მაგრძნობინე თავი ბედნიერად (თავი4)

საღამოს ინტერნეტში ბევრი ვერსია განვიხილეთ, საბოლოოდ კი შევთანხმდით , რომ საახალწლოდ კლუბში წავიდოდით, წასვლა 30დეკემბერს დავგეგმეთ. რათქმაუნდა იმედი მქოდა გუგაც შეძლებდა წამოსვლას და ეს იმედები გამართლდა, გუგა დადებითად გამოეხმაურა ამ წინადადებას.

დაკარგული ღირსება,დედის თვალში

ერთ პატარა ქალაქში ცხოვრობდა წესიერი,მორიდებული,მოკრძალებული ახალგაზრდა რომელსაც გიორგის ერქვა.გიორგიმ და თავის სკოლის მეგობრებმა გადაწყვიტეს 15 წლის ასაკში ტოტალიზატორში წასვლა,ეს რათქმაუნდა ძალდატანებით არმომხდარა,რადგან ყველას ქონდა სურვილი,ყველა

შავთვალება მონსტრი(თავი 4)

-არ წავალ!-შეეცადა მტკიცედ წარმოეთქვა.-არადა როგორ მაიმტერესებდ რა უნდა-ამოიბუზღუნა.უცებ წამოხტა,ტელეფონი ხელში მტკიცედ დაიკავა,ფანქარა გააღო და გადაძვრა.იცოდა თუ ერთი წამით მაინც გაჩერდებოდა მაშინვე გადაიფიქრებდა.სირბილით გაიარა მთელი ქუჩა,მხოლოდ

შემცვალა (5)

-დაახლოებით ნახევარი საათი ვიდექით ასე, ის მე მიყურებდა,მე მას. ვერ ვხვდებოდი ასე როგორ შევუყვარდი. მე როგორ შეიძლება შევყვარებოდი დემეტრეს ნაირ ბიჭს ან ჩემნაირ გოგოს როგორ შემიყვარდა დემეტრესნაირი ბიჭი. -მაპატიე დემეტრე არ შემიძლია დავარღვიე

გზა მთებისკენ (სრულად)

მე თათია ვარ.ერთი ჩვეულებრივი,არაფრით გამორჩეული გოგო.სკოლაში ვსწავლობ,მყავს დიდი ოჯახი,დაქალები,უამრავი ნაცნობი,ბევრი მეგობარი და შეყვარებული. ერთი შეხედვით არაჩვეულებრივი ცხოვრება მაქვს და ბედნიერი უნდა ვიყო ყოველივე ამით ,თუმცა ისევე როგორც

პირველი სიყვარული – "ის"

ეს ამბავი არც თუ ისე დიდი ხნის წინ, ერთ ჩვეულებრივ ზაფხულს დაიწყო. ამ ამბავმა ეს ერთი ჩვეულებრივი ზაფხული არაჩვეულებრივ მოგონებად აქცია. ალბათ მთელი ზაფხული ისევე უფერული იქნებოდა როგორც სხვა დანარჩენი რომ არა ის. ნამდვილად არ მახსოვს ყველაფერი

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი20)

ძვირფასო დღიურო უკვე ორი წელი გავიდა მას შემდეგ რაც შოთიკო საზღვარგარეთ საქმეზე წავიდა. მას შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა. ირაკლი და თამუნა დაქორწინდნენ და ეხლა 4 თვის ტასო გვყავს, ბედნიერი ვარ როცა მას ვხედავ. ყოველგვარ ტკივილის მიყუჩებს ტასოს ხელში

სკოლა (თავი 6)

ჩემი და თემოს ნიძლავი დაიდო და შევექეცით პიცას. უგემრიელესი იყო. ერთ ნაჭერს მეორე მოყვა, მეორეს მესამე, მესამეს მეოთხე და მეხუთეს რომ დავხედე მივხვდი რომ ვეღარ გავქაჩავდი, სუნთქვაც კი აღარ შემეძლო. ვაჟბატონი კი წარბშრუხრელად განაგრძობდა ჭამას.

მარიამი (2)

მთელი გაკვეთილი ისე უნდოდა გასულიყო, რომ მისთვის ერთხელ მაინც არავის არაფერი ეთქვა, არავის არაფერი წამოეძახებინა, მაგრამ კლასი რისი კლასია თუ არ გაგამწარეს და ყელში არ ამოგადინეს რამე. ყურსასმენები მოიხსნა, უნდოდა გაკვეთილისთვის მოესმინა, ყველაფრის

ასაკი ყველაფსრს ცვლის (11)

რაიყო ტო? მემიყვირი იმის მაგივრადრო შენდას მოუარო? ჯერ რააცვია, როგორ დადის ტო, ყველა ამაზე ლაპარაკობს, მერე ეწევა კიდეც ქალბატონი თურმე, (ამის თქმა და დათის და გუკას აწითლებული სახეები ერთი იყო, გოგოებს რომ არ დავეჭირე ალბათ იქვე წავიქცეოდი). ჰო