გიჟი ექიმი მატარებელში (2 თავი)

დილით ადრე ავდექი რეისი 4ზე იყო ამიტომ შევძლებდი ნორმალურად მომესწრო ყველაფერი. სარბენად გავედი ვაკვირდებოდი და ვიმახსოვრებდი ყველაფერს. ჩიკაგო ქალაქი სადაც ვუყვარვარ, ჩიკაგო ადგილი სადაც მელიან, ჩიკაგო ქალაქი რომელიც შემიფარებს. ამ ფიქრებში

ასეც ხდება ხოლმე (15 თავი)

ყველა მხიარულობდა, ცეკვავდა, ერთობოდა.. მხოლოდ ნიდა იჯდა ფანჯარასთან განმარტოებით.. ღვინის ჭიქა ეჭირა ხელში და ჩაფიქრებული მიშტერებოდა დვალს . -ნიდუ რა გჭირს? გვერდით მიუჯდა იო და ნიდას ჭიქა ხელიდან გამოართვა.. -არ ვიცი . მხრები აიჩეჩა და იოს

ძველი პიანინო - 17

მხატვარს საკუთარ სახლში სტუმრების დანახვაზე რეაქცია სულაც არ ჰქონია. შემოსვლისთანავე მიეგდო საწოლზე. მიმის გაეღიმა, ფიფო მოიღუშა, უსიამოვნო შეგრძნება არ ასვენებდა... ეჭვი კი გულის სიღრმეში მიმალა, მაგრამ მაინც სადღაც ღრღნიდა. - რა უნდა გავაკეთო

მორჩილება 17

-ხო არ გაგიჟდი,რას აკეთებ,თავი დანამებე - შეეწინააღმდეგა მარიამი და სახეში შემოარტყა.გიორგი ვერც ამან შეაჩერა და მარიამმა ძიერად უკბინა.გიორგი ამან გააღიზიანა და სახეში სილა გააწნა.მანქანიდან გადავიდა,მარიამის კართან მივიდა,გააღო და მანქანიდან

გიჟი ექიმი მატარებელში.

ფანჯრის რაფაზე ვზივარ, ხელებს შორის მამიდას შემოტანილი ყავა მიჭირავს და გავყურებ ჩიკაგოს. მიყვარს ჩიკაგო ეს ის ქალაქია სადაც მივხვდი, რომ უბრალოდ უნდა გაერთო. თბილისი 13 წლის ასაკში დავტოვე. მყავდა მეგობრები, რომებსაც ვუყვარდი. თუმცა ჩემი გარეგნობა

შემთხვევითი არჩევანი(ნაწილი9)

რესტორანში შევედით და კუთხეში დავსხედით. შეკვეთა მისცა და მე მომიტრიალდა. -იქიდან ისე გამოიქეცი სიტყვაც არ გითქვამს, გირეკავდი და გამორთული გქონდა. ასე რატომ იქცევი, ანასტასია?,,,სერიოზული სახით მიყურებდა. -კიდევ მე მეკითხები ასე რატომ იქცევიო?

ვინ თქვა რომ სიყვარული ბედნიერებააა??!! (თავი 7)

კატერინას პოვ: დილით გუგას სურნელში გახვეული ვიღვიძებ.. მაგრამ რატომღაც ის იქ აღარ მხვდებააა.. გუშინდელ ღამეზეე გახსენებულსს მეღიმება თან ძალინ მრცხვენიააა.. თავში მხოლოდ გუგა ტრიალებსს და სხვაა არავინნ.. ამ სიყვარულსს ხო ვერ დაემალებიიი რაა..

მარტო (თავი 11)

ჩემს წინ პირსინგებიანი, შავ ტუჩსაცხიანი გოგონა დგას ლიტერატურის გამოცდიდან და შეშინებული, მალვით მეჩურჩულება. თითქოს ეშინია ვინმე არ გვისმენდეს. რატომღაც, მეგონა რომ ძალიან ბოხი ხმა ექნებოდა, ცოტათი საშიშიც კი, მაგრამ სრულიად მოულოდნელად ქერა

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (24)

როგორც კი დევილის ცხელი ტუჩები შემეხო მაშინვე ლავა ჩამეღვარა მუცელში, არაამქვეყნიურად მსიამოვნებდა მისი კოცნა, წელზე უფრო მეტად მომიჭირა ხელი, რასაც ჩემი კვნესა მოყვა, ახლოს მიმიზიდა და წელზე შემოხვეული ხელით ოდნავ ამწია, ორივე ხელი კისერზე მოვხვიე

როიალები (1)

ბნელ დარბაზში, სადაც რძისფერი შუქი მხოლოდ კედელზე ჩამოკიდებული თეთრი, პრიალა აბრიდან ეცემოდა, შავი როიალის ზედაპირი ირეკლავდა მოძრაობებს. დარბაზი დამშვიდებულიყო, მიუხედავად იმისა, რომ უზარმაზარი ნივთი მის სივრცეში დაუკითხავად დაასრიალებდა ბგერებს.