ნატალია(2)

სიმართლე გითხრათ? ვგიჟდებოდი მისი მანქანიდან გადმოსულ გოგოებს რომ დავინახავდი უნივერსიტეტში, ხან ერთი ხან მეორე ხან მესამე და , როგორ აგიხსნათ არ ვიცი რა მემართებოდა, სულ სათითაოდ მეწიწკნებოდა რაღაც ყველა წარმოდგენაზე რომ სანაამ უნივერსიტეტამდე

არითმია (თავი 1)

ვერ მოეღო ამ რიგს ბოლო! მზერამოუშორებლივ მივჩერებივარ ჩემ წინ გაშეშებულ მოხუცს, რომელიც უსაშველოდ ნელა მოძრაობს და ვცდილობ, ღრმად ვისუნთქო. მოულოდნელად, გვერდში მუჯლუგუნი მხვდება და უცნობი განზე მწევს. აღშფოთებული ვაჩერდები უხეშ კაცს, რომელიც,

ბაბლუანის სათამაშო (თავი 8)

-რატომ ტირი?-გულუბრყვილოდ, გაუაზრებლად, გულწრფელი კითხვა ესროლა კაცს და ჩასისხლიანებულ თვალებში ჩააშტერდა... ბაბლუანის პასუხი რომ ვერ მიიღო, გონება გაუნთდა, ირონიულად ჩაიღიმა-აჰა, ყველაფერი გასაგებია, შეგეცოდე არა?შეგეცოდე ასეა! მაგრამ არ მჭირდება

ჯიუტი და მისი სვანი (თავი 3)

ცხელი სუნთქვა რომ ვიგრძენი კისერთან აი მაშინ მიხვდვი ძაან რომ მქონდა დარხეული -შენთვის არ უსწავლებიათ რომ ასე არუნდა დახვდე ბიჭს! -და შენთვის არ უსწავლებიათ დაუკაკუნებლად სხვის ოთახში უზრდელობაა შემოსვლა?? შემოვუტრიალდი და თვალებში შევანათე, ჯერ

მთელი ცხოვრება და სამი თვე (თავი 9)

--ნახევარ საათში ჩემთან იყავი--ტელეფონში "ცოლის" ხმა გავიგონე. ველოდი მის ზარს.. ვიცოდი, ვხვდებოდი დარეკავდა და ეს ყველაფერი მშვიდად არ ჩაივლიდა. სამუშაოდან გავენთავისუფლე და წავდეი.... მთელი გზა აზრებს ვალაგებდი რამეთქვა...რას მკითხავდა,რა

შენ მე დელიგიტით (სიყვარულით) დამაავადე (მესამე თავი)

-დაჩი?აქ რა გინდა? -სალაპარაკო მაქვს შენთან მეუბნება წყნარად და შიგნით შემოდის.ოხ ჯანდაბა.ესღა მაკლდა. -სანდრო გაიცანი ეს ჩემი ძმაა დაჩი.ვეუბნები და ყალბ ღიმილს სახეზე ვიკრავ.

მომაბეზრებელი ფიქტიურობა. (2)

მანქანაში ვზივარ და ანდრიასთან მივდივარ..დანიშნულების ადგილზე ვჩერდებით, კარს მძღოლი მიღებს, მანქანიდან გადავდივარ და ანდრიასკენ მივრბივარ, ძალიან მაგრად მიხუტებს და სახლში შევყავარ. აქ არასდროს ვყოფილვარ. არვიცი რა მინდა აქ..აქ არ არის ჩემი ადგილი?

სიყვარულის რეფლექსი (სრულად)

მასთან ძალიან ახლოს მივედი, ისე ახლოს, რომ ამ ლამაზი ხედის თავზე მოაჯირთან რომ არ ყოფილიყო მიმწყვდეული, უდაოდ უკან დაიხევდა უხერხულობისგან. სხვა გზა არ ჰქონდა, ადგილზე გაქვავდა და ჩემს მძიმე სუნთქვას განცვიფრებული უსმენდა. ხელები მის მარჯვნივ და

მიგდებული "პატარძალი" (6)

-და მაინც რა გინდა ნენე?! -თორნიკე სად ჯანდაბაში მიდიხარ?!-მივზდევ , მაგრამ ამ საშინელი ფეხსაცმლით ეჭვი მაქვს ვერ დავეწევი! -ლაშხი!-ახლა კი ბრუნდება ჩემსკენ. ახლოს მოდის და თვალებში მიყურებს.

ჩვენ და თბილისი!(სრულიად)

აეროპორტიდან გამოვედი და ხარბად შევისუნთქე თბილისის ჰაერი.როგორ მომენატრა სამშობლო და ჩემი თბილისი.ტაქსი გავაჩერე და ვთხოვე თბილისის ქუჩები დაეთვალიერებინა ჩემთვის.ფანჯარა ჩამოვწიე და ძველ ქუჩებს გავუყევით,მერე ახლებს(ჩემთვის).ყველაფერზე მიყვებოდა