აჯანყებულები (ცეცხლიდან ყინულამდე) სრულად

თავისუფლების სახელით დამონებულ ბრბოდ ვიქეცით! იმდენი დავკარგეთ უკან დასახევი გზა აღარ დაგვრჩა. გამარჯვება ან სიკვდილი! რადგან სხვა ყველაფერი ღალატის ტოლფასია.

მისი ქალიშვილი (სულ)

სიჩუმეს, მყუდროებას და სიმშვიდეს ჰაერთან ერთად ვსუნთქავდი და მის მკლავზე თავდადებული ვგრძნობდი, როგორ იშლებოდა ჩემს სხეულში მილიონობით ყვავილი. თავიდან ვიხსენებდი რამდენად საოცარი გრძნობაა, საკუთარი არსების იმ ადამიანით ავსება, ვინც შენი სამყაროს

დუდუ მერლანი //4//

უანგაროდ,რომ გიყვარს ადამიანი სულ არ გკიდია ეგ ფაქტი?დილით,რომ გაიღვიძებ და საყვარელი ქალის გვერდით წევხარ მაგაზე დიდი ბედნიერება რა გინდა?ან ცარიელ საწოლში,რომ იღვიძებ,მაგრამ სამზარეულოში თმაარეული რომ გხვდება...

ტარკვინი და საზოგადოება

ეს კონკრეტული ტექსტი დაწერილი მაქვს 15 წლის ასაკში,ძან ბევრს ვფიქრობდი ტექსტში ასახულ პრობლემებზე დაკავშირებით,სამწუხაროდ ეს პრობლემა დღესაც აქტიურია.

ლეონიდები (სრულად)

ჭადრები მაისობდნენ ხილიანზე. მწვანეში ჩაფლულიყვნენ ერთმანეთში ნაწნავებივით გადაკლაკნილი ქუჩები. ყველა სახლის ფანჯარა თავის ამბავს ეჩურჩულებოდა ჩაფიქრებულ გამვლელებს, თავიანთ დარდებსა და ამბებში გახლართულებს.

ოცნებებთან ასე ახლოს (25)

რით დაგიმსახურე ? ლექსომ ანიტას სხეული ხელში აიტაცა და საძინებლისკენ წაიყვანა -არც ერთი დღე არ იქნები ჩემს გვერდით უბედური ანიტა -არც ეერთი დღე მინდა უშენოდ გათენდეს ლექსო! -შენი სული მაშინ დავინახე როცა შემიყვარდი ანიტა ! შენ პირველად მითხარი

ბედისწერის ძალა (2)

– უნდა, წავიდე ალბათ უკვე მეძებენ. – გთხოვ, ცოტახნით დარჩი. _ არ შემიძლია.- უთხრა და კარავიდან გასასვლელად მოემზადა. _ შეიძლება, ეს ჩვენი უკანსკვნელი შეხვედრა იყოს.- უთხრა ბიჭმა.

ბედისწერის ძალა (1)

აფორიაქებული გამოიქცა ნანგრევებიდან, მაგრამ თითქოს იქ თავის რაღაც ნაწილს ტოვებდა, მოსაღამოვებულს დაბრუნდა შინ. სადაც ადა და ჯემილე ნერვიულობისგან ადგილს ვეღარ პოულობნენ.

მესამე მხარე. თავი 1

ეს გოგო ჩემი ცოლი გახდება.-ცინიკური ღიმილი აუთამაშდა სახეზე დიმა დადიანს და ძმაკაცს თავმომწონედ გადახედა. -ეგ გოგო კარგის ტრ….ს მოგი…ს.-არც იმან დააკლო და ვისკის ჭიქიდან უკანასკნელი ყლუპიც მოსვა.

თამაში ( სრულად )

_ძალიან ცუდად არის?! _ ჩემი ბარგი-ბარხანა,დოლიძის ძველ სახლში მივყარე. სანდრო მძიმედ ჩამოჯდა სკამზე და მაგიდას ხელი გადაუსვა,მტვერი აჰყვა თითს და ჩაეცინა. _არ უნდა წასულიყავი. _ ვკითხულობდი მის თვალებში ბრაზს.