broken wings #1

ბარბარა დადიანი 17 წლის. ყავს ძმა ლუკა დადიანი 26 წლის. მშობლები 1 წლის წინ დაკარგა ავტო ავარიაში, რომელსაც თვითონ ძლივს გადაურჩა, და ამას საკუთარ თავს აბრალებს. ძმამ ის ნივ-იუორკში გაგზავნა სწავლის გასაგრძელებლად. სრულიად მარტო, უყიდა სახლი 25

მარიონეტი (ოცდამეოთხე თავი)

ისევ წარსულს უკირკიტებდა ნინო, უცნაურია, თითქოს ახლაღა გაიაზრა, რომ ცხოვრების ნახევარზე მეტი მონატრებაში გაატარა. მუდამ ელოდა, მუდამ ენატრებოდა. არადა, ადრე ისევ გიგა ეუბნებოდა: - საკუთარ თავს რასაც ჩასძახებ, შემდეგ ის გიხდებაო. იქნებ ასეც იყო?

მარადიული სიყვარული?ჰმ... თავი (12)

-ჩემი საცოლეა-თქვა საბამ და ყველა გაჩერდა.....-რას ნიშნაავს საცოლეა-გამოვარდა ბექა და საყელოში წვდა-თქვენ აქ რას აკეთებთ-გაკვირვებულმა კითხა როცა ყველა გამოვიდა .უცებ პოლიცია და დაცვაც გამოვიდნენ

მოულოდნელობით სავსე ცხოვრება.

-ნიტა,ადექი სკოლაში წასვლის დროა. -კარგი რა დედიკო,სულ რაღაც 5 წუთი გთხოვ. -არა,ხომ გითხარი ადექითქო.ნიტა წამოდგა,ხელ პირი დაიბანა,კოხტად ჩაიცვა და სკოლისაკენ მიმავალ გზას გაუყვა.გზაში ნიტამ

მირჩიეთ რამე!

მირჩიეთ რამე! მომწონს ერთი ბიჭი,მომწონს არა მიყვარს და იქნებ მირჩიოთ რამე არვიცი ეას გრძნობს ჩემს მიმართ უბრალოდ მაწვალებს,ნერვებს მიშლის,მელაპარაკება,სისულელეებს აკეთებს ჩემ თვალწინ,მეხმარება,მიბრაზდება ხანდახან...მაგრამ ყველაზე საშინელება

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეთხუთმეტე თავი (27)

-მეც მიხარია შენი ნახვა ნია_უპასუხა მამაკაცმა და გოგონას მოეხვია-თუმცა შენ ნახვას აქ ნამდვილად არ ველოდი -ჰო,ცხოვრება მოულოდნელობებითაა სავსე -სასიამოვნო მოულოდნელობებით_თქვა დათომ,რომელიც სოფიასთან ერთად მიუახლოვდა მათ

იქ სადაც 13

არაფრის მომცემი სიმორცხვე ჩემში უკვე პიკს აღწევდა, არ მინდოდა დილა გათენებულიყო, არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვგცეულიყავი, მაგრამ ჩვენ როდი გვემორჩილება ბუნება!?

დამთხვევა4

დილით ადრიანად ავდექი,გუშინდელი შემთხვევის იგნორირება მსურდა,თორნიკესთან ყოფნა კარგი იყო თუნდაც 24 საათით,მაგრამ უნდა მახსობდეს,რომ ეს თამაში იყო და არაფერი სხვა,კი წამომცდა საკუთარ თავთან გუშინ ,რომ თორნიკე მომწონდა მაგრამ ყველანაირად ვეცდები,რომ

Après nous le déluge à venir - ჩვენს შემდეგ თუნდაც წარღვნა მოსულა

დილით გაღვიძება ალბათ ყველაზე რთული რამაა ჩემს ცხოვრებაში. გონება ფეხისწვერებზე ცდილობს ამ საგანგაშო ხმას გაექცეს, მაგრამ მაღვიძარა იმარჯვებს და მე თვალდახუჭული ვცდილობ დატვრეული ტელეფონის ეკრანს ხელი გადავუსვა და დავადუმო.

მომეცი ხელი ...3...

ადამიანურად მთხოვე რამე და არ მახსოვს?-ღვედი შევიკარი და შევუღრინე. გაფართოებული თვალებით გამომხედა და თავისთვის გაიღიმა.-ნუ იცინი! -რატომ? გაღიზიანებ? -ხო. ცუდად მოქმედებ ჩემზე! -ნეტავ მეც ვიცოდე, შენ როგორ მოქმედებ ჩემზე!