მიგდებული "პატარძალი" (3)

-რას შვრები?-წყალი გადმოაფურთხა პირიდან. -ვთხოვდები დედა. -შენ რა გაგიჟდი?! გინდა შური იძიო გიორგიზე და ვიღაცას მიყვები ცოლად?! -ვიღაცას არა, ბიჭს მივყვები , რომელიც მიყვრას.

პროკურორი მაღალ ქუსლებზე (3 თავი)

-გისმენთ -ქალბატონო ლეა კიდევ ერთი მკვლელობა-ტელეფონში ჩამძახის ახალბედა -მისამართი მომწერე-ვუთიშავ და ბიჭებს ვუბრუნდები.

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაშვიდი)

მონასტრის დიდ ტაძარში შეკრებილიყვნენ მეგობრები. საკურთხეველთან დაესვენებინათ მაცხოვრის ხატი. თავდახრილი ლოცულობდა წინამძღოლი. იცოდა, თითქმის სასოწარკვეთილებამდე მისულ ახლობლებს, განსაკუთრებით მაიკოს ყველაზე მეტად გამხნევება და იმედი ახლა

შენ ჩემი ყოველთვის იქნები3

გარეთ გავედით მანქანას მიყრდნობილი იდგა ზურა და ტელეფონში ჩაჩერებოდა,ჩვენ რომ მივუახლოვდით თავი ასწია -ოჰოო.. მოსულან მშვენიერობები,თქვა ღიმილით და თვალებით შევეჩეხეთ,რაღაცატომ შემრცხვა და თავი დაბლა დავხარე,ეკა მანქანისკენ წავიდა,ზურა კი ნელა

სიგარეტს მომცემ? (სრულად)

სიგარეტს მომცემ?-ინგლისურიდან ძალიან გაღიზიანებული გამოვდივარ უაზროა ეს გაკვეთილები მხოლოდ გოგონები და ისინიც სწავლაზე დამშეულები ორი საათის მანძილზე ერთხელ რომ არ იტყვიან სასაცილო ხუმრობას. ქუჩში პირველივე ბიჭს ვაჩერებ -ახლავე,-ბიჭი ყოველგვარი

მე არ დამისრულებია... (I თავი)

როგორ მიყვარს გაზაფხული, მაგრამ დილით ადგომა მაინც მესიკვდილება და რა ვქნა. სამსახური ვის არ გააღვიძებს, ახლაც ზარმა 8-ზე დარეკა, ბუზღუნით გავთიშე და საწოლიდან წამოვდექი. ნიას ოთახში შევიხედე, ჯერ კიდევ ეძინა ჩემ პატარა გოგოს. ამიტომ, ჯერ

მარიამმა

ჩვენი ოჯახი ყოველთვის დიდი რაოდენიბით გამოირჩეოდა, დედას ხატია ქვია მამას გიორგი, ჩვენ სამნი ვართ ორი და და ერთი ძმა. მე ნინაკო 20 წლის. ჩემმი დაჩი 16 წლისა, პატარა კი მარიამა 7 წლის. დაჩის დაბადება არ მახსვს მე თვითონ პატარა ვიყავი, მაგრამ მარიამა

აქ სიტყვები ზედმეტია (მერვე თავი)

ძლივსძლიობით წამოვწიე საკუთარი თავი საწოლიდან და დარეტიანებულმა სააბაზანოსკენ ავიღე გეზი. ფაქტობრივად თვალდახუჭულმა შევაღე კარი და თვალების გახელა უკვე მოშვებულმა წყალმა მაიძულა. ნელა მიმოვიხედე და ზურგშექცევით მდგარი დედიშობილა ალექსანდრე დავინახე.

Never miss a chance to dance(XVIII თავი)

მივედი აეროპორტში და უცებ რეკავს ტელეფონი. -გაბი,სად ჯანდაბაში მიდიხარ?–ლიზაა -აეროპორტში -და სად აპირებ წასვლას? -გერმანიაში. თქვენც ხომ იქ ჩადიხართ?

სანშაინ (მე-5 თავი)

არ ვიცი რა უნდა ვქნა. ვდგავარ და ნელ-ნელა, წვეთ-წვეთად, ვკარგავ ძალას, უნარს, შესაძლებლობას. ის არის, რა თქმა უნდა, ის არის, სხვა ვინ იქნება?! ვდგავარ და ვკვდები. არ ვიცი, როგორ იხსნება ანატომიურად ეს ფაქტი.