შენ მე დელიგიტით (სიყვარულით) დამაავადე (მესამე თავი)

-დაჩი?აქ რა გინდა? -სალაპარაკო მაქვს შენთან მეუბნება წყნარად და შიგნით შემოდის.ოხ ჯანდაბა.ესღა მაკლდა. -სანდრო გაიცანი ეს ჩემი ძმაა დაჩი.ვეუბნები და ყალბ ღიმილს სახეზე ვიკრავ.

მომაბეზრებელი ფიქტიურობა. (2)

მანქანაში ვზივარ და ანდრიასთან მივდივარ..დანიშნულების ადგილზე ვჩერდებით, კარს მძღოლი მიღებს, მანქანიდან გადავდივარ და ანდრიასკენ მივრბივარ, ძალიან მაგრად მიხუტებს და სახლში შევყავარ. აქ არასდროს ვყოფილვარ. არვიცი რა მინდა აქ..აქ არ არის ჩემი ადგილი?

სიყვარულის რეფლექსი (სრულად)

მასთან ძალიან ახლოს მივედი, ისე ახლოს, რომ ამ ლამაზი ხედის თავზე მოაჯირთან რომ არ ყოფილიყო მიმწყვდეული, უდაოდ უკან დაიხევდა უხერხულობისგან. სხვა გზა არ ჰქონდა, ადგილზე გაქვავდა და ჩემს მძიმე სუნთქვას განცვიფრებული უსმენდა. ხელები მის მარჯვნივ და

მიგდებული "პატარძალი" (6)

-და მაინც რა გინდა ნენე?! -თორნიკე სად ჯანდაბაში მიდიხარ?!-მივზდევ , მაგრამ ამ საშინელი ფეხსაცმლით ეჭვი მაქვს ვერ დავეწევი! -ლაშხი!-ახლა კი ბრუნდება ჩემსკენ. ახლოს მოდის და თვალებში მიყურებს.

ჩვენ და თბილისი!(სრულიად)

აეროპორტიდან გამოვედი და ხარბად შევისუნთქე თბილისის ჰაერი.როგორ მომენატრა სამშობლო და ჩემი თბილისი.ტაქსი გავაჩერე და ვთხოვე თბილისის ქუჩები დაეთვალიერებინა ჩემთვის.ფანჯარა ჩამოვწიე და ძველ ქუჩებს გავუყევით,მერე ახლებს(ჩემთვის).ყველაფერზე მიყვებოდა

ცხელი სუნთქვა -9-

ხმასაც ვერ ვიღებდი, საკუთარ თავზე ამის გამო ცალკე მეშლებოდა ნერვები, სულ ასე მემართება, სხვები კივიან, საშველად იძახიან, მე კიდევ ისიც ვერ მოვახერხე შუქი ამენთო, დებილივით ვიდექი და ველოდებოდი

7 თვიანი კომა

თვალები რო გავახილე რეანიმაციაში ვიწექი ვიღაც ბიჭი იჯდა სკამზე ხელი ქონდა მოკიდებული ჩემზე და თავჩახრილი რაღაცეებს მესაუბრებოდა შემომხედა და რო დამინახა ყვიროდა ექიმო თვალები გაახილა და უცებ გავარდა ოთახიდან დამესივნენ ექიმები როგორციქნა

მე არ დამისრულებია...(VIII თავი)

გაშტერებული ვუყურებდი კართან მდგარ გაბრიელს, რომელსაც თაიგული ეჭირა ხელში. თავზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და დაბნეული თვალებით შემომცქეროდა. -აქ რას აკეთებ?_ვკითხე გონს მოსულმა და მზერა გავუსწორე. -უბრალოდ მოვედი._დაბნეულმა მითხრა. -და რატომ? -ისე

დაქირავებული მკვლელი IX თავი

სარას საუბრის დაწყება ეძნელებოდა, არ იცოდა საიდან დაეწყო. ისეთი გრძნობა ქონდა თითქოს კითხვის უფლება არ ქონდა, თითქოს დიმა მისი არც იყო, თითქოს მისი ეშინოდა. ძლივს გაბედა ხმის ამოღება. -გღვიძავს? კითხა ჩახლეჩილი ხმით.

სამი ფიფქი ანუ ისტორია რომელსაც სახელი არ აქვს (ნაწილი პირველი)

მაშინ დაიწყო დასასრულის დასაწყისი... ჭორი გაგორდა არაბული ქურდიაო არაბული მკვლელიაო არაბულმა დევდარიანებს ყველაზე ძვირფასი, მაგდა მოპარაო... დიდხანს ლაპარაკობდნენ თუ რას იზამდა არჩილ დევდარიანი, თუმცა არაფერი გაუკეთებია შვილის დასაბრუნებლად...