ფერადი ფიფქების დაცემა - ნაწილი პირველი

გაგანია, თოვლში ჩაძირული ვარ. ველოდები ვინმეს — იმას, ვინც ჩემს ხმას გაიგებს და ამ დაწყევლილ თოვლიდან ამომათრევს. მაგრამ, როგორც ჩანს, სიკვდილის გარდა არავინ მოდის ჩემ გადასარჩენად.

უცხო(15) დასასრული

ამ ისტორიამ შეიძლება ბევრი მკითხველს თავისი საკუთარი გზით შეეხოს და რაც მთავარია, გაახსენოს, რომ ნებისმიერი ცდა, თუ ნამდვილი გრძნობაა საფუძვლად, საბოლოოდ შეიძლება წარმატებით დასრულდეს.

მწვანე ლაქა ( თავი 21 )

Ნაზი თითების შეხებით მისწორებდა წარბებს, წამებში ჩემი უმოქმედო მდგომარეობაში ჩაგდება შეძლო, საყვარელი ქალის შეხებამ, სურნელმა და საშინლად დიდი დოზით გადატანილმა სტრესმა ჩემი დამშვიდება და მოდუნება შეძლო.

ნანგრევებს მიღმა (თავი 5)

_მაფიოზები ნუ გამოგვიყვანე._ოდნავ ჩაეღიმა მამაკაცს._დამშვიდდი, იმისთვის არ მომიყვანიხარ, რომ დაგემუქრო. _თქვენი სტილი უფრო მანიპულირებაა, მართალი ხარ. _აუჩ, მე კიდე, მეგონა უკეთესი რეპუტაცია მქონდა.

ნანგრევებს მიღმა (თავი 4)

აღარ იყო ფიქრი, აღარ იყო შეკითხვები—მხოლოდ გრძნობათა მძაფრი ნაკადი, რომელმაც წლების სიჩუმე ერთ წამში ჩაანაცვლა. ოთახი, ავეჯი, წარსული—ყველაფერი გაფერმკრთალდა. მხოლოდ სანდროს ჩურჩული და ნატალის აჩქარებული სუნთქვა დარჩა.

შესაფერისი! (თავი 6)

-უჩა, რას აკეთებ?! გადაირიე?!-წამოვიკივლე, როცა მუცელზე ვიგრძენი მისი ხეკების შეხება და ვცადე როგორმე გავთავისუფლებულიყავი. -ნუ ფართხალებ-გასცა ბრძანება და ცხვირი ჩემს თმებში ჩარგო-მაინც რა თბილი ხარ. -მომშორდი რა, ადამიანი არ ხარ?!

უცხო(14)

ამ დღეებში, გიორგი და ემა უფრო და უფრო ებრძვიან საკუთარ გრძნობებს და ურთიერთობის გამოწვევებს. ლიზა, მიუხედავად ყველაფრისა, კვლავ ცხოვრობს წარსულში დარჩენილი სურვილებით, რაც საბოლოოდ მის ცხოვრებაშიც ქაოსს იწვევს.

შენამდე! 1/2

-მადლობა...-ბუტბუტებს და ლოყას კომფორტულად აკალათებს ჩემს მხარზე. შიშველი ტერფებით ჩემსას ეყრდნობა. მეშინია,რომ ვეღარ ამოვისუნთქავ, რომ მის გარეშე, მისი კანის გარეშე ვეღარაფერს შევიგრძნობ.თითქოს მის სხეულში შევძვერი, ან პირიქით, ის გამოვამწყვდიე

ნანგრევებს მიღმა (თავი 3)

_ცახცახებ, რამ შეგაშინა?_მისი სიტყვები დააიგნორა და კიდევ უფრო მიუახლოვდა. _სიცივეა. _მატყუარა!_მამაკაცს ჩაეცინა და ცალი ხელი ნიკაპზე მოუჭირა, მეორეთი კი თავისკენ მიიზიდა.

ნანგრევებს მიღმა (თავი 2)

როცა ალკოჰოლითა და დაძაბულობით მთვრალები ოთახში შებარბაცდნენ, ნატალის უკვე თავისი სახელიც აღარ ახსოვდა. მხოლოდ ბიჭის ტუჩებზე ფიქრობდა, რომლებიც მისას ეხებოდნენ, თითებზე, რომლებიც კაბის ელვას უხსნიდნენ და გრძნობდა, რომ ბოლო თვეების განმავლობაში