ერთადერთს ორჯერ ვერ შეხვდები 1

მე ნინა გაბუნია ვარ, თბილისელი, 16 წლის,არც ისე დიდი, თუმცა საკმაოდ დამოუკიდებლი, რადგან მშობლები გარდაცვლილი მყავს, ავიაკატასტროფით(მეტი დაკონკრეტება არ მინდა, რადგან ეს ჩემი ტკივილია) მაშინ 3 წლის ვიყავი, ისინი მანდამაინც კარგად არ

სიამაყე თუ?! (დასასრული)

საღამოს 9 საათი იქნებოდა, სამივე მოვემზადეთ და ბიჭებმაც დაგვირეკეს, აკა გამოგივლითო... ქვემოთ ჩასულებს აკა და იო დაგვხვდნენ, გული დამწყდა იქ დემეტრე რომ არ იყო, თუმცა არ შევიმჩნიე, მანქანაში ჩავსხედით და მისი სახლისკენ ავიღეთ გეზი... რაც უფრო

ყვავის პარანოია (10)

_ გაიყვანეთ _ ამბობს კოკა და გოგონები ცდილობენ ოთახიდან გააგდონ, მაგრამ სოფი კივის და იკბინება. ლაშას სახელს ყვირის იქამდე, სანამ ყელი არ ტკივდება და ძალაგამოცლილი სხეული ისე უდუნდება, იატაკზე დავარდება, მაგრამ ლიკა იჭერს. მაქსიმე მოდის და გოგონა

ჯანდაბა! (14)

-მიმბაძველობა კლავს!-თვალებ დაწვრილებულმა შემომხედა-თუმცა შენ სიკვდილიც არ მოგეკარება. -შენ...შენ...დამპალო!-ამოვიბუტბუტე გაბრაზებულმა,ვერაფერი,რომ ვერ მოვიფიქრე.შრეკმა კი გადაიხარხარა. -არ თქვა,რომ არ მეთანხმები. -ცოტაც და მალე შენ მიესალმები

ზღვარს მიღმა

ფიქრებიდან დედაჩემის ხმამ გამომიყვანა – გისმენ დედა – გითხარი სკოლაში გიბარებს დღეს მაიკოთქო – რაუნდა? გუშინწინ არ ვიყავი? – არ ვიცი წადი და გაიგე არამგონია დიდ ხანს მოგიწიოს ყოფნა – კარგი მაცადე და წავალ – მალე, არ დაიგვიანო ხომ იცი დღეს ჩემი

უჩვეულო (სრულად)

ამბობდნენ არ უყვარდაო... ატყუებდაო... მის გრძნობებზე თამაშობდაო... მარტო ყოფნა არ უნდოდა და იყენებდაო... ეგოისტი და თვალთმაქციაო ბაბი კალანდაძე... ატყუებდა და შედეგიც მიიღოო, დღეს ცალცალკე არიან და ერთმანეთს ვერ იტანენო... ამბობდნენ მეგობრები,

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (10)

ქეთოსკენ მივბრუნდი , ხელი მოვკიდე და ჩქარა მისი სახლისკენ გავაქანე -მალე წამოდი! - გაბრაზებულმა გავხედე და უკან შებრუნების უფლებაც არ მივეცი რა ქნან ბავშვებმა? ეთამაშებიან ერთმანეთს სიყვარული ხომ თამაშიცაა...

პარალელური სამყაროები (თავი მესამე:ძმები)

როგორი უსამართლოა ცხოვრება. ყოველ დილით თვალების გახელვისთანავე ეს აზრი მიტრიალებს მხოლოდ თავში. არ მაძლევ ეს გონება იმის საშვალებას რომ არ ვიფიქრო გაჭირვებულ ადამიანებზე. გადავხედავ ხოლმე ჩემს საწოლს. არც თუ ისე მოსახერხებელია, თუმცა მაქვს მაინც.

მიჯაჭვული (XVII თავი)

დრო სწრაფად მიჰქრის უკან კი არაფერს გვიტოვებს მოგონებების გარდა. სალოც მხოლოდ მოგონებებით ცხოვრობდა. იმ დღის შემდეგ აღარ უტირია, ერთხელაც კი არ დავარდნილა მის თვალთაგან ცრემლი. სულიერად დაცარიელდა. გრძნობები თითქოს გაუქრა. მხოლოდ დედობრივი

ცხოვრებისგან მიცემული მეორე შანსი

=-ამოვიდესს. -წამო, ძიმკამ მოსაწევი ითრია-შემოვარდა ოთახში სალი. -კაი წამო. მე ანკა ვარ,20 წლის უბრალოდ ცუდი გოგო . დიახ, ალკოჰოლი,კლუბები,ბარები, ნარკოტიკები,მხოლოდ ესაა ჩემი ცხოვრება. ის ყველაფერს გავიწყებს და ყველა ტკივილის შეხორცვაში გეხმარება.