შთაგონების წყარო (I ნაწილი)

წვიმის წვეთები ჩემს მუხლებზე დადებული ფურცლის დასველებას ნელ-ნელა იწყენებ, თუმცა მისი ხატვით ისეთი დაკავებული და გართული ვარ, რომ ამას პირველად ვერც ვამჩნევ. პალიტრაზე წითელი ფერი დომინანტობს, მის ტუჩებს მონდომებით ვაფერადებ და ვცდილობ კონტურს არ

ნუ დამთმობ თუ კი გიყვარვარ?! (მეთოთხმეტე თავი)

დამშვიდი ანუკი, ვიცი ეს უფრო ადრე უნდა მექნა, მაგრამ ხომ გაგიგია“ სჯობს გვიან ვიდრეარასდროს“ თამო დაგვტოვე გთხოვ. ოთახში სამარისებული სიჩუმე გამეფდა ისმოდა ორივეს გახშირებული სუნთქვა.ჩემს უკან იდგა ვგრძნობდი,განძრევა არ შემეძლო, ხმა არ

Siempre Staccato 11

ისეთია, როგორიც მე მინდა ვიყო_თავდაჯერებული, ამაყი, გაბედული, უშუალო. წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ ახერხებს, მაგრამ სადაც არ უნდა იყოს, ყველასგან პატივისცემას იმსახურებს. იცი, გვანცას როგორ ეძმაკაცება? _მე მგონი, დროა ვიეჭვიანო, არა?_თვალებს სასაცილოდ

ნუთუ კალიკები

ნეტავ მარტო მე ვარ ისეთ სიტვაციაში როდესაც არ ვიცი რა უნდა გავაკეთომითუმეტეს მას შემდეგ როდესაც საკუთარ ორიენტაციას ვერ არკვევ საითკენ უფრო იხრები ჰომო ,ჰეტერო თუ ბისექსუალობისკენ. თუმცა დღეს ამაზე ფიქრი ყველაზე ნაკლებად მინდა 5კვირა გავიდა რაც

ლექტორი (11)

ფეხებში ძალა წამერთვა, ესეიგი ჩვენს გარდა ვიღაცამ იცოდა რომ ამას ვაკეთებდით, მაგრამ ვინ?! ან საიდან გაიგო? გაოგნებული დავყურებდი ფურცელს, თან ნერვიულად ვატრიალებდი იქნებ რაიმე მინაწერი მაინც ყოფილიყო, მაგრამ მეტი ნამდვილად არაფერი ეწერა.

რელიქვიების მცველი. გაგრძელება

- ივ. - ამოიხრიალა ემმამ, და ხელი მკლავზე დაარტა. ივანი იმდენად მაგრად ეხვეოდა რომ სუნთქვა შეეკრა და იგუდებოდა. - მაპატიე.- ხელი გაუშვა ივანმა.- უბრალოდ შენი ნახვა ისე გამეხარდა. ცოტახანს უყურა, შემდეგ თავი ვერ შეიკავა და ისევ გულში ჩაიკრა

დრამინა თავი 2

ბავშვების ხორხოცზე გეგასაც გაეღვიძა და ჩამომხედა,ჩემი საწყალი მზერა რომ დაინახა,გაიცინა და თავი უკან გადააგდო -აუ გეგა გავიჭიპე და გამიშვი რაა -ო დიდი ამბავი ჩემი ხათრით აიტანე!დაიბუზღუნა და ჩამომხედა

მებაღე (ნაწილი 12)

ექიმის სიტყვებზე პატრონი შემობრუნდა ,,საავადმყოფო ამოვა აქ!’’ სასტიკი მზერა მიაპყრო, მისი ხმა იმდენად მტკიცედ ჟღერდა, რომ ექიმმა სიტყვა ვეღარ შეუბრუნა და შიშისაგან გაილურსა... პატრონი უმალ მთელ ქალაქს ამოიყვანდა სახლში, ვიდრე მისი სამფლობელოდან

ჯანდაბა! (29)

-არაფერია.-ჩემკენ გადმოიწია,თითები ლოყაზე დამადო და შუბლი შუბლზე მომაწება.თავი მელოდრამის გმირად წარმოვიდგინე,შეყვარებულები რომ ამშვიდებენ ატირებულებს.მეგონა მაკოცებდა და თვალები დავხუჭე კარგად,რომ მეგრძნო ის წამი.მიუხედავად სენტიმენტალურობისა მაინც

ასეც ხდება ხოლმე (მეორე თავი)

შაბათი დღე იყო.. ისტორიის ლექცია უკვე მთავდებოდა კარი ლუკამ, რომ შემოაღო თავის ძმაკაცთან ერთად.. მხარზე გადასაკიდი ჩანთა იღლიაში ამოედო, მარჯვენა ხელი წელზე ქონდა მიდებული და კოჭლობით მოიწევდა ჩემსკენ ..-ბექა მოდი მომეხმარე ბიჭო .. გადაულაპარაკა