარძელში და იქედან გახედავს ვერცხლისფერ ტყვიის გუბეებს. მერე მოვიდა ამ სახლში რადგან წუხელ მთელი საღამო სვამდა, მთელი საღამო სვამდა დამთელი ღამე ვერ იძინებდა. სიზმარიც თვალებღიამ ნახა,

იმ დროს

მაჯადოვებენ დამღუპველი ღვინის ტუჩები ბროლის ღაწვები და ქანდაკების თლილი სხეული. თითქოს სამყარომ ის განგებ შექმნა, რომ მარად მე დავეტანჯე ცალმხრივი გრძნობით.

HBD

დღეს 15 იანვარია და ჩემი დღეა ეს დღესასწაული წელიწადში ერთხელ მოდის, არ მინდა იმაზე ვწერო, რომ წლები გვემატება, ვბერდებით და ასე შემდეგ წელიწადის დროები ბრუნდებიან, ადამიანები კი აღარ... ზამთარი განმეორებადია, ადამიანი კი არა . ადამიანი ფიფქივით

წითელი მალბორო

მე ბალახები არ მეხუტებიან, რომ მზეში გამდნარი ბობის ხავერდოვანმა ხმამ სამოციანების ზაფხულში მისროლოს. აბა აქ როგორ გავბედო ლეი ლეიდი ლეი ჩავრთო, ან რივერსაიდი, როცა ყველა მდინარე გაიყინა, ჩემს გულში რომ არი ისიც