უადრესატოდ დარჩენილი წერილები

ძველ ფრანგულ სახლში ახალგაზრდა ქალი, პიანინოსთან შემთვევით აღმოაჩენს ძმის ძველ და გადაჭმუჭყნილ წერილებს, რომლებშიც დაკარგული სიყვარულის სევდა და წარსულის ტკივილი გადმოცემული.

Flickers of the Past

წლები გადიოდა და სამყარო იცვლებოდა, თუმცა მოგონებები უკვალოდ არ ქრებოდა. სხვა სახელით, სხვა იმიჯით, სხვა ცხოვრებით დიდ ქალაქში დასახლდა და ცდილობდა წარსულის შეცდომებისგან გაქცევას, თუმცა წარსულის დავიწყება რთულია, მით უმეტეს მაშინ, როცა მისი

სახსოვარი (სრულად)

აივნიდან უყურებდა ღამის ქალაქის ერთ ხელისგულისოდენა ნატეხს და იმაზე ფიქრობდა, რომ ქალაქის მკვეთრი განათება ღამეს იდუმალებას უკარგავდა. მის გვერდით უზარმაზარი, შავი, ყვითელთვალება კატა იჯდა უძრავად და ისიც პატრონივით ქალაქის შორეულ წერტილს უშტერებდა

უფლის სახელით

ეკლესიაში ვდგავარ. გვერდით მათხოვარი მიდგას და ალბათ მასაც არ უჭირს ჩემსავით. მთხოვა დამეხმარეო. ვუყურებ და ვფიქრობ, მე კი დაგეხმარები, მაგრამ შენ თუ შეგიძლია ჩემი დახმარება-მეთქი.

ვინმე სხვა (თავი 4)

დედაჩემი ამ ფაქტმა ისე გაახარს რომ ნიკას ქებით ყურები გამომიჭედა. მე კი იძულებული გავხდი სწრაფად ავმდგარიყავი საწოლიდან და სახლიდან გასასვლელი მიზეზი მომეძებნა.

უთქმელი სიტყვების ღაღადი (დასასრული)

თქვენ წვიმის წვეთების ხმას უთქმელი სიტყვების სასოწარკვეთილ ღაღადად თვლიდით, ჩემთვის კი, როცა პალატაში დიტომ სიყვარული ამიხსნა, წვიმის ხმა სერენადა იყო, ახლა კი წვიმის წვეთები პატარა ცელქი ბავშვები არიან, იმ პატარას მსგავსი, რომელიც მალე ჩემს

საბედისწერო მოსახვევი.(სრულად)

-მე არ შემიძლია შენთან მეგობრულად ვიყო და შენში მეგობრის ნაცვლად ჩემს სასურველ ქალს ვხედავდე ნუცა.

უთქმელი სიტყვების ღაღადი (II ნაწილი)

რომ შემეძლოს... მე რომ დროის უკან დაბრუნება შემეძლოს, დაუფიქრებლად გავცვლიდი მთელ ჩემს ქონებას შენს სიყვარულში. მაგრამ სინანულით ვეღარაფერს ვცვლი.

ვინმე სხვა (თავი მესამე)

გარედ საგრძნობლად ცივა. საღამო ხანს ფანჯარას არ ვშორდები, მოკაზმული ველი გოგას რადგან წვეულებაზე წასვლა შემომთავაზა... დედა მიმითითებს რომ ჩემს ლამაზ კაბას, გოგას ნაჩუქარი ყელსაბამი მოუხდებოდა. ოჰბროგორ უყვარს ჭკუის სწავლება, ვერა და ვერ იაზრებს რომ

სატყუარა ქარიშხლისთვის - თავი 1

გაზაფხულის პირველ დღეს არ მოუტანია ის სიმშვიდე და სითბო, რასაც მანამდე, ყოველ წელს, გაკვირტული ხეების, მოჭიკჭიკე ჩიტებსა და ამწვანებული ბუნების შემყურე გრძნობდა. ცრემლებად დაღვრილიყო ცა. თითქოს დატიროდა პატარა არსების უდროო გარდაცვალებას.