1897

ლონდონში ხშირად წვიმს.დღევანდელი დღეც არ არის გამონაკლისი.საღამოს გემით უნდა წავიდე მონატრებულ ქვეყანაში.ფანჯარას ოდნავ ვაღებ,ისე რომ წვიმის წვეთებმა ოთახში ვერ შემოაღწიონ.ფინჯან ყავას ხელში ვიღებ სავარძელში ვჯდები და გავყურებ უსასრულო

ლიზას ახირება! (საცდელი თავი)

ლიზამ აიხირა გასაუბრებაზე წამომყევი გინდა თუ არაო. ეს გოგო რამეს, რომ დაიჟინებს რთულია არ დათანხმდე ისეთია. რაღაც კომპანიაში იყო თავისუფალი ადგილი მიმღებ-გოგონად და ესეც ახტა , თან უნივერსიტეტში ვივლი თან ჩემი ფული მექნებაო. მარტო წასვლა ეზარება და

ტყის საიდუმლოება (თავი მეხუთე)

- მადლობა, ჩემს საძებნელად, რომ წამოხვედი და მიპოვე. შენ რომ არა, არ ვიცი რა დამემართებოდა. - თბილად გაუღიმა და დაუფიქრებლად ლოყაზე აკოცა. თავისი საქციელი, რომ გაანალიზა ლოყები ბროწეულისფრად აუღაჟღაჟდა.

მოდი მგელობანა ვითამაშოთ . (პირველი მეორე )

–ღმერთო ჩემო ნამდვილად არ მაქვს ბედი – ნინი როგორც ყოველთვის წუწუნებს – თუ მეტყვი რასერჩი ამ უსიმპატიურეს არსებად , ნამდვილად დამაკმაყოფილებ – მიაჩკა იცი ეს ვინაა? – ღმერთო უცხოპლანეტელია ? ასეც ვიცოდი ასეთი მშვენიერიი... – ჩაქრი მიაკო ჩაქრი,

დასასრულის დასაწყისი (1)

„ცხოვრება იდეალური მწერალია და მან ყველაზე უკეთ იცის თუ სად უნდა დასვას თავისი ლოგიკური წერტილი“,მაგრამ მათ შემთხვევაში ცხოვრებაც კი შეცდა, მასაც შეეშალა და ყველაზე უდროო დროს დასვა წერტილი და დაამთავრა.

არეული გრძნობები (4)

ვერ წარმოიდგენთ მეორე დღეს რა ენერგიულად წამოვხტი ფეხზე. ჩემი დიდი ჩემოდანი გადმოვიღე და დიდი მონდომებით დავიწყე ტანსაცმლის ჩალაგება. -მომენატრები საზიზღარო - ოთახში შაკო შემოვიდა და ჩემს საწოლზე წამოგორდა. -მეც მომენატრები - გავუღიმე და თან ოთახში

ტყის საიდუმლოება (თავი მეოთხე)

ბედაური უეცრად, ორ ფეხზე შედგა. ძლივს დაიმორჩილა გოგონამ თავი, რომ არ გადმოვარდნილიყო. ცდილობდა დაემშვიდებინა, მაგრამ ვერ ახერხებდა. უფრო და უფრო, აშინებდა რაღაც და ხმამაღლა ჭიხვინებდა. მისი ხმა ტყეში ექოდ ისმოდა.

სიმპათიური სტუმარი ( 19-დასასრული)

მანქანით თბილისისკენ მივდიოდი. „ გაბრო... გთხოვ არ დამტავო... გაბრო...“ ვქვითინებდი და ცრემლიანი თვალებით ძლივს ვხედავდი გზას. თბილისში შევედი და საავადმყოფოსკენ გავაქანე მანქანა. ათ წუთში იქ ვიყავი. სწარფად შევვარდი საავადმყოფოში. მისაღებში

ვარსებობ რომ შეგიყვარო -თავი 6

გადიოდა დღებიი ,კვირეეები და უფრო და უფრო მაბედნიერებდა დამიანე ,მზის ამოსვლა იყო ჩემს ცხოვრებაში .მიყვარდა ,ყველაზე და ყველაფერზე მეტად .მასთან გატარებული თითვეული წამი ბედნიერება იყო ჩემთვის .ყველაზე ყურადღებიანი იყო ,არასდროს იგვიანებდა .სულ

უბრალო დაჯახება

მე ვარ ნუცა ჯოხაძე 14 წლის ეს ამბავი 3 წლის წინ დაიწყო როდესაც 5 კლასში ვიყავი და სკოლის კიბეძე ერთ ბიჭს დავეჯახე რატის და მერე რატიმ ამაყენა და ამ პატარა მომენტზე მთელი ჩემი კლასი დამცინოდა რომ რატი გიყვრს და შეყვრებულუები ხართო მე რათქმაუნდა