ჩვენ დღეს სიკვდილთან ბრძოლა წავაგეთ (I ნაწილი) (II თავი)

სახლამდე მიმიყვანა და მანქანა კორპუსთან გააჩერა. რატომღაც მეგონა, რომ რაღაცის თქმა უნდოდა. ნახვამდის.. დავემშვიდობე და სახელურს მოვკიდე ხელი, უკვე გადასვლას ვაპირებდი. შოკ, ხოო.- თავი მოვაბრუნე-გისმენ, არაფერს იტყვი? არაფერი, ძილინებისა. შუბლზე

ბურდული და სხვა კატასტროფები (2)

-მორჩა,თავს წავაჭრი!-მუშტად შეკრული ხელებით ვდგები და კარს ნაჩქარევად ვაღებ. სადარბაზოშიც ისმის ამის რახუნი,რაღა დღეს მოუნდა კონცერტების გამართვა! ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ და ზარის ღილაკს ვაჭერ. სულ ტყულად ვიცდი ნახევარი წუთი,აშკარად ვერ გადააჭარბა

მეორედ არ იბადებიან (თავი 1)

-ისე მიკვირს მთელი თვეებია გაიგნორებ და მაინც რომ ცდილობდ ურთიერთობის აღდგენას, ვოთ ეტა მინს. -იმას, რომ ჩემთვის მნიშვნელოვანი ხარ. -მნიშვნელოვანი კი არა ერთი სული გაქვს შენი ტურტლიანი ხელებით სადმე მომიფათურო. -რა სიტყვებია ეს..

ფილოფობია -სიყვარულის შიში (სრულად)

არა , არაფერი უბრალოდ ვერ ვიძინებ. ფანჯარაზე დააკაკუნე და გავაღებ წინიდან არ შემოხვიდე კაი? -კაი გოგო ორწუთში მანდ ვარ. ტელეფონი გავუთიშე კესოს, ლოგინზე ზურგით დავწექი და ჭერზე აკრულ გვირილების პლაკატს მივაშტერდი. თვალები დავხუჭე და ვეცადე, მათთან

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი8)

ვივახშმეთ... ყველაფერი მივალაგეთ... სანდრო როგორც ყოველთვის კარგ ხასიათზეა, ლუკა და მე მოწყენილები ვსხედვართ და ველოდებით... დრო უსაშველოდ გაიწელა, იმედის გადაწურვამდე რამდენიმე წამამდე კარზე ზარია... უცებ ლუკას და ჩემი თვალები ერთმანეთს ხვდება,

ბედნიერების რეცეპტი (მეათე თავი)

ალბათ, ძნელი მისახვედრი არაა, რომ ბიუროკრატიულ მომენტებს, დოკუმენტების მოწესრიგებას და ბავშვის ოფიციალურად შვილად აყვანის პროცესს თეკლე და აკა აღარ დაელოდნენ, თორნიკე თავშესაფარში არ დატოვეს და თბილისში მათი თანხლებით წამოვიდა. ბედნიერი იყო ბავშვი,

69 დღე ტყვეობაში ( თავი 7)

-ახლა დაიჩოქე! -რაა? რატომ?-შეშინებულმა ამოილუღლუღა გოგონამ და ლიამს მიაშტერდა. ლიამს არაფერი უთქვია,გოგონას მხრებზე ხელები დააწყო და ქვევით დაქაჩა,ლილემ კი ზეწოლას ვერ გაუძლო და მუხლებზე დავარდა. -მინეტს გამიკეთებ!-ლიამის სიტყვები განაჩენივით

7.მხიარული რომანი

-არა! ანა გამოფხიზლდი! ანააა! იცოდე მოგკლავ! ვერ გადამირჩები! ანაა!-თეკლა გაფითრებულ სახეს დაჰყურებდა, მთელი არსებით გრძნობდა ვენებში მჩქეფარე სისხლს, წითელ, მაცოცხლებელ სითხეს, ყველაზე მთავარს, ყველაზე ბინძურს, ყველაზე სუფთას, ყველაფრის

ლელო (თავი 13)

ნეტავ, დრო არ გასულიყო. იქ გაჩერებულიყო. რა არის დრო? ეს ჩვენვე, ადამიანებმა შევქმენით და ახლა ვწუწუნებთ. ხო, ხო ჩვენ შევქმენით! აბა, თავიდან მზე ამოდიოდა და ჩადიოდა, წელიწადის დროები ერთმანეთს ცვლიდნენ, თვეები - თვეებს, კვირები - კვირებს, დღეები -

ვნებიანი თვალები - სრულად

-რატომ მიყურებ ასე ... - სიცილით ახედა გაშეშებულ მიშოს. - ვცდილობ რომანტიული გარემო შევქმნა , მაცადე ! - გააჩუმა და მისი ტუჩებისკენ დაიხარა . - ეს ნაყინი აქ არ მომწონს ... - ოდნავ შეეხო სახეზე მოცინარს , რომელიც წამში დასერიოზულდა და მისი სიახლოვით